Του Νίκου Σίμου, εφημερίδα "Παραπολιτικά" 

Μετά την απογοητευτική για την κυβέρνηση πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η επόμενη ημέρα στο πολιτικό σκηνικό δεν αφορά μόνο το πρόωρο στήσιμο κάλπης ή τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικού σκοπού, αλλά και τις εσωτερικές εξελίξεις στο βασικό κόμμα της συγκυβέρνησης: Τη Νέα Δημοκρατία. Κι αυτό διότι ακόμη και αν χάσει τις εκλογές (που είναι η πιθανότερη εκδοχή), είναι βέβαιο ότι θα τεθεί θέμα ηγεσίας. Αλλωστε, κάτι τέτοιο έχει υπονοήσει σε συζητήσεις και η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία για συγκεκριμένους λόγους, που αναλύονται πιο κάτω, προβάλλει ως το πρώτο φαβορί μιας μεταβατικής, ουσιαστικά, ηγεσίας στη Ν.Δ. πριν από τις αναμένουσες φιλόδοξες νέες γενιές. 

Βεβαίως, υπάρχει και η εκτίμηση που διατυπώνεται τελευταίως στους πολιτικούς κύκλους ότι στις σκέψεις Σαμαρά είναι οι εκλογές, ούτως ή άλλως, μια και φαίνεται να κλείνει κάπως η ψαλίδα μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το σενάριο ο σημερινός αρχηγός της Ν.Δ. πιστεύει ότι το κόμμα του θα μπορέσει να πιάσει ένα ευπρεπές ποσοστό ώστε να μην κλονισθεί η θέση του από την αρχηγία. Πλην όμως το αντεπιχείρημα όσων είναι διατεθειμένοι να θέσουν θέμα ηγεσίας την επόμενη ημέρα βασίζεται στην εξής συλλογιστική. Από το 2009 έως σήμερα η Νέα Δημοκρατία έχει χάσει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων. Αυτό σημαίνει σημαντική αποσυσπείρωση, την οποία δεν μπόρεσε να αναχαιτίσει ο Αντώνης Σαμαράς εδώ και δύο χρόνια. Επομένως, πρέπει να δοκιμασθεί κάποιος άλλος επικεφαλής της Ν.Δ.
Η επόμενη πολιτική ημέρα έχει δύο παραμέτρους, με βάση τις μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές εκτιμήσεις:

1. Να μην καταστεί δυνατή η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Στην περίπτωση αυτή, είναι βέβαιο, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ότι θα έχουμε νικητή τον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία θα τεθεί θέμα ηγεσίας, όπως άλλωστε επιφανή στελέχη του κόμματος έχουν σαφώς υπαινιχθεί (Ντόρα Μπακογιάννη λ.χ.).

2.Να συγκροτηθεί μια πολυκομματική κυβέρνηση, στην οποία θα είναι άλλος πρωθυπουργός και όχι ο Αντώνης Σαμαράς. Μέχρι και οι «New York Times» έγραψαν για τις πιέσεις προς τον Αντώνη Σαμαρά να παραιτηθεί και να συγκροτηθεί μια κυβέρνηση εθνικού σκοπού, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται μια πολυκομματική κυβέρνηση της επόμενης ημέρας. Ασφαλώς και τα αμερικανικά ρεπορτάζ βασίζονται και σε εκτιμήσεις Ελλήνων συναδέλφων τους, όμως δεν πρέπει να παραβλέπεται πως σε θέματα διεθνών σχέσεων οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι έχουν πηγές και στην πρεσβεία της χώρας τους. Οπως δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι από αμερικανικά χείλη, προ ετών, επί κυβερνήσεως Σημίτη, είχε προαναγγελθεί ο χρόνος των εκλογών. Και στις δύο περιπτώσεις, είναι φυσικό η επόμενη ημέρα να έχει πρωταγωνιστή τη Ν.Δ. Στην πρώτη, της ήττας, είναι λογικό, διότι θα αναζητείται νέος αρχηγός. Στη δεύτερη, διότι, ως πρώτο κόμμα σε κοινοβουλευτική δύναμη, από τις προηγούμενες εκλογές, δεν μπορεί παρά να έχει βασικό λόγο στα όσα πρόκειται να συμβούν.


Ποιοι είναι οι βασικοί Νεοδημοκράτες παίκτες; Πρώτος, από πλευράς απήχησης στους κόλπους των ψηφοφόρων της παράταξης και όχι μόνο, είναι ο Κώστας Καραμανλής. Ομως θέτει ο ίδιος εαυτόν στο τέλος της ουράς, διότι, όπως έχει κατηγορηματικά δηλώσει σε συνομιλητές του ή έχει επιφορτίσει συνεργάτες του από το παρελθόν να μεταφέρουν, δεν έχει την πρόθεση να ανακατευτεί αυτή τη στιγμή στα πολιτικά πράγματα, είτε ως υποψήφιος Πρόεδρος είτε ως αρχηγός μιας νέας κεντροδεξιάς παράταξης, στην οποία θα μπορέσει να επανεντάξει και όσους εκ των πολιτικών ή των ψηφοφόρων εγκατέλειψαν τη Ν.Δ.

Δεύτερος παίκτης, αλλά για άλλους λόγους, που θέλει και αυτός να περιμένει στην ουρά για να εκμεταλλευτεί την κατάλληλη συγκυρία, είναι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος. «Νωπός» επίτροπος, δεν έχει κανένα λόγο -όπως υποστηρίζει το περιβάλλον του, που ερμηνεύει αυθεντικά τις σκέψεις του- να εγκαταλείψει ένα εξέχον πόστο στην Ευρώπη, που του ανοίγει μεγάλους ορίζοντες, αλλά αφού προηγουμένως «κάνει το αγροτικό του» μεταξύ των κορυφαίων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπ’ αυτήν την έννοια, απέρριψε κατηγορηματικά και βολιδοσκοπικές προτάσεις για να ηγηθεί μιας κυβέρνησης εθνικού σκοπού, η οποία προωθείται. Πολύ περισσότερο, δεν θεωρεί κατάλληλη τη συγκυρία -και αυτός- να αναλάβει τη Νέα Δημοκρατία, έτσι όπως θα παραδοθεί -αν παραδοθεί- από τον Αντώνη Σαμαρά, στην περίπτωση που τεθεί θέμα ηγεσίας. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι θεωρείται και εκείνος το πρόσωπο που θα μπορούσε να συσπειρώσει τη νεοδημοκρατική παράταξη.

ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΡΧΗΓΟΣ. Τρίτος παίκτης εξακολουθεί να θεωρείται, όπως τονίστηκε στον πρόλογο, η Ντόρα Μπακογιάννη, της οποίας η πολιτική επαναδραστηριοποίηση το τελευταίο διάστημα είναι περισσότερο από έντονη. Για τη «γαλάζια» παράταξη, η κ. Μπακογιάννη παραμένει ένα διαχρονικό αουτσάιντερ, που είναι αποδεκτό και από στελέχη της Ν.Δ., αλλά και από τους ψηφοφόρους της. Στα «προτερήματά της» εγγράφεται ότι θα μπορούσε να είναι η Θάτσερ της Ν.Δ., δηλαδή η πρώτη γυναίκα αρχηγός. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί θεωρούν ότι η «υποψηφιότητά» της έχει τον χαρακτήρα της μεταβατικής, υπό την έννοια ότι έρχονται από πίσω νεότερες γενιές, τις οποίες ωθεί το σύστημα. Γι’ αυτό άλλωστε και προβάλλονται ονόματα όπως του αδελφού της, Κυριάκου Μητσοτάκη -στον αντίποδα του οποίου κάποιοι τοποθετούν, με τη συναίνεση της κ. Μπακογιάννη, τον γιο της, Κώστα, που θεωρείται επιτυχημένος περιφερειάρχης- ή του άλλου περιφερειάρχη, του κ. Τζιτζικώστα.


Τα «αν» για τον επίτροπο και το εμπόδιο της αναθεώρησης

Υπό μία έννοια, η αρχηγία της Ν.Δ. ή άλλου κεντροδεξιού κόμματος θα μπορούσε να αποτελέσει σκαλοπάτι στην πολιτική καριέρα του Δημήτρη Αβραμόπουλου μετά τη λήξη της θητείας του ως επιτρόπου ή και ενωρίτερα, εφ’ όσον, όπως συνηθίζει να λέει και ο ίδιος, θα είναι τέτοια τα γεγονότα, «στη διάθεση των οποίων είναι πρόθυμος να τεθεί και ο ίδιος». Ωστόσο, για αυτό θα πρέπει να προηγηθούν σημαντικές πολιτικές εξελίξεις, που θα περιλαμβάνουν και μια κεντροαριστερή διακυβέρνηση της χώρας, είτε ως παρένθεση είτε μονιμότερου χαρακτήρα, και αδυναμία της Ν.Δ. να ανασυνταχθεί. Οσον αφορά στην εκδοχή της Προεδρίας της Δημοκρατίας, την οποία ο επίτροπος βλέπει ευνοϊκά, υπάρχει ένα εμπόδιο ίδιο με αυτό που αποτρέπει σήμερα τον Κώστα Καραμανλή από το να αποδεχθεί την υποψηφιότητα. Και δεν είναι άλλο από την ανυπαρξία παρεμβατικών δυνατοτήτων για τον Πρόεδρο.

Εμπόδιο που για να αρθεί προϋποθέτει συνταγματική αναθεώρηση. Στην περίπτωση όμως που πάμε σε εκλογές, η αναθεώρηση αυτή θα σημειώσει χρονική καθυστέρηση, που, αναλόγως του χρόνου που θα πάρει για να εφαρμοσθεί το νέο Σύνταγμα, θα είναι αποτρεπτική όσον αφορά στη θέση του Προέδρου, τόσο για τον κ. Καραμανλή όσο και για τον κ. Αβραμόπουλο. Βεβαίως, η Προεδρική υποψηφιότητα, εξαιτίας των παραπάνω, αποτελεί και για τους δύο περισσότερο έναν μαραθώνιο παρά μια κούρσα σπριντ. Για λόγους που όλοι αντιλαμβάνονται, στην κούρσα αυτή προηγείται ο Κώστας Καραμανλής. Εκτός και αν οι πολιτικές εξελίξεις ωθήσουν τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση: Ενας από τους δύο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τον άλλον να είναι ηγέτης μιας καινούργιας Κεντροδεξιάς.