Οι μελετητές της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας που θα ασχοληθούν με την Ελληνική περίπτωση στο μέλλον θα πρέπει να αναζητήσουν και την συνδρομή άλλων επιστημόνων προκειμένου να ερμηνεύσουν τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα. Θα πρέπει να επιστρατεύσουν ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και πολιτικούς αναλυτές, αφού με οικονομικούς όρους η παρούσα συγκυρία θα είναι ανεξήγητη.

Η οικονομική πολιτική, αν βέβαια μπορεί κάποιος να μιλήσει για συγκεκριμένη πολιτική, είναι στο σύνολό της εκτός τόπου και χρόνου. Το πλήθος των διαδηλώσεων και η πανσπερμία των απόψεων όσων ακούγονται και γράφονται αυτή την περίοδο είναι αδύνατον να συνθέσουν τα μέρη του παζλ μιας συγκεκριμένης εικόνας. Οι δείκτες όλων των μακροοικονομικών μεγεθών είναι παραπάνω από ξεκάθαροι και όλοι με απολύτως σαφή τρόπο, υποδεικνύουν τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η χώρα από τον γκρεμό.

Ωστόσο, μέτρα που πρέπει να ληφθούν δεν λαμβάνονται κι αυτά που λαμβάνονται δεν θα πρέπει να ληφθούν. Η όλη διαχείριση δείχνει να εξαντλείται σε επίπεδο ευφυολογημάτων κατά κατακυριαρχείται από ιδεοληψίες και φαντασιώσεις που δεν αφορούν και δεν ενδιαφέρουν κανέναν στον κόσμο. Το καταπληκτικό είναι ότι, ενώ η χώρα βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης και ενώ τα σήματα κινδύνου έρχονται πλέον από παντού, οι απόψεις που προβάλλουν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως λύση ακούγονται διαρκώς και περισσότερο στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Εκτός του ότι οι απόψεις αυτές δεν αντέχουν σε καμία επιστημονική κριτική, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι το πρόβλημα της χώρας είναι δομικό και ως τέτοιο θα διογκωθεί ώσπου να λυθεί.

Μπορεί τα πουκάμισα να είναι έξω από τη ζώνη, οι γραβάτες να μπήκαν στα ράφια, η Αθήνα να τελεί υπό κατάληψη και οι τοίχοι της Βουλής να κινδυνεύουν να μετατραπούν σε χώρο για γκράφιτι, τα προβλήματα, όμως, είναι εδώ και διαρκώς διογκώνονται. Με ή χωρίς ευρώ, η Ελλάδα πρέπει να επανεξετάσει τη δομή της οικονομίας της. Να επανοριοθετήσει το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα. Να αρχίσει η συζήτηση για μια σειρά από ζητήματα που χρόνια που χρόνια τώρα θεωρούνται πολιτικά ταμπού και παραμένουν εκτός πολιτικής ατζέντας. Η διαδικασία αυτή και πολύ περισσότερο οι λύσεις ασφαλώς δεν είναι ευχάριστες. Είναι επώδυνες και εμπεριέχουν κόστος. Δεν υπάρχει, ωστόσο, η πολυτέλεια της επιλογής.

Εξάλλου, εκτός της σαφέστατης επιθυμίας των πολιτών όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, η Ελλάδα έχει άπειρους λόγους για τους οποίους πρέπει να παραμείνει στην Ευρώπη και το ευρώ και κανέναν για να φύγει. Πέραν όλων των άλλων ,μια πιθανή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα πολλαπλασιάσει τα αδιέξοδα, αφού η χώρα θα βρεθεί εκτεθειμένη σε πολύ περισσότερα μέτωπα απ’ όσα ήδη υπάρχουν, ενώ τα προβλήματα θα παραμένουν ίδια. Η κυβέρνηση ζήτησε και έλαβε από τον ελληνικό λαό την εντολή να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο με διαφορετικό μείγμα πολιτικής από αυτό που οι προηγούμενες κυβερνήσεις εφάρμοζαν. Η εντολή αυτή δεν έχει καμία σχέση με το όσα συμβαίνουν σήμερα και κυρίως με τα επαπειλούμενα να συμβούν. Αν αδυνατούν να υλοποιήσουν την εντολή που πήραν, είναι εντιμότερο να την καταθέσουν, παρά να γυρίσουν τη χώρα στον προηγούμενο αιώνα.