Κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος και από αυτήν την οπτική οι όποιες παραλείψεις και αστοχίες της πρώτης περιόδου της υφυπουργού Εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, θα μπορούσαν δικαιολογηθούν σε συνάρτηση βέβαια με το θερμό και έμπρακτο ενδιαφέρον της για την προστασία των ανηλίκων και το πλαίσιο για τις αναδοχές - υιοθεσίες.

Όπως εξηγούσε πρόσφατα στους δημοσιογράφους, όταν ανέλαβε είχε διαπιστώσει ότι στις 82 δημόσιες και ιδιωτικές δομές ανά την επικράτεια, δεν είχε γίνει συγκεντρωτική καταμέτρηση των παιδιών με αποτέλεσμα να μην ξέρει κανείς πόσα είναι. Αφού λύθηκε λοιπόν το αυτονόητο, δηλαδή έγινε η καταμέτρηση των 1.890 βρεφών και παιδιών (σς μεταβαλλόμενος αριθμός), ξεκίνησε η διαδικασία για το δεύτερο στάδιο, το πιο δύσκολο, με τις πιο απάνθρωπες διαστάσεις.

Οι ιδιωτικοί φορείς ενημέρωναν παρουσιάζοντας γνωματεύσεις που αν μη τι άλλο χρήζουν επανεξέτασης, ότι το 45% των παιδιών αυτών δεν είναι κατάλληλα για υιοθεσίες και πως πρέπει να μείνουν στα ιδρύματα, προφανώς γιατί έτσι μπορούν να δικαιολογήσουν την παρουσία τους και τις χρηματοδοτήσεις που λαμβάνουν.

Φυσικά το μέγεθος εκφεύγει από τα έσχατα όρια της λογικής περνώντας στο φάσμα του παραλογισμού. Συνεπώς, πέραν όλων των άλλων γραφειοκρατικών διευθετήσεων και προσλήψεων στις άθλιες υποστελεχωμένες κοινωνικές υπηρεσίες, η Δόμνα «στέκεται» πάνω από τον κάθε φάκελο ξεχωριστά. «Δεν μπορώ να δεχθώ ότι τα παιδιά μεγαλώνουν στα ιδρύματα…» λέει με παράπονο κι άλλη τόση αποφασιστικότητα