Τι είναι άραγε πολιτική; Είναι η τέχνη του εφικτού ή η συνομιλία με την Ιστορία; Από όποια άποψη και αν το δει κανείς, τα πράγματα για την κυβέρνηση -παρά τα συντριπτικά ποσοστά αποδοχής που φαίνεται να απολαμβάνει- είναι μάλλον ανησυχητικά. Είναι η άγνοια της ουσίας των θεμάτων που καλούνται να χειρισθούν, όπως στην περίπτωση των λαθρομεταναστών; Ο επιπόλαιος τρόπος αντιμετώπισης των διαφόρων ζητημάτων, όπως στην περίπτωση της ΔΕΗ; Η απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα και τα, ως εκ τούτου, «είπα – ξείπα» των υπουργών;

Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση φαίνεται από τις πρώτες κιόλας ημέρες να παρουσιάζει συμπτώματα σοβαρής αρρυθμίας. Η Αριστερά στην Ελλάδα για πάρα πολλά χρόνια μιλούσε χωρίς να μετράει τα λόγια της. Προσέγγιζε εκ του ασφαλούς όλα τα ζητήματα, επηρέαζε την κοινή γνώμη, αλλά δεν εισέπραττε ποτέ κανένα πολιτικό κόστος. Οι διακηρύξεις της ήταν περισσότερο θεωρητικά θέματα για συζήτηση παρά πρακτικές προτάσεις εφαρμόσιμης πολιτικής.
Ετσι, οι παρεμβάσεις της δημιουργούσαν μεν πολιτικό φορτίο -στις περισσότερες περιπτώσεις αρνητικό-, αλλά ώς εκεί. Η τακτική αυτή τής έδινε τη δυνατότητα να συμμαχεί με όλες τις κοινωνικές ομάδες, να συμπράττει στις διαμαρτυρίες και να αθροίζει τη φωνή της σε οτιδήποτε η δημόσια γνώμη θεωρούσε αξιοκατάκριτο. Ο πολιτικός της λόγος ακουγόταν πάντα ευχάριστα, αφού περιείχε και το στοιχείο της ρομαντικής ουτοπίας. Τα ποσοστά της ήταν παραδοσιακά μικρά, εξ ου και η γνωστή φράση του Λεωνίδα Κύρκου: «Μας αγαπάτε, αλλά δεν μας ψηφίζετε».
Είχε και την πολυτέλεια του εσωτερικού διαλόγου, τις εντάσεις του οποίου απορροφούσε και εκτόνωνε η συγγραφή διακηρύξεων και κειμένων. Απόψεις πλειοψηφικές και μειοψηφικές χωρούσαν με άνεση στο ίδιο κείμενο, χωρίς η μία να επηρεάζει την άλλη και, κυρίως, χωρίς καμία να συνεπάγεται άμεσο πολιτικό αποτέλεσμα.
Η αίσθηση της πολιτικής ασυλίας εξάλλου, που παραδοσιακά απολάμβανε στον κόσμο των ΜΜΕ, της έδινε αυτή τη δυνατότητα. Βεβαίως, όλα αυτά συνέβαιναν ώς λίγα χρόνια πριν. Η Αριστερά του τότε ήρθε στις ημέρες μας στα πράγματα. Κατέκτησε, επιτέλους, «την κυβερνητική εξουσία».
Κάπου εδώ, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα. Η πάλαι ποτέ ανέμελη Αριστερά έχει γίνει πλέον κυβερνώσα Αριστερά. Το κόμμα των άλλοτε μονοψήφιων ποσοστών καλείται να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά δύσκολο και πολύπλοκο. Διαπιστώνει καθημερινά ότι η σκληρή πραγματικότητα των αγορών λειτουργεί χρόνια τώρα σε πλανητική διάσταση και μετασχηματίζει όλες τις κοινωνίες. Οτι ο ρεαλισμός δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι ένα δεδομένο και υπαρκτό περιβάλλον, εντός του οποίου αναγκαστικά πρέπει να κινηθεί.
Τώρα καταλαβαίνει γιατί τα σοσιαλιστικά κόμματα μετεξελίχθησαν με την πάροδο του χρόνου σε σοσιαλδημοκρατικά και τελικά σε κόμματα του φιλελεύθερου σοσιαλισμού. Τώρα μπορεί να δει καθαρά ότι είναι άλλο το ευκταίο και άλλο το εφικτό. Η πολυτέλεια του ιδεαλισμού ανήκει πια στο παρελθόν.
Οσα λέγονται και, κυρίως, όσα γίνονται παράγουν αποτελέσματα και τίποτα δεν είναι χωρίς κόστος. Υπάρχουν συνέπειες, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την ίδια τη χώρα. Και σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα λάθη δεν συγχωρούνται. Με λίγα λόγια, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι πολίτες δεν τους επέλεξαν για να αερολογούν και να συνεντευξιάζονται. Τους επέλεξαν για να κυβερνήσουν.