Χάρης Χριστόπουλος: Μιλάει για το ταξίδι του στη Γκάνα - "Είδα παιδιά σκελετωμένα να τα τρώνε οι μύγες, δεν υπάρχει λύτρωση"

Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στην εκπομπή «The Weekenders», ο Χάρης Χριστόπουλος μίλησε για ένα ταξίδι που τον σημάδεψε — κυριολεκτικά και ψυχικά. Ο γνωστός φωτογράφος και παρουσιαστής περιέγραψε με λόγια που σοκάρουν την εμπειρία του στη Γκάνα, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με την ακραία φτώχεια και την ανθρώπινη εξαθλίωση. Χωρίς να ωραιοποιήσει τίποτα, με λόγο άμεσο και σκληρό, ο Χριστόπουλος αποκάλυψε πώς οι εικόνες που αντίκρισε εκεί άλλαξαν για πάντα τον τρόπο που βλέπει τη ζωή, τη σύγχρονη κοινωνία, και τη δική του καθημερινότητα. Όπως είπε χαρακτηριστικά, ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε πως «δεν υπάρχει λύτρωση».

Χάρης Χριστόπουλος: «Αυτό δεν είναι ζωή, πατέρας δεν υπάρχει φυσικά, όλη μέρα πίνουν μπαταρίες ή οινόπνευμα ή βενζίνη»

«Είχα πάει για φωτογράφηση με κάτι Αμερικανίδες μοντέλα και περνάγαμε από κάτι χωριά, μια εικόνα τρομερή. Όταν είδα κάτω από ένα δέντρο μια γυναίκα σκελετό και να έχει πέντε παιδιά και να τα τρώνε οι μύγες… λέω τι είναι αυτό το πράγμα; Δώστε μου κάτι να τους λυτρώσω, αυτό δεν είναι ζωή. Παιδιά σκελετωμένα να τα τρώνε οι μύγες, σαν τα ψοφίμια», περιέγραψε με έντονη συγκίνηση ο Χάρης Χριστόπουλος.

Στη συνέχεια, πρόσθεσε με δάκρυα στα μάτια: «Πατέρας δεν υπάρχει φυσικά, όλη μέρα πίνουν μπαταρίες ή οινόπνευμα ή βενζίνη. Τι παιδιά είναι αυτά; Δεν μπορούν να σωθούν αυτοί οι άνθρωποι, δεν υπάρχει λύτρωση. Καλύτερα να μην υπάρχουν, είναι σκληρό αυτό που λέω. Είναι η μισή Αφρική έτσι», αποκαλύπτοντας τον βαθύ πόνο που του προκάλεσε αυτή η εμπειρία.

«Σου ανατρέπεται ο κόσμος»: Ο εσωτερικός του αγώνας μετά την εμπειρία

Σε άλλο σημείο, περιγράφοντας την οικογένειά του και το πώς μεγάλωσε, ανέφερε: «Πήρα αγάπη από τη μάνα μου, αλλιώς θα είχα καταλήξει στη Βερανζέρου σε κανένα πεζοδρόμιο. Ο πατέρας για τα αγόρια είναι τεράστιο κεφάλαιο. Η μάνα είναι η φωλιά αλλά ο πατέρας είναι το σύμβολο. Ο πατέρας μου είχε μια περίεργη ζωή, ήταν καλλιτέχνης και έλειπε χρόνια στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να δώσει αγάπη, γιατί δεν πήρε».

Τέλος, μίλησε για την προσωπική του λύτρωση: «Το συνειδητοποίησα κάπου εκεί στα 25 μου, ήταν μια λύτρωση για μένα, γιατί τα συζητήσαμε όλα και μου ζήτησε συγγνώμη. Ο πατέρας μου ήταν πια το παιδί μου και η μάνα μου το κοριτσάκι μου. Εγώ τους αγκάλιαζα, τους πήγαινα δώρα, τους πήγαινα στους γιατρούς και αυτό είναι το φυσικό. Εσύ γίνεσαι ο προστάτης τους».