Επί µνηµονίων χορτάσαµε από κυβερνήσεις συνεργασίας. Ποτέ ξανά!

Το γεγονός ότι τα ηνία της χώρας βρίσκονται στα χέρια µιας αυτοδύναµης κυβέρνησης µε πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη δεν σηµαίνει ότι πρέπει και να απολογηθεί γι’ αυτή την εξέλιξη, που είναι αποτέλεσµα της δηµοκρατικής έκφρασης του εκλογικού σώµατος σε δύο εθνικές κάλπες µέχρι τώρα. Η Ν∆ δεν βρέθηκε στην εξουσία ύστερα από πραξικόπηµα, ούτε κατέφυγε σε µεθόδους βίας και νοθείας. Κέρδισε την εµπιστοσύνη του ελληνικού λαού, δίνοντας την εκλογική µάχη στο µέτωπο των ιδεών, των θέσεων και των προγραµµατικών στοχεύσεων.

Επίσης, µε την κατάκτηση της αυτοδύναµης κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, η Ν∆ και ο Κ. Μητσοτάκης κατάφεραν να επαναφέρουν σε καθεστώς κανονικότητας το παραδοσιακό µοντέλο «κυβερνησιµότητας» της χώρας, η οποία την περίοδο των µνηµονίων βίωσε στον απόλυτο βαθµό την «ανασφάλεια» των τυχοδιωκτικών κυβερνήσεων συνεργασίας, όπου ένας αχταρµάς πολιτικών φορέων -σε επίπεδο ιδεολογικών διαφορών- τα… έβρισκε ευκαιριακά για ένα χρονικό διάστηµα, µοίραζε στη συνέχεια τα ιµάτια της εξουσίας σε δέκα κοµµάτια και στην πορεία ο ένας εταίρος ή συνεταίρος εκβίαζε τον άλλον, µε αποτέλεσµα η σταθερότητα της χώρας να κρέµεται από µια κλωστή.

Αφήστε δε που πολλές φορές εκεί που λαλούσαν πολλά κοκόρια όχι µόνο αργούσε να ξηµερώσει, αλλά εκείνο που διαπίστωνε κανείς ήταν ότι τα περίφηµα «συνεργατικά» σχήµατα -στη βάση «ανάρµοστων» κοινοβουλευτικών συµµαχιών και συµπράξεων- ήταν εξόχως ευάλωτα σε «εξωθεσµικούς» οικονοµικούς παράγοντες. Με βάση τα παραπάνω και επειδή γίνεται συνεχώς λόγος για το πόσο ενισχύεται η δηµοκρατία µέσα από τις κυβερνήσεις συνεργασίας, δηλαδή µε περισσότερα κόµµατα στη διακυβέρνηση της χώρας, θα µου επιτρέψετε να διατυπώσω σοβαρές επιφυλάξεις σε ό,τι αφορά το εγχώριο πολιτικό σκηνικό και προσωπικό. Η τραυµατική περίοδος των µνηµονίων, που γέννησε αναγκαστικά «συµµαχικές» κυβερνήσεις, ήταν η επιτοµή του χυδαίου παραγοντισµού, της «µπακαλίστικης» µοιρασιάς θέσεων εξουσίας, αλλά και της εκδήλωσης φαινοµένων «εκβιασµού» και «απειλών», που πολλές φορές είχαν ως αφετηρία την προστασία της οικονοµικής εξουσίας, που ανά πάσα ώρα και στιγµή µπορούσε να προκαλέσει συνθήκες αποσταθεροποίησης στην πορεία της χώρας, εργαλειοποιώντας τα εθελόδουλα τσιράκια της.


Το «καθεστώς» Μητσοτάκη και η αποκρουστική «προοδευτικότητα» της απόλυσης στην «Αυγή»

Οι κανονικοί άνθρωποι σε αυτήν τη χώρα αντιστέκονται απέναντι στον παραλογισμό και τον λαϊκισμό. Κοινώς βλέπουν τα παράξενα και τα γελοία και είναι σε θέση να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Σίγουρα δεν ψηφίζουν Κ. Μητσοτάκη επειδή είναι… ωραίος γκόμενος, αλλά επειδή αυτά που αντικρίζουν στα κόμματα της λεγόμενης «προοδευτικής» αντιπολίτευσης τους προκαλούν τρόμο και απέχθεια.

Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη έχουν ως αφήγημα ότι η ΝΔ είναι «καθεστώς» και γι’ αυτό υπάρχει «έλλειμμα δημοκρατίας», το οποίο όμως οφείλεται στη δική τους ματαιοδοξία. Θέλουν να ρίξουν τον Κ. Μητσοτάκη για να σχηματίσουν -τάχα μου- προοδευτική κυβέρνηση, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι σε θέση να τα βρουν μεταξύ τους ώστε να πείσουν τον κόσμο ότι μπορεί να τους εμπιστευτεί.

Εκεί που καταγγέλλουν το δήθεν «καθεστώς» της ΝΔ, επειδή βρίσκεται στην εξουσία έχοντας εξασφαλίσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, ταυτόχρονα βγάζουν τα μάτια τους για το εάν πρέπει ή όχι και πώς να συγκροτήσουν ένα «λαϊκό μέτωπο» εναντίον του. Ο Τσίπρας εμφανίζεται ως «η αυτού εξοχότης» και ο Φάμελλος με τους υπόλοιπους ως αποσυνάγωγοι κομπάρσοι του «εξώστη». Ομνύουν δε σε περισσότερη δημοκρατία, συνδέοντάς την με την ελευθεροτυπία, και την ίδια στιγμή εξωθούν σε παραίτηση τον γενικό διευθυντή της «Αυγής» επειδή έγραψε κάτι που δεν ανταποκρινόταν στην κεντρική βούληση του κόμματος.


Στην Πεντέλη ο υπουργός και στα μπλόκα οι αγροτο-influencers

Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κ. Τσιάρας, αντί να «ζυμώνεται» με δημοσιογράφους στη «Νησιώτισσα» της εξοχικής Πεντέλης, καλό θα ήταν να δώσει τη μάχη της επικοινωνίας πηγαίνοντας αυτοπροσώπως στα αγροτικά μπλόκα. Με μια τέτοια κίνηση θα εκθέσει δημοσίως και πολλούς αμφιλεγόμενους αγροτοσυνδικαλιστές που, ενώ κάνουν φασαρία και σαματά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, για κάποιον περίεργο λόγο δεν συνεννοούνται μεταξύ τους ώστε να οργανώσουν μια θεσμική αντιπροσωπεία, η οποία θα μεταβεί στο Μέγαρο Μαξίμου για να συζητήσει ένα προς ένα τα αιτήματα που διεκδικούν.

Τουλάχιστον, τις προηγούμενες δεκαετίες οι εκπρόσωποι των αγροτών είχαν ένα συνδικαλιστικό ή συντονιστικό όργανο και μπορούσε ο εκάστοτε υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ή πρωθυπουργός να συνεννοηθεί μαζί τους. Ασχέτως κομματικής ή ιδεολογικής προέλευσης, παλιά έβλεπες τον Μπούτα, τον Πατάκη, τον Κοκκινούλη και τον Νασίκα και ήξερες ότι μεταξύ τους υπήρχε σοβαρή επαφή για τους κοινωνικούς τους αγώνες. Κυρίως όμως πρόθεση να συνομιλήσουν θεσμικά και οργανωμένα με τις κυβερνήσεις.

Στην παρούσα συγκυρία, αντί για αξιόπιστους ηγέτες του αγροτικού κινήματος, βλέπουμε να εμφανίζονται διάφοροι περίεργοι τύποι με μια ροπή προς το «εφετζιλίκι» του TikTok και του Instagram, για να γίνουν influencers επάνω στα αγροτικά ζητήματα, οι οποίοι ως προσωπικότητες χρήζουν και περαιτέρω αξιολόγησης, καθώς πολλοί εξ αυτών έχουν δώσει δείγματα επαναστατικής γραφής και εναντίον των εμβολίων και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά και ως διακινητές θεωριών συνωμοσίας για τα Τέμπη. Και δεν αναφερόμαστε στους χιλιάδες αγρότες οι οποίοι αγωνιούν σιωπηρώς για το μέλλον τους, αλλά σε εκείνους που κάνουν «μανούρα» μπροστά στις κάμερες.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή