Η ετυμολογική ρίζα της λέξης «Αττική» είναι «Ακτική», δηλαδή «παράκτια γη» ή (σε πιο ελεύθερη απόδοση) «γη με τις πολλές ακτές». Διόλου τυχαίο αν  αναλογιστεί κάποιος τους δεκάδες μικρούς κολπίσκους, τις μεγάλες αμμώδεις παραλίες και τους βραχώδεις όρμους που σχηματίζουν τα παράλιά της προσφέροντας αναρίθμητες εναλλακτικές για μπάνιο.

Το πρόβλημα στις ημέρες μας, ωστόσο, δεν είναι η ποσότητα των επιλογών αλλά η ποιότητα: υπερβολικά πολλοί λουόμενοι και συνωστισμός, κίνηση και μποτιλιάρισμα, θόρυβος και ρύπανση. Κάθε άλλο παράσυνώνυμα  της γαλήνης που θα ανέμενε κάποιος από μια κυριακάτικη ημέρα στη θάλασσα. Αποτέλεσμα;

Οι Αθηναίοι είτε αποδέχονται σιωπηρά τη (δυσβάσταχτη) μοίρα τους είτε διαγράφουν διά παντός τα παράλια της Αττικής από τη λίστα των παραθαλάσσιων προορισμών.

O μέσος Αθηναίος υποτιμά αυτό που ένας τουρίστας θα θαύμαζε στην Αττική, και έτσι ζει μετρώντας αντίστροφα τις ημέρες για την πολυπόθητη άδεια, χάνοντας όλα αυτά που θα μπορούσε να απολαύσει τα Σαββατοκύριακα στην πόλη. 

Πατήστε για να δείτε όλο το άρθρο και τις φωτογραφίες στο apospasma.gr