Καθώς οι εκλογές πλησιάζουν το δίλημμα ρίσκο ή ασφάλεια απασχολεί όλο και περισσότερους ψηφοφόρους. Ο θυμός πολλών είναι κατανοητός όπως και η κόπωση όλων μας από τις θυσίες, αλλά αποτελούν κακούς συμβούλους μπροστά στην κάλπη.

Είναι αλήθεια: Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύει ότι ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι αγορασμένο εισιτήριο για στίβο περιπέτειας. Υπάρχουν βασικά ερωτήματα τα οποία δεν έχουν απαντηθεί και τα οποία κάθε πολίτης θα είναι καλό να σκεφτεί πριν τη κάλπη.

Με ποιους θα κυβερνήσει ο κύριος Τσίπρας; Προσκάλεσε για συνεργασία ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι αντιευρωπαϊκές και αντιΝΑΤΟικές τους θέσεις είναι πάγιες και αμετακίνητες. Πως, λοιπόν, θα συγκυβερνήσουν εφόσον εκείνοι δεν αλλάζουν γνώμη; Είτε η πρόσκληση γίνεται για τα μάτια του κόσμου, ελαφρά τη καρδία, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κρυφή ατζέντα για έξοδο της χώρας από τους θεσμούς που της παρέχουν σταθερότητα , από τα κεκτημένα 40 χρόνων Δημοκρατίας και ασφάλειας.

Επιπλέον, ποια είναι τα σχέδια του για τη σύνθεση μίας κυβέρνησης; Ποια είναι τα στελέχη που θα αναλάμβαναν θέσεις εξουσίας; Οι θέσεις ανάμεσα στους υποψήφιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαφέρουν σημαντικά. ’λλοι καταργούν φόρους και άλλοι τους επαναφέρουν.

Κανένας, όμως, δεν λέει που θα βρεθούν τα χρήματα, εκτός από την κυρία Μακρή που υιοθέτησαν από το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων και η οποία θα τα τυπώσει. Βεβαίως, τα στελέχη ενός κόμματος διαμαρτυρίας του 3% - τότε που ακόμη ήταν συνασπισμός και της αριστεράς και της προόδου – δεν θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται διαφορετικά. Δεν θα μπορούσαν ξαφνικά να μεταμορφωθούν σε υπεύθυνους πολιτικούς έτοιμους να αναλάβουν τα ηνία της χώρας. Για αυτό άλλωστε τα κόμματα χωρίζονται σε κόμματα εξουσίας και κόμματα διαμαρτυρίας. Η προσχώρηση στελεχών του ΠΑΣΟΚ δεν είναι από μόνη της ικανή να μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας, αφού έχει απορροφήσει κυρίως το κομμάτι των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, που είναι βασικοί συνυπαίτιοι για την σημερινή κατάσταση στη χώρα.

’λλη μία ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί: ποια είναι η στρατηγική για τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας; Γιατί, βεβαίως δεν μπορεί κανείς να πάει στους Ευρωπαίους πρωθυπουργούς και στους πολίτες άλλων χωρών της Ευρώπης -με δυσκολίες ίσως μεγαλύτερες από τις δικές μας- που έχουν δανείσει την Ελλάδα και να πει: εγώ τα μνημόνια τα σκίζω.

Οι διαπραγματεύσεις στα ευρωπαϊκά τραπέζια απέχουν έτη φωτός από τις καταλήψεις σχολείων στις οποίες ανδρώθηκαν πολιτικά. Δεν μπορούν να βάλουν λουκέτο στις Βρυξέλλες. Το μόνο που θα πετύχουν, θα είναι να κλειδώσουν τη χώρα στην αυλή του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος με καταστροφικές συνέπειες για όλους.

Ο κύριος Τσίπρας φαίνεται να μην έχει συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης, όταν μιλάει ρεβανσιστικά για το επικείμενο πήδημα.
Μόνο που η αβάσταχτη ελαφρότητα του υποψήφιου πρωθυπουργού μπορεί να κάνει μία ολόκληρη χώρα φτερό στον άνεμο.
Είναι αλήθεια ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ούτε μονόδρομοι.

Υπάρχουν, όμως, ριψοκίνδυνες ή περισσότερο ασφαλείς διαδρομές. Αυτή τη στιγμή η μόνη επιλογή που μπορεί να παρέχει ασφάλεια και σταθερότητα και σίγουρη έξοδο από την κρίση, είναι αυτή ενός φιλοευρωπαϊκού μετώπου κομμάτων, που διαθέτει γνώση, εμπειρία και ερείσματα στην Ευρώπη. Για άλλη μία φορά πέφτει σε μία ανοιχτή και συσπειρωμένη Νέα Δημοκρατία το βάρος να ηγηθεί αυτού του μετώπου και να απομακρύνει τη χώρα από το χείλος του γκρεμού.