«Το Ποτάμι» αποτελεί μέρος της γνωστής συλλογής διηγημάτων του αείμνηστου Αντώνη Σαμαράκη υπό τον τίτλο «Ζητείται Ελπίς». Για όσους το έχουν λησμονήσει ο κορυφαίος Έλληνας πεζογράφος είχε το προσωνύμιο «αιώνιος έφηβος». Ήταν ο εμπνευστής της ιδέας για ενεργό ανάμιξη των νέων στα κοινά και πρωταγωνίστησε στην διαδικασία θεσμοθέτησης της «Βουλής των Εφήβων» στις αρχές του 1996.

Με το πέρασμα του χρόνου το όραμα του Α. Σαμαράκη έχασε και την αυθόρμητη ζωντάνια του και την δημιουργική δυναμική του, αποκτώντας χαρακτηριστικά αδιάφορης συνήθειας, δεδομένου ότι χιλιάδες νέοι άνθρωποι πέρασαν από το βήμα του κοινοβουλίου για να μιλήσουν, αλλά δίχως να ακουστούν. Αν ο Α. Σαμαράκης ζούσε σήμερα και ήταν χρήστης στο Facebook θα διαπίστωνε την απελπισία της νεολαίας από τους πολιτικούς. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι με προσωπικό λογαριασμό στο Facebook όταν καλούνται να δώσουν πληροφορίες για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις απαντούν με τον ίδιο τρόπο: «Κανένας». Όμως «κανένας» πολιτικός, «κανένας» βουλευτής, «κανένας» υπουργός, «κανένας» κομματικός παράγοντας, δεν μπήκε στον κόπο να δει τον εαυτό του πίσω από τον «Κανένα».

Συμπεριφέρονται όλοι με την λογική «δεν αφορά εμένα» επειδή έχουν την ψευδαίσθηση πως η ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία αρχίζει και τελειώνει με την εκλογή τους ή τον διορισμό τους σε κάποιο αξίωμα.  

Αυτή η αυτάρεσκη αμεριμνησία με την οποία πορεύεται ακόμη το πολιτικό προσωπικό της χώρας «αποκοίμισε» την ίδια την Δημοκρατία, που ξύπνησε μια μέρα από τον εφιάλτη της οικονομικής κρίσης για να αντιληφθεί και κάτι χειρότερο: Επάνω στο κρεβάτι, που την νανούρισαν με λαϊκά παραμύθια όσοι όφειλαν να την κρατούν όρθια και με τα μάτια ανοιχτά, είχαν φτιάξει φωλιές οι σκορπιοί και τα φίδια.

Για να γίνει λοιπόν απολύμανση στο «Ναό της Δημοκρατίας» ακόμη και αν δεν υπήρχε «ποτάμι» θα περίμενε κανείς να το «επινοήσει» «ένας» από τους  «κανένας». Ζητείται ελπίς επειδή ευτυχώς ακόμα υπάρχει...!!