Του Γιάννη Χρηστάκου

 Δύο ακόμη κρίσιμες εβδομάδες βλέπει η κυβέρνηση στην πορεία της διαπραγμάτευσης με κορύφωση των επιθέσεων σαν κι αυτές που δέχεται από χθες το βράδυ. Η απόφαση της Αθήνας είναι να μην πληρώσει το ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου και να δοθεί μία τεχνική παράταση ώστε όλες οι λήξεις του μήνα να συμπτυχθούν στην τελευταία που είναι στις 19 του μήνα.

 Πέρα από τελεσίγραφα και άλλα πολλά που θα εκτοξευτούν τις επόμενες ώρες, το κλίμα τρόμου και την προσπάθεια δημιουργίας κλίματος πανικού στους έλληνες πολίτες, η κυβέρνηση παίζει το τελευταίο της χαρτί κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Αυτό το σχέδιο, αν δεν αλλάξουν δραματικά οι εξελίξεις, έχει ως εξής:

  • Α) Οι λήξεις στις 5, 12, 16 και 19 Ιουνίου προς το ΔΝΤ θα πάρουν παράταση για να πληρωθεί όλο το ποσό (περίπου 1,5 δις ευρώ) στην τελευταία λήξη. Υπάρχουν σχετικές τεχνικές διαδικασίες στο Ταμείο, για μία τέτοια , σύντομη διευκόλυνση. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενημερώσει τους πάντες γι αυτή την εξέλιξη, εξηγώντας ότι πράγματι δεν έχει να πληρώσει αυτά τα ποσά. Ωστόσο, και αυτό έχει την σημασία του, η Αθήνα δεν θα υποβάλει σχετικό αίτημα για ολιγοήμερη παράταση. Και δεν θα το κάνει γιατί δεν επιθυμεί να υπογράψει μία επιστολή για ένα θέμα το οποίο είναι γνωστό εδώ και καιρό, αλλά οι δανειστές προτιμούν, όπως λένε στην κυβέρνηση, να στραγγαλίσουν μία χώρα παρά να βρουν βιώσιμη λύση. Παρά ταύτα, εκτιμούν ότι το ΔΝΤ θα το πράξει από μόνο του για να μην αναλάβει αυτό το βάρος του «ξαφνικού θανάτου». Αλλωστε βρισκόμαστε και στις μέρες όπου παράλληλα με την διαπραγμάτευση διεξάγεται και το γνωστό «Blame game” δηλαδή ποιος θα φταίει για την αποτυχία.
  • Β) Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταστήσει σαφές στους διαπραγματευτές, εταίρους και δανειστές ότι η κυβέρνησή του δεν έχει άλλες δυνατότητες πέραν εκείνων που έχουν μπει στο τραπέζι και συζητούνται, ως πρόταση που έχει επεξεργαστεί ο ίδιος. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι των επιχειρημάτων του. Ο πρώτος ότι τα παράλογα που ζητούν οι δανειστές φέρνουν ύφεση και μάλιστα δεν τα δεχόταν ούτε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Ο δεύτερος είναι ότι ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που συμφωνούσε, απλά δεν θα περνούσε από τη Βουλή και ο τόπος θα έμπαινε σε περιπέτειες χάνοντας τον κοινό στόχο που είναι η συμφωνία.
  • Γ) Μπορεί να γίνει μία σύμπτυξη της αξιολόγησης και του νέου προγράμματος, το οποίο θα έχει σαφή και καθαρό αναπτυξιακό χαρακτήρα και όχι περαιτέρω μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων που πνίγουν κάθε προσπάθεια ανάκαμψης. Στις προβλέψεις του νέου προγράμματος μπορεί να συμφωνηθεί να ανοίξουν όλα τα κεφάλαια, αλλά με την συμμετοχή διεθνών φορέων , αξιολογητών και κυρίως το μεσοσταθμικό μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για κάθε μία από αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Η συμφωνία αυτή μπορεί να γίνει αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση και ο πρωθυπουργός έχει καταστήσει σαφές ότι δεν μπλοφάρει.

     Όλα τα παραπάνω, καταδεικνύουν ότι έχει ληφθεί η απόφαση για μία μάχη άνευ προηγουμένου, με κυβερνητικούς παράγοντες να επισημαίνουν στις κατ ιδίαν συζητήσεις τους ότι «δεν γίνεται να πάμε παραπέρα από αυτά που υποσχεθήκαμε στον ελληνικό λαό, και ήδη έχουμε κάνει αρκετές υποχωρήσεις ώστε πολλές από τις δεσμεύσεις μας να πάνε πίσω χρονικά».

Εάν τελικά δοθεί η μικρή παράταση από το ΔΝΤ (και μόνο για να κηρυχθεί και επίσημα μία χώρα ως αθετήσασα τις υποχρεώσεις της υπάρχει συγκεκριμένη χρονική  διαδικασία) τότε η Αθήνα θα έχει δικαιωθεί στην σχετική της πρόβλεψη και θα πάει για την επόμενη φάση προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και να φτάσει όσο το δυνατόν πιο κοντά στα τέλη Ιουνίου. Οσο για τις αιτιάσεις περί τελεσιγράφων για να προλάβουν τα εθνικά κοινοβούλια και άλλα τινά, αυτά ξεπερνιούνται με ευκολία εάν υπάρχει η βούληση να κλείσει η εκκρεμότητα. Σε πολιτικό επίπεδο γίνονται τα πάντα, αλλά και τα ατυχήματα δεν ελέγχονται.. πάντα!