Η γενική αντίληψη στην Ελλάδα όπως αυτή προκύπτει από την εικόνα των μίντια , όσο και από το εύρος ή την θεματολογία της πολιτικής αντιπαράθεσης σχετίζεται κατά βάση με τα Μνημόνια και τα προαπαιτούμενα μέτρα για την επόμενη δόση. Όλα αυτά έχουν κάποιο ενδιαφέρον μέχρι την υπογραφή της επονομαζόμενης «ενδιάμεσης συμφωνίας» που θα διατηρήσει την χώρα εκτός της ζώνης του default. Αλλά οι λογικές ή οι συγκρούσεις κυβέρνησης – αντιπολίτευσης επί του θεωρήματος της «κυβίστησης», σε τίποτα δεν θα βοηθήσει την συγκρότηση της χώρας , μέσα στη ζώνη του ευρώ.

Αυτό που θα πρέπει να γίνει συνειδητό από τους πολιτικούς είναι ότι τόσο αυτοί που για δεκαετίες κυβερνούσαν από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ, όσο και η κυβερνώσα Αριστερά , με το μέρος της αντιμνημονιακής Δεξιάς που ανέλαβαν την διακυβέρνηση από το τέλος Ιανουαρίου, θα πρέπει να αναλάβουν τις υποχρεώσεις τους από κοινού. Όχι ως προς τις ευθύνες του πως φθάσαμε εδώ , αλλά ως προς το τι πρέπει να γίνει για να ξαναποκτήσουμε χώρα. Είναι αστεία αν δεν οδηγούσε σε διαδοχικές τραγωδίες τους Έλληνες η διακηρυγμένη αντίληψη ότι αρκούσε η ένταξη μας στην «πρώτη ταχύτητα» της Ευρώπης για να διασφαλίσουμε επίπεδο αναπτυξιακής δυναμικής, δημοκρατίας , ευημερίας. Όπως είναι αστεία και η τοποθέτηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών κ. Σόιμπλε , ότι το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι χρέους αλλά ανταγωνιστικότητας.

Γιατί όλες αυτές οι προσεγγίσεις βασίζονται επί ενός κενού συνόλου. Ποια θα πρέπει να είναι η Ελλάδα εντός της ζώνης του ευρώ; Μια ναυτική χώρα, μια αγροτική χώρα, μια πολιτισμική χώρα, μια τουριστική χώρα, ; Μήπως όλα αυτά μαζί; Ίσως και μια χώρα-ζώνη αιχμής για νέες τεχνολογίες ή συναρμολογήσεις τεχνολογιών από την Ασία προς την Ευρώπη ή και το αντίθετο;

Στην παρούσα φάση η Ελλάδα δεν πάσχει μόνον από νομισματικό χάος (είμαστε στη ζώνη του ευρώ , αλλά έχουμε όλο και λιγότερα ευρώ στη διάθεση μας), ούτε από δημοσιονομικό πλήρη αποσυντονισμό και εξαιτίας των Μνημονίων που οδήγησαν το χρέος της από το 127% στο 177% (τεράστια η επιτυχία των βαρύγδουπων σχολών οικονομίας της Ευρώπης). Αλλά και αυτό είναι το πιο σημαντικό από πλήρη θεσμικό κενό… Δεν λειτουργεί το πολίτευμα, η διοίκηση, η επιχειρηματικότητα, οι επενδύσεις, η παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα, οι εργασιακές σχέσεις , δεν διασφαλίζονται τα νοικοκυριά. Το χειρότερο υπάρχει πλήρης αμηχανία για το τι Ελλάδα προτείνουμε είτε εντός, είτε εκτός ευρώ. Ας είναι διαφορετικά πλάνα, σχολές σκέψεις, ιδεολογικοπολιτικές καταγωγές. Το βασικό είναι να αρχίσει μια σημαντική συζήτηση με θαρραλέα ατζέντα… ακόμη και εκ του μηδενός .