Ιστορίες επαναλαμβανόμενες παύουν να είναι συμπτώσεις όταν παρουσιάζουν ομοιότητες στην μεθοδολογία που ακολουθήθηκε σε κάθε μία ξεχωριστά και εντός των χρονικών ορίων διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Και εδώ πλέον το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης οφείλει να δώσει πειστικές εξηγήσεις στην κοινή γνώμη για τον τρόπο με τον οποίο φλέρταρε με την ιδέα της καταστρατήγησης των προνομίων που απέκτησε με τον έλεγχο της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας και πολλές φορές πλησίασε τα επικίνδυνα όρια της κατάχρησης τους.

Όπως επίσης και της εξουδετέρωσης της διάκρισης των εξουσιών με τις γνωστές παρεμβάσεις στο χώρο της δικαιοσύνης ή του αυθαίρετου δικαιώματος να παριστάνει τον τιμωρό και τον δικαστή με κριτήρια υποκειμενικά απέναντι σε όσους δεν ήταν υπάκουοι ή συνεργάσιμοι με τα κελεύσματα τους και τις πολιτικές τους επιδιώξεις.

Με αφορμή τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας στην υπόθεση Folli follie η ιστορία επαναλαμβάνεται ανατριχιαστικά και ξεδιάντροπα ως προς την τακτική που ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του προκειμένου να επωφεληθούν ποικιλοτρόπως, αντιμετωπίζοντας την κρίση ή την δοκιμασία των άλλων ως ευκαιρία δική τους.

Λες και είχαν φτιάξει μια λίστα με τα ονόματα επιχειρηματιών, εφοπλιστών, εκδοτών και άλλων ισχυρών οικονομικών παραγόντων και αφού προηγουμένως τους "πέρναγαν από κόσκινο" για να δουν που και ποιοι μπορεί να είναι "μπόσικοι" στη συνέχεια τους "πλησίαζαν" ή διαμόρφωναν συνθήκες τέτοιες για να τους "προσεγγίσουν" αυτοί και κάπως έτσι ξεκινούσαν οι "διαπραγματεύσεις" της αριστεράς με το μεγάλο κεφάλαιο και ανάλογα με την εξέλιξη τους οι κυβερνώντες τα "έβρισκαν" ή τα "έσπαγαν" μαζί τους.
Σχεδόν όλες οι υποθέσεις, που στο τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε εκτεθειμένος, έχουν κοινά χαρακτηριστικά και μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν.

Στην υπόθεση Novartis δεν κυνήγησαν ούτε τους γιατρούς, μήτε την ίδια την εταιρία, που συμμετείχε κανονικά στην ελληνική αγορά φαρμάκων. Πρόσφεραν ως αντάλλαγμα σε στελέχη της εταιρίας που είχαν ευθύνες την υπαγωγή τους σε καθεστώς προστατευόμενων μαρτύρων, οι οποίοι οταν έφτασε η ώρα της κρίσης πήραν πίσω τις καταθέσεις τους.

Στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών χρησιμοποίησαν τον εργολάβο Χ. Καλογρίτσα και ανέλαβαν να του βρουν δανειστές για να του προσφέρουν το χρηματικό ποσό που αντιστοιχούσε για την περαιτέρω συμμετοχή του στην διαγωνιστική διαδικασία.

Στους επιφανείς οικονομικούς παράγοντες που απευθύνθηκαν για να συνδράμουν τον Χ. Καλογρίτσα φέρθηκαν με τον πιο χυδαίο τρόπο όταν αυτοί αρνήθηκαν και χρησιμοποίησαν δόλιες μεθοδεύσεις για να τους εξοντώσουν οικονομικά, ηθικά και να τους στιγματίσουν στα μάτια της κοινής γνώμης. Βλέπε περίπτωση Β. Μαρινάκη.

Στην υπόθεση Μιωνή το έργο επαναλήφθηκε. Ο Νίκος Παππάς, μαζί με τον Δ. Παπαγγελλόπουλου, είχαν μετατρέψει το Μέγαρο Μαξίμου σε γραφείο εξωδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ ιδιωτών. Από τις συνομιλιες τους όμως αναδείχτηκε και πάλι η ωφελιμιστική τους στρατηγική με τον πιο κυνικό τρόπο. "Δωσε μας τι Μαρέβα Μητσοτάκη να βοηθήσουμε" ήταν το μήνυμα.

Στην υπόθεση του NOOR1 πάλι το ίδιο πράγμα με εξωθεσμικές πιέσεις προς τον ισοβίτη Γιαννουσάκη να "καταθέσει ψευδώς εναντίον του εφοπλιστή Ε. Μαρινάκη" για να μείνει μετά ο ΣΥΡΙΖΑ δέκα χρόνια στην εξουσία.

Την ίδια πρακτική ακολούθησαν και απέναντι σε ισχυρούς εκδοτικούς παράγοντες. Με τον Σ. Ψυχάρη ο ίδιος ο Α. Τσίπρας συνομιλούσε "κρυφίως" μαζί του για την τύχη του ΔΟΛ υπό το άγρυπνο βλέμμα της γατας Ιμαλαηων. Με την οικογένεια "Μπόμπολα" επίσης.