Στην τελευταία δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research, που δημοσίευσε η Απογευματινή την περασμένη Κυριακή, στο ερώτημα για πρόωρες εκλογές, το 66% -δηλαδή οι δύο στους τρεις- απαντά αρνητικά. Θέλει ολοκλήρωση της δεύτερης τετραετίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, δήλωσε ο πρωθυπουργός από το βήμα του Economist.

Όμως, περιέργως, αυτό δεν ανακόπτει τη φιλολογία που έρπει ή και ενίοτε βγαίνει στην επιφάνεια, ότι μπορεί να στηθούν αιφνιδιαστικά κάλπες. Κι αυτό μόλις έναν χρόνο μετά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση και λίγες εβδομάδες μετά τις ευρωεκλογές. Λίγο η διεθνής αναταραχή, λίγο οι γαλλικές εκλογές, λίγο οι οριζόντιες διεργασίες στα κόμματα, δεν θέλει και πολύ να πάρουν φωτιά τα σενάρια για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Μεταξύ μας, δεν υπάρχει φάση στον πολιτικό βίο μετά τη μεταπολίτευση -πλην ολίγων εξαιρέσεων- που η φιλολογία για πρόωρες εκλογές να αρχίσει να σέρνεται λίγο μετά τις… εκλογές.


Σε δουλειά να βρισκόμαστε και αυτό το καλοκαίρι. Τα σενάρια για πρόωρες εκλογές άρχισαν να παίζουν μετά το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης με δύο εκδοχές: είτε ο Μητσοτάκης θα κάνει έναν αιφνιδιασμό είτε, λόγω των εξελίξεων ή αδυναμίας, θα συρθεί αναγκαστικά στις κάλπες.

Πάμε λοιπόν να απαριθμήσουμε τι έχουμε ακούσει αυτές τις ημέρες:


Μετά την πτώση της ΝΔ από το περσινό 41% στο 28% των ευρωεκλογών, ο κίνδυνος περαιτέρω πτώσης, που ενδέχεται να καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις του φθινοπώρου, θα οδηγήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην απόφαση για πρόωρες κάλπες.
Αυτό είναι φρέσκο: με την εφ’ όλης της ύλης επίθεση των Σαμαρά-Καραμανλή στον πρωθυπουργό προοιωνίζεται βαθιά κρίση στη ΝΔ που ενδέχεται να οδηγήσει και σε διάσπαση ή αποστασίες και άρα να προκύψει πολιτικό αδιέξοδο και να πάμε αναγκαστικά σε εκλογές. Ο Μητσοτάκης πατάει εδώ και καιρό σε δύο βάρκες -του Κέντρου και της Δεξιάς- και κινδυνεύει να πέσει μέσα στο κενό, εκτός και αν προλάβει το κακό με εκλογές.
Ο πρωθυπουργός θα κάνει εκλογές το 2025, ώστε το 2029, όταν έχουμε πάλι ευρωεκλογές και αλλαγή φρουράς στις Βρυξέλλες, να είναι διαθέσιμος με ηγετικό πόστο.
Η αντιπολίτευση αυτήν την περίοδο και σίγουρα μέχρι το φθινόπωρο θα βολοδέρνει με εσωκομματικές ρήξεις, εκλογές, αμφισβητήσεις αρχηγών και τα συναφή. Οπότε, είναι ό,τι πρέπει να αρπάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την ευκαιρία και να προχωρήσει σε εκλογικό αιφνιδιασμό, ανανεώνοντας τη θητεία του, πριν τα σημάδια φθοράς σηματοδοτήσουν μια μη αντιστρεπτή πορεία για την κυβέρνηση.
Κάποιοι από την αντιπολίτευση οραματίστηκαν ένα εκλογικό «Λαϊκό Μέτωπο» α λα γαλλικά, έτοιμο για εκλογές ανά πάσα στιγμή, αλλά αυτό το σενάριο καίγεται λόγω των δραματικών εξελίξεων στη Γαλλία αλλά, κυρίως, της κρίσης σε ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ που βαθαίνει και δεν αφήνει περιθώρια για ονειροπολήσεις και συγκολλήσεις που θα φέρουν μια ώρα αρχύτερα τον λυτρωμό…
Κάτι για λίγο αργότερα: Η διαδικασία εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και το παζλ των υποψηφιοτήτων, τον προσεχή Ιανουάριο, μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο (δεν υπάρχει συνταγματικά τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά λέμε τώρα…) και άρα να στηθούν κάλπες.
Υπάρχουν τέλος και αυτοί που εκτιμούν ότι ορισμένες εξαγγελίες της κυβέρνησης -για παράδειγμα, η φορολόγηση των υπερκερδών στα διυλιστήρια και η απόδοσή τους στους συνταξιούχους ή οι επικείμενες αλλαγές στη φορολογία των επαγγελματιών- «μυρίζουν» εκλογές, που μπορεί να «σκάσουν» τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ.
Σταματάμε εδώ, αφήνοντας στην κρίση του καθενός τη βάση και τη βιωσιμότητα αυτών των σεναρίων. Θα ανοίξουμε μόνο μια παρένθεση από το πιο πρόσφατο και τρανταχτό case study εκλογικού αιφνιδιασμού: την προκήρυξη εκλογών από τον πρόεδρο Μακρόν, τις συνέπειες της απόφασης του οποίου βιώνουμε αυτά τα 24ωρα. «Όταν οι ιστορικοί θα ανατρέχουν στην απόφαση της διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης από τον πρόεδρο Μακρόν, θα έχουν μόνο μια λέξη για να τη χαρακτηρίσουν: καταστροφή!» έγραφε η Le Figaro την επομένη του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών.

Βεβαίως, η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία, όπου τα δύο άκρα συνθλίβουν το Κέντρο. Ούτε η κα Λατινοπούλου είναι η επερχόμενη Λεπέν της Ελλάδας… Αυτό δεν αποτρέπει ωστόσο τους υπέρμαχους του δόγματος Μάο «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση» να επιμένουν στα σενάρια πρόωρων εκλογών. Μια τάση που τροφοδοτείται τόσο από τις διαρθρωτικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος όσο, όμως, και από τις χτυπητές αδυναμίες της κυβερνητικής πολιτικής. Με απλά λόγια, όσο η κυβέρνηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της, τόσο, μεταξύ άλλων, τα σενάρια αβεβαιότητας και έκτακτης ανάγκης θα τροφοδοτούνται. Σενάρια, που ενισχύονται από τους διαλυτικούς κραδασμούς στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης, ρευστοποιώντας τις συντεταγμένες του πολιτικού συστήματος, αφήνοντας ως εκ τούτου χώρο για ενδεχόμενα αδιανόητα με τα σημερινά δεδομένα.


Το είπαμε και το ξαναλέμε: η χώρα έχει ανάγκη από σταθερότητα και ανάπτυξη. Η σταθερότητα όμως δεν είναι συνώνυμο της στασιμότητας. Συνεπώς είναι χρέος της κυβέρνησης να δώσει τέλος στα σενάρια αβεβαιότητας, επιλέγοντας τον μόνο δρόμο φυγής προς τα εμπρός: την εφαρμογή μιας τολμηρής μεταρρυθμιστικής ατζέντας, την ενθάρρυνση ενός παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης, την καταπολέμηση της ακρίβειας, τη διαχείριση της κρίσης στην υγεία και την παιδεία. Όσο αυτά δεν γίνονται ή καρκινοβατούν, τόσο τα σενάρια -που σήμερα φαντάζουν γραφικά- μπορεί αύριο να τα βρούμε μπροστά μας. Όχι από επιλογή αλλά εξ ανάγκης…