Το κλάμα του βουλευτή – πρώην της Χρυσής Αυγής κ. Μπούκουρα, από το βήμα του ελληνικού Κοινοβουλίου, ήταν ίσως ό,τι πιο πηγαίο, αυθόρμητο, ανθρώπινο, έχει ακουστεί στο συγκεκριμένο χώρο τους τελευταίους τουλάχιστον μήνες. Η ειλικρίνεια και ο αυθορμητισμός του, έπεισαν ακόμα και τους πιο «δύσκαμπτους» συγκινησιακά βουλευτές, ότι το ανθρώπινο δράμα πού εξελίσσονταν μπροστά τους, ήταν ανεπιτήδευτο, ανόθευτο, ειλικρινές. Οτι πίσω από τους λυγμούς, εύρισκαν καταφύγιο  η μεταμέλεια, η επίγνωση πού ακολουθεί πάντα ένα πάθημα – μάθημα. 

Μερικοί βουλευτές, οι πιο ευσυγκίνητοι ίσως, δεν κατάφεραν στο τέλος της απολογίας να συγκρατηθούν. Να τιθασεύσουν την σφοδρή τους επιθυμία να τον πλησιάσουν, να τον αγγίξουν, να του χτυπήσουν στοργικά την πλάτη, να του απευθύνουν δυό λόγια κατανόησης, μια υπόσχεση ηθικής στήριξης. Και δεν είναι τυχαίο, ότι οι βουλευτές αυτοί ανήκουν στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Διακρίνονται πάντα για την ανθρωπιά και την κοινωνική του ευαισθησία, οι βουλευτές του συγκεκριμένου κόμματος. Όπως και ο αρχηγός του, ίσως περισσότερο παντός άλλου.

Να λοιπόν η απάντηση σε όσους έχουν κατηγορήσει και κατηγορούν τους βουλευτές για έλλειψη ανθρωπιάς και κατανόησης, για μειωμένη αντίληψη περί των κοινωνικών τραυμάτων, εν καιρώ Μνημονίου. Ιδού πόσο στοργικά, πόσο απλόχερα έσπευσαν να παράσχουν ψυχολογική στήριξη σε ένα δεινοπαθούντα συνάδελφό τους. Ναι, ήταν μία πράξη πού δεν περνάει έτσι, πού αφήνει το σημάδι της στην συνείδηση της πάντα ευσυγκίνητης κοινής Γνώμης. Η συγκινησιακά φορτισμένη ομιλία – απολογία του κ. Μπούκουρα, λες και ελευθέρωσε κάποιες τις δυνάμεις της ανθρωπιάς, της επιείκειας, της συγχώρεσης, πού επιμελώς κρύβονταν στα κατάβαθα της ευαίσθητης ψυχοσύνθεσής τους. Και οι πράξεις πού ακολούθησαν, ήταν απόλυτα συνεπείς με τα λόγια, τις υποσχέσεις. Μερικοί βουλευτές ( πάντα του ΠΑΣΟΚ, για να ακριβολογούμε ) ψήφισαν κατά της άρσης της ασυλίας του κ. Μπούκουρα. Αυτό δηλαδή πού δεν έκαναν για οποιονδήποτε άλλο, προερχόμενο ή ανήκοντα στο κόμμα – «μόρφωμα» της Χρυσής Αυγής. Όχι δηλαδή ότι παρεμποδίστηκε η άρση της ασυλίας του, αλλά έ, όσο να ‘ναι, να, γλίτωσε μερικές αρνητικές ψήφους. ’λλο να σε στέλνουν -- βουλευτές και άλλο  --  . Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εξ άλλου, η ευαισθησία, η ανθρωπιά και η κατανόηση είναι πού πάντα στο τέλος θριαμβεύουν.

Όλα αυτά, τα εξόχως συναισθηματικά παρακολουθήσαμε όλοι, τα ζήσαμε μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια. Ειδικά, θα πρέπει να χρωστάμε ευγνωμοσύνη στα λεγόμενα «συστημικά» τηλεοπτικά κανάλια, πού ανέδειξαν το θέμα του κλαίοντος Μπούκουρα και της ευαισθησίας των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σε θέση πρώτης είδησης ! Βοήθησαν να αναδειχτεί η ανθρώπινη τραγωδία στο πρόσωπο του κ. Μπούκουρα, μέχρι το τέλος της, δηλαδή την κατάληξη της ανθρώπινης Συγνώμης, της απλόχερης και μεγαλόψυχης Αφεσης Αμαρτιών.

Ο θρήνος της χήρας, δεν έπεισε όσο το κλάμα του κ. Μπούκουρα.

Παρακολουθώντας και συλλογιζόμενος όλα τούτα, διέλαθε αρχικά της προσοχής μου ένα άλλο τραγικό περιστατικό, μία ανθρώπινη τραγωδία άλλου είδους, άλλου επιπέδου, διαφορετικού κοινωνικού αντικτύπου. Ενας 57χρονος συνάνθρωπός μας, από τη Θεσσαλονίκη, έβαλε τέλος στην πολυβασανισμένη του ζωή, αυτοκτονώντας δι’ απαγχονισμού σε κάποιο απόμερο και σκοτεινό σημείο  του αλσυλλίου της περιοχής Σωζοπόλεως, κάπου στη Χαλκιδική. Μακριά, πολύ μακριά από την φορτισμένη συγκινησιακά Βουλή των Ελλήνων και τον κ. Μπούκουρα.

Το σώμα του τραγικού αυτόχειρος, εντόπισε η σύζυγός του, η οποία και απέδωσε την αυτοκτονία στην κατάθλιψη πού είχε κυριεύσει τον πολυαγαπημένο της λόγω της άθλιας οικονομικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει. Όπως η ίδια επίσης αποκάλυψε, ο αυτόχειρας ανήκε στην ιδιότυπη συνομοταξία των λεγόμενων «μικροομολογιούχων». Εκείνης της μερίδας ανθρώπων πού κάποια στιγμή πείσθηκαν από τα μεγάλα λόγια και τις υποσχέσεις του κράτους και επένδυσαν τις οικονομίες τους σε κρατικά ομόλογα. Ηταν η πιο ασφαλής τοποθέτηση, όντως, κάποτε. Όταν όμως ήρθε η ώρα του μεγάλου «κουρέματος» για να σωθεί η χώρα, αποδείχθηκε η πιο σαθρή, η πιό ανασφαλής και επικίνδυνη επένδυση χρημάτων, πού μπορούσε ποτέ να υπάρξει : Από τη μια στιγμή στην άλλη, η επένδυση μηδενίστηκε, ακυρώθηκε, εξαϋλώθηκε. Τα λεφτά έγιναν καπνός και στα βιβλιάρια των μικροομολογιούχων, τα υπόλοιπα έγιναν μηδενικά.

Από τότε άρχισε το κλάμα, πού θα μείνει στην ιστορία σαν «το κλάμα του μικροομολογιούχου». Δεν ήταν σκέτο κλάμα, ήταν οδυρμός. Ηταν κραυγές πόνου και ανείπωτες οδύνης. Και ξέρετε ποιος ήταν ο πολιτικά υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας ; Ιδού ένα από τα απίστευτα και αναπάντεχα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια : Ο άνθρωπος πού φέρει την ευθύνη για την ομαδική τραγωδία των μικροομολογιούχων, είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος – μορφώματος με την εκπληκτική ευαισθησία. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Εκλαψαν πολύ και κλαίνε ακόμη όλοι οι μικροομολογιούχοι. Ο καημός τους αβάσταχτος. Ενας απ’ αυτούς μάλιστα, ο 57χρονος αυτόχειρας από τη Θεσσαλονίκη, κουράστηκε να κλαίει και πήρε τη μεγάλη απόφαση να δώσει τέλος στη ζωή του. Κληρονόμος στο δάκρυ και το κλάμα του, πλέον, η σύζυγός του. Με ακόμη μεγαλύτερη οδύνη το δικό της κλάμα, αφού μετά τα χρήματα των οικονομιών τους, έχασε και τον σύζυγο ! 

Όμως, αυτή η τραγωδία, δεν ακούστηκε ΠΟΤΕ από τα συστημικά τουλάχιστον τηλεοπτικά κανάλια. Στα δελτία ειδήσεων, όπου δόθηκε η απλόχερη προβολή στο κλάμα του κ. Μπούκουρα, δεν ειπώθηκε λέξη για το θανάσιμο κλάμα του μικροομολογιούχου και για το κλάμα – θρήνο – οδυρμό της απελπισμένης χήρας του.

Αυτές, βλέπετε, είναι «αρνητικές» ειδήσεις και τέτοιες ειδήσεις δεν πρέπει να λέγονται ή να ακούγονται. Χαλάνε την εικόνα της ελπίδας, της αισιοδοξίας, του οράματος της Νέας Ελλάδας. Τσαλακώνουν το νόημα της εθνικής φράσης «τα καταφέραμε». Αμαυρώνουν την αίγλη του πρωτογενούς πλεονάσματος. Και πάνω απ’ όλα, αφήνουν κακή εντύπωση στο εξωτερικό.  Πάνω πού περιμένουμε τα εκατομμύρια των τουριστών ! Τι λέτε τώρα …

Όχι, αυτά τα κλάματα, δεν πρέπει να προβάλλονται. Αφήνουν άσχημες εντυπώσεις, πού βλάπτουν την γλυκιά αναμονή για την ρύθμιση του ελληνικού χρέους και την συνέχεια της εξόδου στις αγορές. Εντάξει, όχι ότι οι ίδιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν στεναχωρηθεί και αυτοί, από την τραγωδία του αυτόχειρα μικροομολογιούχου. Αυτοί το ξέρουν πόσο πονάνε μέσα τους, πόσο συμπαραστέκονται νοερά στην χήρα του εκλιπόντος. Τι να κάνουν όμως ; Εκείνο πού πάντα προέχει, είναι να σωθεί η χώρα. Μα σήμερα, μα αύριο, μα μέχρι το 2021 ( διακόσια χρόνια μετά την εθνική επανάσταση, άρα σημαδιακή χρονολογία ) άντε και μετά από εβδομήντα χρόνια, πού προβλέπουν κάποιοι κακορίζικοι, πού θα πάει, η χώρα θα σωθεί, θα επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης, θα μειωθεί η ανεργία και θα βελτιωθούν τα οικονομικά όλων μας. Οποιος δηλαδή ζεί ως τότε, θα τα απολαύσει.

Πάντως, το θέμα της αυτοκτονίας του μικροομολογιούχου, κακώς βέβαια, έχει ήδη πάρει διαστάσεις, ενώ δεν έπρεπε, για τους λόγους πού προαναφέραμε. Οι συστημικές τηλεοράσεις, εξακολουθούν να το αγνοούν, θέμα σε συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης δεν έχει γίνει. Αλλά και να γινόταν, τι θα έβγαινε ; Το πολύ να έβγαινε κανένας Αδωνις και να έλεγε ότι λυπάται και αυτός, αλλά ο μικροομολογιούχος … ας πρόσεχε !

Χώρια πού ο Αδωνις θα είχε φροντίσει να μάθει τις πολιτικές πεποιθήσεις του αυτόχειρα, οπότε η κατάσταση θα απλοποιούνταν : «Ηταν Συριζαίος», θα σημείωνε με νόημα. Η, ίσως θα προέβαλε το ακόμη πιο αφοπλιστικό : «Ηταν μέλος του ΠΑΜΕ».

Και κάπου εκεί, θα τελείωνε και η κουβέντα …

Μανώλης Γαβαθιώτης