Ήμουν νιός και γέρασα ακούγοντας εδώ και δυο δεκαετίες τουλάχιστον να ανοίγει-και να ξανακλείνει- η κουβέντα περί βουλευτικών προνομίων. Κάθε φορά που άλλαζε μια κυβέρνηση ακούγαμε εξαιρετικές εξαγγελίες που υποτίθεται ότι θα βοηθούσαν τον βουλευτή να είναι αποτελεσματικός στο έργο του και όσο το δυνατόν λιγότερο επιρρεπής σε κάθε λογής «πειρασμούς».
Η νέα κυβέρνηση δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές του δηλώσεις στην Βουλή εισηγήθηκε , μεταξύ άλλων, να σταματήσει η διαδικασία της παραχώρησης βουλευτικού αυτοκινήτου στους τριακόσιους .
Πλην όμως, η ιδέα φαίνεται πως δεν άρεσε σε πολλούς από τους νεοεκλεγέντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (φαντάζομαι και άλλων κομμάτων), οι οποίοι στη συνάντηση που είχαν με την Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου διαφώνησαν ανοιχτά με την πρωθυπουργική εξαγγελία. Είτε γιατί-όπως είπαν- δεν έχουν δικό τους αυτοκίνητο, είτε γιατί η εκλογική τους περιφέρεια είναι πολύ μακριά και τα έξοδα μεγάλα.
Δεν συμφώνησαν επίσης κάποιοι με την μείωση του αριθμού των αστυνομικών που τους φρουρούν από δύο σε έναν επικαλούμενοι τα ρεπό που πρέπει να παίρνει υποχρεωτικά αυτός ο ένας κι έτσι οι ίδιοι να μένουν χωρίς προστασία.
Χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού και έχοντας ζήσει πολλές «Βουλές» του παρελθόντος θεωρώ ότι όλα αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Οι Έλληνες βουλευτές χωρίς να είναι οι καλύτερα αμειβόμενοι στον κόσμο βάζουν στην τσέπη τους τουλάχιστον 5.500-6.000 ευρώ «καθαρά» τον μήνα, τα οποία μάλιστα στο μεγαλύτερο κομμάτι τους είναι και ελάχιστα φορολογημένα. Παίρνουν (οι της επαρχίας) 52 δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια «πήγαινε-ελα» για τις περιφέρειες τους , επίδομα κίνησης, επίδομα γραφείου, δωρεάν διόδια και πέντε υπαλλήλους πληρωμένους (αποσπασμένους και μετακλητούς) από το Ελληνικό Δημόσιο χωρίς σε αυτούς να συμπεριλαμβάνονται οι αστυνομικοί.
Πολλοί από αυτούς μάλιστα συνεχίζουν να ασκούν και την επαγγελματική τους δραστηριότητα (δικηγόροι, γιατροί, δημοσιογράφοι κ.α.), που σημαίνει ότι μπορούν να έχουν κι ένα επιπλέον εισόδημα, πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης.
Μετά από όλα αυτά η αγορά ενός αυτοκινήτου και η συντήρηση του δεν είναι δα και τόσο μεγάλη υπόθεση για τους βουλευτές μας. Όσο για τη «φρούρηση» από δυο αστυνομικούς, χωρίς καμία διάθεση να υποτιμήσω οποιονδήποτε, για πάρα πολλούς είναι απλώς ένας τρόπος να έχουν προσωπικό σοφέρ ή άνθρωπο για όλες τις δουλειές και όχι πραγματικό σωματοφύλακα. Φυσικά, υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις πολιτικών προσώπων που πρέπει να φρουρούνται κα μάλιστα με αυξημένα μέτρα προστασίας γιατί αποτελούν στόχους επίδοξων τρομοκρατών. Άλλα αυτή η αξιολόγηση μπορεί και πρέπει να γίνει σωστά από την ίδια την Αστυνομία και όχι από τους ίδιους τους βουλευτές.
Στο δια ταύτα: Όσο συνεχίζεται το καθεστώς αυτών των «προνομίων» που εξοργίζουν ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, θα αδικείται και η πολιτική, θα αδικούνται και οι πολιτικοί. Η μία και μόνη λύση είναι η συμφωνία για έναν ευπρεπή μισθό (με παράλληλη δυνατότητα επαγγελματικής απασχόλησης) και η γραμματειακή και επιστημονική τους υποστήριξη από έναν αριθμό αποσπασμένων ή και μετακλητών υπαλλήλων. Τέρμα και τα αυτοκίνητα, και οι τηλεφωνικές ατέλειες, και τα δωρεάν εισιτήρια και τα τζάμπα διόδια και όλα τα άλλα που ευτελίζουν τους βουλευτές και κάνουν τους πολίτες να θυμώνουν , δικαιολογημένα.
Ένας ευπρεπής μισθός - έτσι ώστε να μην καταλήξουμε να έχουμε Βουλή πλουσίων και μόνο-θα συμφωνηθεί αν υπάρχει καλή θέληση. Ένας μισθός που θα φορολογείται όπως κάθε Έλληνα πολίτη. Κι έτσι η κοινή γνώμη, που σήμερα έχει μετατρέψει την Βουλή-την οποία η ίδια ψηφίζει- σε εύκολο στόχο θα αντιληφθεί πως οι εκπρόσωποί της αποφάσισαν να πολιτευθούν όχι για τον παχυλό μισθό, τον σοφέρ, τα δωρεάν γραφεία, και τις κάθε λογής ατέλειες αλλά για να προσφέρουν πραγματικά σε αυτή την έρημη πατρίδα.
Όπως, ειλικρινά πιστεύω, ότι πράγματι ισχύει για την συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς.