Όσοι σήμερα κατηγορούν τον Γιώργο Παπανδρέου ότι εάν προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος θα καταγραφεί ως «διασπαστής» και «προδότης» της Δημοκρατικής Παράταξης προφανώς έχουν ιστορική άγνοια με το να προβάλλουν αυτή την «συναισθηματική» διάσταση, που καταλήγει στον ισχυρισμό ότι δήθεν θα «τρίζουν τα κόκαλα» του πατέρα του στο Α΄ Νεκροταφείο. Λησμονούν ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου τις ίδιες επικρίσεις δεχόταν από το «ιερατείο» της Ένωσης Κέντρου όταν «αυτονομήθηκε» από την ασφάλεια του «πατρογονικού» τζακιού για να χτίσει σταδιακά την πολιτική αυτοκρατορία της «πράσινης» διακυβέρνησης. Επίσης είναι αστείο να τον εγκαλούν όλοι εκείνοι που το 2004 ανέφεραν ότι «πήρε το δαχτυλίδι» της διαδοχής από τον Κώστα Σημίτη επειδή ως «πορφυρογέννητος», όπως τον χαρακτήριζαν, εξασφάλισε χωρίς κόπο και δίχως να το αξίζει την πολιτική και κομματική «περιουσία» που είχε φτιάξει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Βέβαια τότε κανένας εκ των σημερινών «βαρόνων» του ΠΑΣΟΚ δεν είχε το θάρρος να αναλάβει το ρίσκο προκειμένου να διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος από τον Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος «έβλεπε» την συντριβή του από τον Κώστα Καραμανλή, ήθελε να δραπετεύσει από την εξουσία, να σώσει την υστεροφημία του και να χρεώσει την ήττα στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να περιμένει τον διασυρμό του «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργού και αμέσως μετά να κινηθεί αναλόγως. Επίσης εκείνη την περίοδο το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου, συνεπικουρούμενο από το εκδοτικό κατεστημένο της εποχής με το οποίο είχε οικονομικές δοσοληψίες το προηγούμενο διάστημα, «ανακουφίστηκε» από την ηγετική ανάμιξη του Γ. Παπανδρέου και τον «χρησιμοποίησε» ως «μεσσία» για να αποκρούσει την «επέλαση» του Κώστα Καραμανλή. Βέβαια το μεγάλο σφάλμα του Γ. Παπανδρέου ήταν ότι δεν κατάλαβε ότι όλοι εκείνοι που τον «νανούριζαν» στην κούνια της επικοινωνιακής ασυλίας το 2004 το 2007 που έχασε εκ νέου τις εθνικές εκλογές από τον Κώστα Καραμανλή του «έριξαν» φίδια στον «κόρφο» του, τα οποία «έσταζαν» δηλητήριο σε πρωτοσέλιδα που του ζητούσαν να «φύγει» από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.

Για καλή του τύχη το 2007 κατάφερε να «γλιτώσει» από τα «εσωκομματικά ανακόντα», αλλά και πάλι «έκανε τα θανάσιμο σφάλμα» να μην τα «αλλάξει όλα» και να «συμφιλιωθεί» μαζί τους μέχρις ότου ήρθε στην εξουσία. Αναγκάστηκε, όπως ο ίδιος λεει, να βάλει τη χώρα στο μνημόνιο, και μια ωραία νύκτα του 2011 τον «έστειλαν» αδιάβαστο από την πρωθυπουργίά της χώρας οι «σύντροφοί» του, ενώ λίγους μήνες αργότερα τον «υποχρέωσαν» να εγκαταλείψει και την αρχηγία του κόμματος. Προς τιμήν του ο ίδιος δεν «κοίταξε» την πάρτη του και προτίμησε να θυσιάσει την πολιτική του «καριέρα» από το να παίξει στα ζάρια την προσωπική του επιβίωση, αρνούμενος να «αποχωρήσει» από την εξουσία και να ρισκάρει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες εφόσον κινδύνευε να χάσει την δεδηλωμένη στην Βουλή.

Υπό αυτή την έννοια το χρέος του το έκανε απέναντι σε όλους εκείνους που του ζήτησαν επιτακτικά να «φύγει» το 2011. Τώρα λοιπόν που αποφάσισε να τους «χαιρετήσει» οριστικά, δημιουργώντας νέο πολιτικό φορέα, οι ίδιοι άνθρωποι, μεταξύ αυτών και κάποιοι που «έκαναν δικό» τους κόμμα και μετά ξαναγύρισαν στο ΠΑΣΟΚ, τον «εκλιπαρούν» να μείνει στο κόμμα. Προφανώς αυτή τη φορά ο Γιώργος Παπανδρέου θα καταλάβει ότι δεν τους «νοιάζει» το ΠΑΣΟΚ, αλλά στο πρόσωπο του αναζητούν σωσίβιο για την «ατομική» τους σωτηρία.