Σε κοινωνική εκδήλωση, πολύ καλός μου φίλος που ψήφισε Χρυσή Αυγή στις διπλές εκλογές του 2012 μου εξέφρασε τα παράπονά του για την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Δεν έκανε τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε, δεν ολοκλήρωσε την διαπραγμάτευση, έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Προφανώς ο φίλος μου ήθελε μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές και έστειλε στη Βουλή τον Παναγιώταρο και τον Κασιδιάρη να τις κάνουν!

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες ζούμε το θέατρο του παραλόγου καθημερινά, ενώ η χώρα λιώνει σαν το κεράκι της Ανάστασης.

Η νέα κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, με τεράστια αποθέματα αποδοχής και με μία αντιπολίτευση σε ανυποληψία, είχε όλα τα εχέγγυα να διαπραγματευτεί και να καταλήξει σε μία καλύτερη συμφωνία, στηριζόμενη στα όποια θετικά της προηγούμενης κυβέρνησης.

Στην αρχή δεν θέλαμε λεφτά, θέλαμε χρόνο να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας. Μετά αφού δεν είχαμε πρόγραμμα, θέλαμε χρόνο και αξιοπρέπεια. Μετά αρχίσαμε να ζητάμε και λεφτά. Δώστε αυτά που μας χρωστάτε, δώστε κάτι τέλος πάντων!

Αφού δεν πήραμε τίποτα, αποφασίσαμε να πάμε σε μία ενδιάμεση συμφωνία, συμφωνία γέφυρα. Μετά η συμφωνία γέφυρα έγινε συμφωνία πακέτο που θα αφορούσε και το νέο πρόγραμμα που δεν θα το λέγαμε Μνημόνιο. Η συμφωνία αυτή θα αφορούσε και το χρέος. Στους τέσσερις μήνες αυτούς έχουμε καταλήξει σε συμφωνία τουλάχιστον καμία δεκαπενταριά φορές. Τη Μεγάλη Τετάρτη, την Τετάρτη μετά το Πάσχα, αρχές Μαΐου, μέσα Μαΐου, σε έκτακτα και μη Eurogroup, σε συμφωνίες κορυφής, σε κλειστές συσκέψεις.

Ζητάμε πολιτική συμφωνία, μας στέλνουν στα BG, ξαναζητάμε πολιτική συμφωνία μας ξαναστέλνουν πίσω. Μόλις εχθές το Μαξίμου ενημέρωνε με non paper ότι ξεκίνησε η διαδικασία συγγραφής της συμφωνίας την ίδια στιγμή που τα τεχνικά κλιμάκια από την Αθήνα, δεν είχαν φτάσει ακόμα στις Βρυξέλλες.

Η χώρα διαπραγματεύεται με την πλάτη στον τοίχο. Χωρίς αξιοπιστία, και εναλλακτική πρόταση, χωρίς σχέδιο και προοπτική για την επόμενη μέρα. Η όποια συμφωνία έρθει θα είναι η αρχή του δράματος. Και αυτό γιατί η εγγύηση για την επιτυχία της συμφωνίας είναι η επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη.

Η οποία δεν θα έρθει ποτέ καθώς η αντίληψη των κυβερνητικών στελεχών για τον κόσμο και την οικονομία έχει σταματήσει στη δεκαετία του 50. Το αδιέξοδο θα είναι άμεσο.

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έχει τεράστια ευθύνη για το σήμερα. Οι πολίτες ψήφισαν μία άλλη προοπτική. Κάποιοι ψήφισαν ρήξη και ανατροπή. Οι περισσότεροι για να κάνει η κυβέρνηση έστω τα μισά από αυτά που εξήγγειλε. Την ευθύνη για την σημερινή κυβερνητική παρωδία την φέρνουμε όλοι μας.

Η Δημοκρατία ήταν, είναι και θα είναι το πολίτευμα της ευθύνης.