Ο χρόνος, από κάθε άποψη, είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο μέγεθος. Ως συμπαντική οντότητα, είναι μια εντελώς αφηρημένη έννοια, που δεν συγκεκριμενοποιήθηκε ποτέ και που η ροή της γίνεται αντιληπτή μόνον ως διαφορά ανάμεσα σε δύο χρονικές στιγμές. Παρ’ όλα αυτά, η ανθρωπότητα και σίγουρα η Ευρώπη, σε πείσμα των φιλοσοφικών αναζητήσεων, έχει συνεννοηθεί στα αυτονόητα και τα ημερολογιακά. Σε αυτό που συμβατικά ονομάζεται «πραγματικός χρόνος». Το ερώτημα είναι ποια είναι η σχέση της κυβέρνησης με τον χρόνο και τη συγκυρία.

Η κυβέρνηση φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη ροή του χρόνου και τη σχέση του με τα γεγονότα με έναν εντελώς δικό της τρόπο. Στην πραγματικότητα, είναι φαντασιακής μορφής! Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί ότι δύο μήνες μετά τον σχηματισμό της βαδίζει με βήμα σημειωτόν, ενώ τα στελέχη της συμπεριφέρονται σαν να έχουν διευθετηθεί όλα τα προβλήματα της χώρας; Ο απολογισμός του διμήνου είναι πραγματικά απογοητευτικός. Φαίνεται να αδιαφορεί για τα ορόσημα, που είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, και να μην υπολογίζει ότι ο πραγματικός χρόνος αποτελεί βασικό στοιχείο του κόστους μιας υπερδανεισμένης οικονομίας, που εξακολουθεί να αναπνέει με δανεικά. Πίσω από τις επίμονες διακηρύξεις της ότι δεν πρόκειται να πάρει κανένα υφεσιακό μέτρο, δείχνει να αγνοεί ότι το πλέον υφεσιακό μέτρο είναι η χρονική υστέρηση στη λήψη αποφάσεων.
Αναλώνει κρίσιμο χρόνο χαμένη στις λέξεις, στα επικοινωνιακά τρικ, σε διάφορες ιδεοληψίες και σε κάθε λογής προκλητικές δηλώσεις, που δεν οδηγούν πουθενά. Προκαλεί με την τακτική της τη νέκρωση της αγοράς, τη φυγή σημαντικών καταθέσεων από τις τράπεζες, τη δημιουργία ενός κλίματος απόλυτης αστάθειας και αβεβαιότητας, που οδηγεί στο πάγωμα όλων των επενδυτικών σχεδίων. Υπερτίμησε τις δυνατότητές της και υποτίμησε την πιθανότητα ενός πραγματικού grexident, ενώ βρέθηκε πολύ κοντά στην πιθανότητα ενός πιστωτικού γεγονότος. Κατέφυγε σε μεθόδους τεχνικής διευθέτησης των οικονομικών υποχρεώσεων που κινούνται στα ακραία όρια της νομιμότητας και που, σε άλλες περιπτώσεις, η αντιπολίτευση θα μιλούσε έως και για προανακριτικές επιτροπές της Βουλής.


Τα ταμειακά διαθέσιμα ασφαλιστικών ταμείων, τα χρήματα των ΔΕΚΟ και των οργανισμών του Δημοσίου, οι αγροτικές επιδοτήσεις και αποζημιώσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα κονδύλια που προορίζονταν για δημόσια έργα μέσω του ΕΣΠΑ, όλα μεταφέρθηκαν με απλές υπουργικές αποφάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος, για να αποπληρωθούν οι επείγουσες δανειακές και άλλες υποχρεώσεις του Δημοσίου. Μήνες μετά την εκλογή της, διαπραγματευτικά βρίσκεται στο ίδιο σημείο απ’ το οποίο ξεκίνησε, ενώ η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε πολύ χειρότερο απ’ αυτό. Και όλα αυτά την ώρα που στην Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, διαμορφώνονται συνθήκες που ευνοούν μια εκρηκτική ανάπτυξη.
Το ευρώ έχει υποτιμηθεί σχεδόν κατά 20% σε σχέση με το δολάριο, η μείωση της τιμής του πετρελαίου έχει αγγίξει το 50% και οι δεξαμενές της ρευστότητας με το σχέδιο Ντράγκι, που αγγίζει το ένα τρις, έχουν ανοίξει. Είναι προφανές ότι η νέα κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τα πάντα διαφορετικά.
Βρίσκεται σ’ έναν δικό της κόσμο, πολιτεύεται με έναν διαφορετικό τρόπο και λειτουργεί στον δικό της «πολιτικό χρόνο». Μόνο που όλα αυτά δεν συμπίπτουν με τον πραγματικό χωροχρόνο και αυτό τελικά αποβαίνει εις βάρος της χώρας.