Μπορεί στο Μαξίµου και την Πειραιώς να µην ασχολήθηκαν ιδιαίτερα µε την επανεµφάνιση του Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος επέλεξε να κάνει comeback στην επικαιρότητα ζητώντας επί της ουσίας... παραίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη µε φόντο την υπόθεση Ανδρουλάκη, ωστόσο ουδείς στο «γαλάζιο» στρατόπεδο µπορούσε να λησµονήσει την εκ διαµέτρου αντίθετη αντίδραση που είχε επιδείξει την περίοδο των ουκ ολίγων θεσµικών εκτροπών που υπήρξαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Για παράδειγµα, δεν θυµάται κανείς τον νοµοµαθή τέως Πρόεδρο της ∆ηµηκρατίας και ως εκ του Συντάγµατος θεµατοφύλακα της θεσµικότητας και της οµαλής λειτουργίας των δηµοκρατικών θεσµών να παρεµβαίνει καθ’ οιονδήποτε τρόπο όταν ο Τσίπρας, ο Καµµένος, ο Παπαγγελόπουλος ή ακόµα και ο Πολάκης έκαναν κουρελόχαρτο την αρχή της διάκρισης των εξουσιών µε τις συνεχείς αναφορές τους σε δικαστικές εξελίξεις µε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την τότε κυβέρνηση. Ή όταν κορυφαίοι λειτουργοί της ∆ικαιοσύνης τσακώνονταν σαν τα κοκόρια σε δηµόσια σφαίρα µε αφορµή τη Novartis και όταν στοχοποιούντο πολιτικοί, δηµοσιογράφοι, επιχειρηµατίες και πάει λέγοντας.

∆εν τον θυµάται, επίσης, κανείς να ασχολείται µε το γεγονός ότι ο Παππάς έπαιζε... Μonopoly µε τις τηλεοπτικές συχνότητες, σε µια διαδικασία που κρίθηκε αντισυνταγµατική από το ΣτΕ, ή να µπαίνει στον κόπο να συνετίσει πολιτικά όσους έκαναν τον Παναγιώτη Πικραµµένο να δακρύζει από το βήµα της Βουλής, επειδή -έπειτα από δεκαετίες στον χώρο της ∆ικαιοσύνης- κάποιοι τον έβαζαν σε προχωρηµένη ηλικία στο κάδρο της διαφθοράς.

Αντιλάµβάνεται κανείς ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος επέλεξε να επιστρατεύσει σε αυτή τη συγκυρία την ιδιότητά του ως συνταγµατολόγου (η οποία σε όλα τα παραπάνω παραδείγµατα έµενε στους... καταψύκτες του Προεδρικού Μεγάρου) και παλαιού πολιτικού, έχοντας προφανώς στο µυαλό του το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ο µοναδικός βουλευτής της Ν.∆. που τον είχε καταψηφίσει στην κοινοβουλευτική διαδικασία για την ανάληψη της Προεδρίας της ∆ηµοκρατίας, κατόπιν της σχετικής πρότασης του Αλέξη Τσίπρα.

Το πρόβληµα, όµως, είναι ότι πλέον δεν τον ακούει κανείς. Πολλώ δε µάλλον από την ώρα που, όταν κατείχε το ύπατο πολιτειακό αξίωµα, επέλεξε τον δρόµο της σιωπής και της... αβάντας στα διαφόρων ειδών παραληρήµατα της «πρώτη φορά Αριστεράς».

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο ‘’Secret’’ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» στις 27/8