Στην πολιτική η στάση της «δημιουργικής ουδετερότητας» γεννά παρεξηγήσεις, καθώς αν δεν είσαι δεξιοτέχνης της επιβίωσης τότε μπορεί να μείνεις εκτός παιχνιδιού με το στίγμα του «ευθυνόφοβου». Αν δεν την πατήσεις τότε έχεις κάθε λογο να απολαμβάνεις το προνόμιο της σοφίας, παραμένοντας «άθικτος» από τα διασταυρούμενα πυρά που ανταλλάσουν εκείνοι που απέναντι τους κράτησες «ίσες αποστάσεις».

Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικού είναι ο Κώστας Λαλιώτης, ο οποίος σε κάθε εσωτερική δοκιμασία - του ΠΑΣΟΚ παλαιότερα και του ΚΙΝΑΛ σήμερα-βρίσκεται στο επικεντρο του δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος. 

Στη παρουσα συγκυρία εμφανίζεται να κινεί τα νήματα υπέρ της υποψηφιότητας του Γ. Παπανδρέου και να οργανώνει παρασκηνιακά την προοπτική συνεργασίας του ΚΙΝΑΛ με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος φυσικά δεν το παραδέχεται και στις κατ' ιδίαν συζητήσεις του το διαψεύδει. Μάλιστα το κάνει με τέτοιο πειστικό τρόπο, ώστε να τρέφουν βάσιμες ελπίδες όλοι οι άλλοι αντίπαλοι του Γ. Παπανδρέου, όπως ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Π. Χρηστίδης και ο Α. Λοβέρδος, πως μπορεί να βλέπει "συμπαθητικά" και "υποστηρικτικά" τις δικές τους υποψηφιότητες.

Η τακτική αυτή του Κ. Λαλιώτη του επιτρέπει να είναι μέσα σε όλα τα σενάρια και τα αποτελέσματα. Κυρίως του δεύτερου γύρου οταν πρόκειται για εσωκομματικές εκλογές.

Ο ίδιος βέβαια έχει οχυρωθεί πίσω από τη θέση πάνω και πέρα απ' όλα είναι  το "εμείς του ΠΑΣΟΚ" και όχι "το εγω του καθενός υποψηφίου", επιμένοντας στην διατήρηση της πολιτικής του αυτονομίας του κόμματος, αλλά και την περιφρούρηση της ενότητας του.

Τωρα ως προς την αρχή της «δημιουργικής ουδετερότητας», δηλαδή της εσωκομματικής διπλωματίας που ακολουθεί, υπάρχουν ουκ ολίγα ιστορικά προηγούμενα που επιβεβαιώνουν οτι δεν «πέφτει ευκολα στις παγίδες, που γνωρίζει ότι στήνονται», αλλά δεν αντιδρά, αποτρέποντας τον «κυνηγό» ή προειδοποιώντας το «θήραμα». 

Ξέρει την πλοκη του έργου και το σενάριο, αλλά ο ίδιος θολώνει τα νερά και βυθίζεται σε αυτά, όπως οι Βιετκονγκ, ανασένοντας κάτω απ' το νερό με ένα καλάμι, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να αναδυθούν και να χτυπήσουν.

Τη νύχτα της 13ης Νοεμβρίου του 1994 στη Ρεματιά του Χαλανδρίου, όπου βρίσκεται η οικία της Βάσως Παπανδρέου, πραγματοποιήθηκε ο περίφημος δείπνος των τεσσάρων, που σήμανε την κηρυξη του πολέμου της εσωκομματικής αντιπολίτευσης απέναντι στον Α. Παπανδρέου. Οι καρέκλες στον "δειπνο της αμφισβήτησης" του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ στο τραπέζι της οικοδέσποινας Β. Παπανδρέου ήταν πέντε. Κάθισαν όμως τέσσερις, η Βάσω Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης, ο Θεόδωρος Πάγκαλος και ο Παρασκευάς Αυγερινός.

Εκείνος, που δεν «βρήκε» ποτέ τη διεύθυνση ήταν ο Κ. Λαλιώτης, αν και είχε ενημερωθεί για το ραντεβού και φέρεται να είχε αποδεχτεί την πρόσκληση.

Στις 5 Ιουλίου 1996 διεξάγεται το τέταρτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ο Α. Παπανδρέου έχει φύγει απο τη ζωή στις 23 Ιουνίου του ίδιου έτους, ανήμερα των γενεθλίων του Κ. Σημίτη, και πλέον το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμη της ιστορίας του. Στο ερώτημα ποιος θα πρέπει να είναι ο επόμενος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Κ. Σημίτης, έχοντας ήδη εκλεγεί πρωθυπουργός από τις 18 Ιανουρίου μέσα απο τη ψηφοφορία της Κ.Ο του κόμματος, πηγαίνει στο συνέδριο για να τα πάρει όλα. Ζητά καθαρές λύσεις. δηλαδη και πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έχοντας απέναντι του τον Άκη Τσοχατζόπουλο.

Εκεί ο Κ. Λαλιώτης πάλι δεν παίρνει ξεκάθαρη θεση για να μην δυσαρεστήσει καμία πλευρά. Προτείνει απο το βήμα του Συνεδρίου "δυαρχία". Σημίτης πρωθυπουργός και πρόεδρος της Κ.Ο και Τσοχατζόπουλος πρόεδρος του κόμματος. Μάλιστα σε μια φορτισμένη συναισθηματικά ομιλία κρούει το κώδωνα του κινδύνου, καλώντας τους συντρόφους του να μην πέσουν στην παγίδα των τριων θανατηφόρων συνδρόμων.

Το αδελφοκτόνο σύνδρομο του Κάιν, το σύνδρομο του Προκρούστη και το σύνδρομο του Τιτανικού.

Στις 16 Σεπτεμβρίου  του 2007 το ΠΑΣΟΚ με αρχηγό από το 2004 τον Γ. Παπανδρέου "ξαναχάνει" τις εκλογές από τη Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή. Το ίδιο βράδυ ο Ευάγγελος Βενιζέλος πηγαίνει στο Ζάππειο και ουσιαστικά θέτει θέμα ηγεσίας, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον του να είναι αυτός ο επόμενο πρόεδρος του κόμματος.

Ποια ήταν η στάση του Κώστα Λαλιώτη? Αρχικώς την επομένη των εθνικών εκλογών στέλνει μια δεκασέλιδη επιστολή στον Γ. Παπανδρέου, με την οποία τον καλεί να μην θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, θεωρώντας πως πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στον Ε. Βενιζέλο, αλλά όταν αντιλαμβάνεται πως η παρέμβαση του δεν πιάνει τόπο, με δήλωση του "στρατεύεται" στο πλευρό του, «Σε κάθε περίπτωση, η θέση και η επιλογή μου είναι σαφής. Για λόγους ηθικής τάξης θα είμαι πολιτικά μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, όποια και εάν είναι η πολιτική του απόφαση, ακόμη και εάν διαφωνώ με αυτήν» ανέφερε το 2007.

Στο σημείο αυτό να θυμίσουμε ότι ο άνθρωπος που ανακάλυψε το πολιτικό ταλέντο του Ε. Βενιζέλου και τον έφερε στο ΠΑΣΟΚ ήταν ο Κώστας Λαλιώτης, ασχέτως εάν τα τελευταία χρόνια τον "μάλωνε" με διακριτικό τρόπο όσες φορές το όνομα του εμπλεκόταν σε σενάρια δημιουργίας νέου κόμματος.

Κατι αντίστοιχο βέβαια είχε πράξει και το 2014 όταν ζήτησε από τον Γ. Παπανδρέου να μην προχωρήσει στη δημιουργία νέου κόμματος, δηλαδή το ΚΙΔΗΣΟ.

Εφαρμόζοντας, στα πασοκικά δρώμενα το έθιμο του «σασμού» δηλαδή της «συμφιλίωσης» των διάφορων φατριών και ομάδων, κατέφερνε πάντα να μη χρεώνεται το κόστος απ' τις επιλογές των άλλων.