Του Μάνου Οικονομίδη


Η χώρα-ατμομηχανή της Ενωμένης Ευρώπης, η οποία εξακολουθεί να παλεύει για να απαλλαγεί από τη σκιά ενός ιστορικού παρελθόντος που οι τρέχουσες αλλά και οι γενιές που έρχονται, θα επιθυμούσαν να ξεκαρφιτσώσουν από το εθνικό dna, ζει την τελευταία δεκαετία την ευδαιμονία της πολιτικής ηγεμονίας του διδύμου Μέρκελ-Σόμπλε.

Η κόρη του πάστορα που γεννήθηκε στη... λάθος πλευρά του Τείχους του Βερολίνου, και ο πολιτικός που διαχειρίστηκε (και πλήρωσε με την κινητική αναπηρία του) την... απορρόφηση των εταιρειών της Ανατολικής Γερμανίας από εκείνες της Δυτικής, την εποχή της Ενοποίησης, κατάφεραν να βρουν (και μεταξύ τους) μια αξιοσημείωτη ισορροπία δυνάμεων και αισθητικής.

Με πρακτικό αποτέλεσμα να αλληλοσυμπληρώνονται, να μοιράζουν ρόλους και προτεραιότητες, και να κάνουν επί της ουσίας κουμάντο στη Γερμανία και κατά συνέπεια στην Ενωμένη Ευρώπη, για περισσότερο από μια δεκαετία.

Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα της μεγάλης, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, κατέχει κεντρικό ρόλο στην καθημερινή... ρουτίνα της Άνγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Εκείνος, είναι ο σκληρός, ο κακός, ο αδιάλλακτος, που τιμωρεί λεκτικά τους Έλληνες, μας απαξιώνει και μας ειρωνεύεται, στο... τέλος της ημέρας όμως είναι και εκείνος που "καθαρίζει" όλες τις ψηφοφορίες στη Μπούντεσταγκ.

Εκείνη, είναι η... τρυφερή και διαλλακτική, που κατανοεί τα προβλήματα και τις δυσκολίες, ενίοτε παραμερίζεται από την καθημερινή διαχείριση του ελληνικού ζητήματος, και... στο τέλος της ημέρας έρχεται να δώσει τη λύση, όταν η τελευταία φαντάζει δύσκολη.

Φυσικά, Μέρκελ και Σόιμπλε βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους. Και χορεύουν το "τανγκό του δουλέματος" των Ελλήνων, όπως θα έκαναν με κάθε άλλον ευρωπαϊκό λαό που θα βρισκόταν στη δύσκολη και οριακή θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα εμείς.

Η χθεσινή μέρα υπήρξε εξόχως αποκαλυπτική, ως διαρκές παράδειγμα των "παραστάσεων" του διδύμου εξουσίας της Γερμανίας.

Η Άνγκελα Μέρκελ μίλησε για τους "Έλληνες που δουλεύουν". Ο Βόλφγκανκγκ Σόιμπλε για τους "Έλληνες που... δουλεύουν την Ευρώπη". Και η κοινή λογική σήκωσε τα χέρια ψηλά.

Κάποια στιγμή βέβαια, θα πρέπει να το συνηθίσουμε. Αν μάλιστα δεν υπήρχαν αντικειμενικά ζητήματα βιώσιμης διαχείρισης της (εθνικής και ατομικής) καθημερινότητας, το "τανγκό" Μέρκελ-Σόιμπλε θα ήταν εξαιρετικά χαριτωμένο. Έως... διασκεδαστικό.