Του ΘΑΝΑΣΗ ΦΟΥΣΚΙΔΗ, εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Δυναμικά επανέρχεται στη «γαλάζια» καθημερινότητα το διαχρονικό ερώτημα για τον κεντρικό πολιτικό προσανατολισμό της Ν.Δ. Με δεδομένη μάλιστα την ξεκάθαρη δημοσκοπική «ηγεμονία» του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και το ορατό σενάριο περί εθνικών εκλογών, η σχετική συζήτηση φουντώνει, με τις αναλύσεις υπέρ της στόχευσης προς τον μεσαίο χώρο ή της «δεξιάς αντεπίθεσης» να δίνουν και να παίρνουν. Στο επίκεντρο βρίσκονται βεβαίως τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων και οι διαφορές στον τρόπο με τον οποίο τις ερμηνεύουν οι ενδιαφερόμενοι.

Τις τελευταίες ημέρες, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τάσσεται επανειλημμένως υπέρ της υιοθέτησης μιας κεντρώας στρατηγικής από τη Ν.Δ., υπενθυμίζοντας τόσο δημοσίως όσο και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις του πως, κάθε φορά που το κόμμα κατάφερνε να απευθυνθεί με επιτυχία σε αυτό το ακροατήριο, τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν απολύτως θετικά.

Αντιθέτως, στελέχη όπως ο Μάκης Βορίδης και ο Αδωνις Γεωργιάδης, που συσπειρώνουν γύρω τους ένα μεγάλο μέρος των θιασωτών του κλεισίματος των εκκρεμοτήτων στα δεξιά της Ν.Δ., επισημαίνουν ότι αυτός ακριβώς πρέπει να είναι ο κεντρικός άξονας γύρω από τον οποίο θα πρέπει να κινηθεί η ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Θα πολωθεί τόσο πολύ το κλίμα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, που δεν θα έχουμε τα περιθώρια να μη δώσουμε ισχυρό στίγμα», σημειώνουν οι υπέρμαχοι της συγκεκριμένης λογικής.

Για τους γνωρίζοντες καλά τα νεοδημοκρατικά μυστικά, η εν λόγω διελκυστίνδα φέρει παρασκηνιακά την υπογραφή των δύο πρώην πρωθυπουργών που συνδέθηκαν άρρηκτα με αυτές τις δύο ισχυρές τάσεις. «Η μία άποψη ταυτίζεται απόλυτα με τον Κ. Καραμανλή και το περιβάλλον του και η δεύτερη με το σύστημα Σαμαρά. Ο Βαγγέλης έχει και με τους δύο άριστη επικοινωνία, ανεξαρτήτως των επιλογών του», υπογραμμίζουν κύκλοι πέριξ της «γαλάζιας» ηγεσίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, μετά την ξεκάθαρη τοποθέτηση Μεϊμαράκη υπέρ του μεσαίου χώρου (και την επιλογή ουσιαστικής ταύτισής του με την εποχή Καραμανλή), υπήρξαν διαρροές για δυσαρέσκεια του Μεσσήνιου και των συνεργατών του. Κάποιοι εξάλλου από αυτούς, με κυριότερο παράδειγμα τον θεωρητικό της παρέας, Χρύσανθο Λαζαρίδη, ήταν, ως γνωστόν, προσηλωμένοι σε μια επιχειρηματολογία που απευθυνόταν στην παραδοσιακή δεξιά βάση, με σκοπό τον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων της Ν.Δ. που μετακινήθηκαν είτε προς τους κεντροδεξιούς, αντιμνημονιακούς σχηματισμούς, είτε προς τη Χρυσή Αυγή.

ΙΣΧΥΡΟ ΣΤΙΓΜΑ

Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς επιχειρούν να διατηρήσουν ισχυρό στίγμα στο εσωκομματικό πεδίο, με φόντο τις επερχόμενες εξελίξεις στο εσωτερικό της Ν.Δ., αλλά και γενικότερα στο πολιτικό σκηνικό. «Από τη μια, ο Αντ. Σαμαράς σκέφτεται ακόμη το σενάριο… Σαρκοζί, ενώ ο Κ. Καραμανλής, παρά το γεγονός ότι επιμένει να βλέπει τα γεγονότα από απόσταση, εξακολουθεί να επιθυμεί να διαδραματίζει ρόλο άτυπου εγγυητή της κομματικής ενότητας. Ως εκ τούτου, οι ίδιοι αλλά και στελέχη που παραδοσιακά βρίσκονται στους κόλπους των στενών συνομιλητών τους θα συνεχίσουν να λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση», λένε έμπειροι κομματικοί παράγοντες, οι οποίοι πάντως προσθέτουν με νόημα: «Αν υπάρχει βέβαια κάποιος που θα μπορούσε να υλοποιήσει στην ελληνική Κεντροδεξιά κάποιο σχέδιο τύπου… Σαρκοζί, αυτός θα ήταν μόνο ο Κ. Καραμανλής λόγω της δημοφιλίας που απολαμβάνει σε επίπεδο στελεχιακού δυναμικού, αλλά και κοινωνικής βάσης».

Την ίδια στιγμή, στο κάδρο εκείνων που τάσσονται υπέρ της ανάγκης προσήλωσης της Ν.Δ. στον μεσαίο χώρο είναι η συντριπτική πλειονότητα των κορυφαίων στελεχών, καθώς και των χαρακτηριζόμενων ως δελφίνων. Ο λόγος για τους Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκο Μητσοτάκη, Ευριπίδη Στυλιανίδη, Νίκο Δένδια, Ολγα Κεφαλογιάννη, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και Νικήτα Κακλαμάνη (ο οποίος ωστόσο διαμηνύει πως η παράταξη δεν θα έπρεπε να χαρίσει «επ’ ουδενί τη Δεξιά», μιλώντας για αμφίπλευρο παιχνίδι). Σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται και ο γραμματέας του κόμματος, Ανδρέας Παπαμιμίκος, που για τη θέση του αυτή είχε έλθει σε αντιπαράθεση ουκ ολίγες φορές με τον στενό συνεργάτη του κ. Σαμαρά, Χρύσανθο Λαζαρίδη, καθώς και ο επικεφαλής της ΟΝΝΕΔ, Σάκης Ιωαννίδης, ο οποίος το βράδυ του δημοψηφίσματος ζήτησε εμμέσως πλην σαφώς την αποχώρηση του κ. Σαμαρά από την προεδρία του κόμματος.

Ομαδοποιήσεις δελφίνων

Ενα άκρως ενδιαφέρον στοιχείο της πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της Ν.Δ. είναι οι άτυπες συμμαχίες των δελφίνων, οι οποίες δημιουργήθηκαν στη διάρκεια των ζυμώσεων για την παράταση ή μη της περιόδου Μεϊμαράκη. Το ένα στρατόπεδο συγκροτούν οι Ευριπίδης Στυλιανίδης και Νίκος Δένδιας, που, σε απόλυτη συνεννόηση με τον Κώστα Καραμανλή, είχαν ταχθεί ανεπιφύλακτα υπέρ της διατήρησης του πρώην προέδρου της Βουλής στον προεδρικό θώκο, ακόμη και μέχρι το τακτικό συνέδριο του ερχόμενου καλοκαιριού. «Ο Ν. Δένδιας έπαιζε και με τους άλλους, αλλά επέλεξε τελικώς να συνταχθεί ανοικτά με τις απόψεις του Κ. Καραμανλή, σε μια προσπάθεια να τονίσει τις επαφές που απέκτησε στο καραμανλικό μπλοκ», υποστηρίζουν οι γνωρίζοντες τα σχετικά παρασκήνια. Στον αντίποδα τοποθετήθηκε ο ετερόκλητος πυρήνας που συγκρότησαν οι Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης και ο πιο… δεξιός Μάκης Βορίδης, οι οποίοι ζητούσαν την επίσπευση των διαδικασιών ανάδειξης του νέου προέδρου και την ολοκλήρωσή τους μέχρι και το τέλος του έτους, με βάση την ισχύουσα πρόβλεψη του καταστατικού για ανοικτούς καταλόγους. Τελικώς, φθάσαμε στη σολομώντεια λύση της περασμένης Πέμπτης, αν και είναι κοινό μυστικό πως δεν αποκλείεται οι εν λόγω ομάδες να αναλάβουν συν τω χρόνω εσωκομματικές πρωτοβουλίες που θα υπογραμμίσουν τις κοινές απόψεις τους.