Στις αρχές του 2000 μια μεγάλη ομάδα στελεχών αποχώρησε από τον Συνασπισμό, διαφωνώντας απολύτως με τη σκληρή κριτική που έκανε η τότε ηγεσία του κόμματος στο εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Σπύρος Δανέλλης, αλλά και ο Νίκος Μπίστης, που εσχάτως στηρίζει με φανατισμό τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα πρόσωπα αυτά δέχτηκαν για πάρα πολλά χρόνια κανιβαλισμό από τον μηχανισμό του κόμματος, με προσβλητικά σχόλια, όπως ότι πρόκειται για ρετάλια της Αριστεράς, οπορτουνιστές και γυρολόγους. Για πάρα πολλά χρόνια, όταν ήθελαν να «μειώσουν» κάποιο στέλεχος για τις πολιτικές του επιλογές, έλεγαν «μη γίνεσαι Μπίστης», ενώ πολλές φορές τα σκάγια έπαιρναν και τον Σπύρο Δανέλλη όταν άλλαζε κόμμα.

Τα τελευταία 24ωρα, με τεράστιο ενδιαφέρον παρακολουθώ τους ύμνους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και των φιλικών ΜΜΕ στη «συνέπεια του Μπίστη», στη «σταθερότητα του Δανέλλη» κ.ο.κ.

Αναρωτιέμαι, πραγματικά, ποιοι είναι χειρότεροι. Αυτοί που γλείφουν εκεί όπου έφτυναν ή αυτοί που γλείφουν εκείνους που έφτυναν;