Το σπίτι λειτουργεί ως καταφύγιο από τον έξω κόσµο, αλλά και ως σηµείο αναφοράς και σταθερότητας. Γι' αυτό δεν πρέπει να είναι πολυτέλεια, αλλά δικαίωµα.

Το στεγαστικό πρόβληµα στην Ελλάδα του 2025 είναι ίσως η µεγαλύτερη κοινωνική ανισότητα. Λειτουργεί ως ανάχωµα στην αυτονόµηση από την οικογένεια, αλλά και στη δηµιουργία νέας οικογένειας. Οι νέοι αργούν να φύγουν από το πατρικό τους και διστάζουν να κάνουν το επόµενο βήµα, καθώς οι υψηλές τιµές των ενοικίων συρρικνώνουν τα εισοδήµατά τους.

Η πραγµατικότητα µας καλεί να επαναπροσδιορίσουµε τη σηµασία της κοινωνικής πολιτικής. Η στέγη δεν είναι µόνο το οίκηµα. Είναι έννοια συνώνυµη της αξιοπρέπειας, της αυτάρκειας, της σταθερότητας, της προοπτικής. Επαναφέρουµε µε σύγχρονους όρους, ρεαλισµό και κοινωνική ευαισθησία την έννοια της κοινωνικής κατοικίας.

Η δηµιουργία κοινωνικών κατοικιών, µέσω του νέου µέτρου της Κοινωνικής Αντιπαροχής, µπορεί να εξελιχθεί σε έναν ριζοσπαστικό θεσµό, που ανατρέπει το µοντέλο στέγασης των προηγούµενων δεκαετιών. Το µέτρο της Κοινωνικής Αντιπαροχής δίνει σε χιλιάδες πολίτες τη δυνατότητα να αποκτήσουν δική τους κατοικία µε ευνοϊκούς όρους. Το ∆ηµόσιο δίνει µέσω διαγωνισµών αναξιοποίητα δηµόσια ακίνητα σε ιδιώτες αναδόχους για ανέγερση ή ανακαίνιση και λαµβάνει ως αντάλλαγµα κατοικίες που θα διατεθούν µε χαµηλό ενοίκιο σε πολίτες που έχουν ανάγκη. Πρόκειται για µια θεσµική καινοτοµία, καθώς το ∆ηµόσιο δεν πουλά, δεν χαρίζει, αλλά δηµιουργεί κοινωνική υπεραξία.

Ενα µέρος των διαµερισµάτων που θα ανεγερθούν θα διατεθεί ως κοινωνική κατοικία, µε ενοίκιο χαµηλότερο της αγοράς ή µε δυνατότητα αγοράς σε προσιτές τιµές. Το ύψος του ενοικίου θα καθορίζεται µε βάση τόσο την αγοραία αξία όσο και την οικονοµική δυνατότητα του κάθε δικαιούχου. Η επιλογή των δικαιούχων θα γίνει από τον ΟΠΕΚΑ µε εισοδηµατικά και κοινωνικά κριτήρια, δίνοντας προτεραιότητα σε χαµηλά εισοδήµατα, µονογονεϊκές και πολύτεκνες οικογένειες. Η µίσθωση θα είναι για συγκεκριµένο χρονικό διάστηµα, µε επανέλεγχο, ώστε να υπάρχει κινητικότητα και να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερους πολίτες, ενώ παράλληλα προγραµµατίζεται και η δυνατότητα αγοράς κατοικίας έπειτα από 10 χρόνια. Το ∆ηµόσιο θα διατηρεί τουλάχιστον το 30% των κατοικιών, ώστε να αποκτήσει απόθεµα κοινωνικών κατοικιών. Ο δεύτερος πυλώνας του µέτρου είναι η αξιοποίηση ανενεργών στρατοπέδων, µε συνεργασία του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας µε το υπουργείο Εθνικής Αµυνας. Τρεις µεγάλες εκτάσεις (Χαϊδάρι στην Αθήνα, Στρατόπεδο «Ζιάκας» στη Θεσσαλονίκη και Στρατόπεδο «Μανουσογιαννάκη» στην Πάτρα) θα παραχωρηθούν για την ανέγερση κοινωνικών κατοικιών, µε το 25% να διατίθεται στον Στρατό και τα υπόλοιπα σε δικαιούχους. Παρακολουθούµε στενά όσα γίνονται σε άλλες χώρες στον τοµέα της στέγασης και είµαστε ανοιχτοί σε πρακτικές που αποδεικνύονται αποτελεσµατικές και µπορούν να λειτουργήσουν στην ελληνική πραγµατικότητα. Κάθε καινοτοµία που προσφέρει περισσότερα σπίτια, µε καλύτερους όρους για τους πολίτες, αξιολογείται και µπορεί να ενσωµατωθεί στο ελληνικό µοντέλο στέγασης.