Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα δώρο για εμάς αλλά και για τα παιδιά μας, το οποίο πρέπει να διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο και να μην το αφήσουμε να καταρρεύσει κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μέτρων λιτότητας. Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η κρίση δημοσίου χρέους στην Ελλάδα και άλλες χώρες έδειξαν καθαρά τις ελλείψεις στον σχεδιασμό της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Υπό την πίεση των αγορών και με τις εγγενείς αδυναμίες του ευρωπαϊκού συστήματος και τους αργούς - για τα μέτρα των αγορών - ρυθμούς της ΕΕ έχουν πλέον δρομολογηθεί οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις (συντονισμός οικονομικής πολιτικής, μηχανισμός στήριξης κλπ.), ώστε να ενισχυθεί η διακυβέρνηση της ΟΝΕ. Επιπλέον, η ΕΕ πρέπει να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια για την παγκόσμια ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Η Ελλάδα στηρίχτηκε από τους εταίρους, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η απειλούμενη αποχώρηση από την ΟΝΕ, η οποία συνιστά τον λεγόμενο σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Πολλοί βλέπουν την δανειακή στήριξη με τους όρους που την συνοδεύουν (Μνημόνιο Ι και ΙΙ) και τη μακρά περίοδο προσαρμογής που έχει ακολουθήσει ως αρνητική εξέλιξη. Και δικαίως, γιατί υπήρξε κοινωνικό κόστος από αυτήν την επίπονη διαδικασία. Ωστόσο, κάθε κρίση είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία για να γίνουν οι ώριμες διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες θα επιτρέψουν στη χώρα μας να εξέλθει από την κρίση ανανεωμένη και ενισχυμένη για να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις του μέλλοντος. Με κανένα τρόπο δεν θα πρέπει να χαθεί και αυτή η τρίτη ευκαιρία στις σχέσεις Ελλάδος - ΕΕ.

Τα τελευταία 2-3 χρόνια οι σχέσεις με τους εταίρους έχουν επισκιασθεί από τον δανεισμό και το Μνημόνιο οικονομικής πολιτικής που έχει συνομολογηθεί μεταξύ Ελλάδος και τρόικας. Θα ήταν προφανώς προτιμότερο να είχε εκπονηθεί ένα εθνικό σχέδιο από τις ελληνικές πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις, να είχε συζητηθεί και υιοθετηθεί από την ελληνική κοινωνία κατά πλειοψηφία αντί να έχει επιβληθεί από τους δανειστές.

Τελικά, ο θετικός απολογισμός της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα ήταν πολύ θετικότερος, αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα είχε ενεργήσει με σωφροσύνη, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και χωρίς να επιδιώκει βραχυπρόθεσμα κομματικά και εκλογικά οφέλη. Ωστόσο, η συμμετοχή μας στην Ένωση μπορεί και πρέπει να μας βοηθήσει στις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.