Το γεγονός ότι στην κούρσα της διαδοχής του Α. Τσίπρα αρχίζουν και μπαίνουν πολλά πρόσωπα δεν σημαίνει πως μεταξύ των πρωταγωνιστών δεν υπάρχει και μια παρασκηνιακή συνεννόηση για να συμβεί κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν δύο βασικές παράμετροι που έρχονται να μετατρέψουν σε αναγκαίο καλό την υποβολή περισσότερων υποψηφιοτήτων για την προεδρία του κόμματος. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που έφτασαν στην Κουμουνδούρου έδειχναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται κάτω από το 9%, ενώ τα ποσοστά του λίγα 24ωρα μετά την «παραίτηση» του Α. Τσίπρα βρίσκονταν στο 13,5%.

Η αίσθηση πως η διαδοχή του Α. Τσίπρα είχε κλείσει από τα αποδυτήρια υπέρ της Έφης Αχτσιόγλου φάνηκε πως πυροδότησε τεράστια αποσυσπείρωση στην κοινωνική βάση του κόμματος. Ένας κόσμος, που κινείται παραδοσιακά στη ριζοσπαστική Αριστερά και στο πρόσωπό της έβλεπε μια «συστημική» υποψηφιότητα, καθώς σε αυτό συνέβαλαν και πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εντός και εκτός Ελλάδος, δεν γινόταν να μείνει «ακάλυπτος» σε επίπεδο ηγετικής εκπροσώπησης σε αυτή τη μάχη.

Συνεπώς για να αποτραπεί η αποχή του από τις εσωκομματικές κάλπες, η υποψηφιότητα του Ευκλ. Τσακαλώτου ήταν επιβεβλημένη, καθώς εδώ και χρόνια έχει κατοχυρώσει τον ρόλο του άτυπου εκφραστή του συγκεκριμένου χώρου. Και αν είναι και υποψήφιος ο Ν. Παππάς, που έχει αναφορές στο ακροατήριο της διεύρυνσης και τους ΠΑΣΟΚογενείς, για τους ίδιους λόγους θα εμπλακεί.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 12/7