Του Δημήτρη Κουνιά - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Σε αδιέξοδο στρατηγικής φαίνεται να έχουν οδηγηθεί και οι τέσσερις υποψήφιοι για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, δεδομένου ότι η ρητορική και η προεκλογική δράση τους επικεντρώνονται στην ανάδειξη των προσωπικών προφίλ τους και όχι στις προτάσεις και το όραμά τους για την πορεία του κόμματος, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, έναντι των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων που απασχολούν τη χώρα.

Από τη μία πλευρά, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας, στην προσπάθειά του να προβληθεί ως ένα από τα φαβορί της «γαλάζιας» εκλογικής διαδικασίας, αναδεικνύει τον άφθαρτο και φρέσκο χαρακτήρα της υποψηφιότητάς του λόγω της ηλικιακής του ταύτισης με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Παράλληλα, ο Αδωνις Γεωργιάδης επιχειρεί να καλλιεργήσει ένα κλίμα «επικείμενης έκπληξης» για την υποψηφιότητά του, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης προωθεί μέσω της καμπάνιας του την άποψη ότι αποτελεί τη σοβαρή και μεταρρυθμιστική επιλογή των Νεοδημοκρατών που θα σπεύσουν στις κάλπες της 22ας Νοεμβρίου. «Για να κρατήσουν βέβαια τα προσχήματα, έχουν κάνει ορισμένες θολές ή περιορισμένες αναφορές στο πώς οραματίζονται την κεντροδεξιά παράταξη υπό την ηγεσία τους», αναφέρουν «γαλάζια» στελέχη στις μεταξύ τους συζητήσεις.

«ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ»

Τις προθέσεις και τις διαθέσεις του για το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, το επιτελείο του οποίου έχει εστιάσει τη μέχρι τώρα προεκλογική δράση του σε επισκέψεις ανά την επικράτεια. Εκεί, σε συναντήσεις με στελέχη του κόμματος γίνεται υπενθύμιση του πλούσιου κομματικού παρελθόντος του μεταβατικού προέδρου της «γαλάζιας» παράταξης. «Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν έφυγε ποτέ από το κόμμα. Ηταν πάντα στις επάλξεις της παράταξης, στην πρώτη γραμμή, παρών σε όλα τα μεγάλα γεγονότα, είτε σαν στρατηγός είτε σαν απλός στρατιώτης», αναφέρουν οι συνεργάτες του σε κάθε επαφή τους με «γαλάζια» στελέχη.

Εξάλλου, ο ίδιος φιλοτέχνησε όλα τα προηγούμενα χρόνια το προφίλ του «θεματοφύλακα της ψυχής» της Νέας Δημοκρατίας. Από την εποχή που ήταν στην ΟΝΝΕΔ και αργότερα στο κόμμα, προσπαθούσε να παρεμβαίνει στις διάφορες κρίσεις δημιουργώντας αυτοπεποίθηση στους «γαλάζιους» ψηφοφόρους και αποκαθιστώντας την ισορροπία μεταξύ των «βαρόνων» του κόμματος και των ομάδων τους - πρακτικές όμως οι οποίες όπως λένε οι αντίπαλοί του εκφράζουν το «παλιό». Ορόσημο για την ενίσχυση αυτού του ρόλου ήταν, όταν ο κ. Μεϊμαράκης πρότεινε τη δημιουργία της θέσης του γραμματέα στη Ν.Δ., κατά το πρότυπο «Λαλιώτη». Πίστευε ότι έπρεπε να υπάρχει ένας άνθρωπος κάτω από τον πρόεδρο, ο οποίος να συντονίζει τις πολιτικές δράσεις του κόμματος, να απορροφά τους κραδασμούς από τυχόν κρίσεις, να έχει συνεχή επικοινωνία με τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και να ελέγχει το παρασκήνιο εντός και εκτός κόμματος. Δηλαδή, να λειτουργεί ως «συνείδηση» της παράταξης, όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τον πρώην πρόεδρο της Βουλής οι υποστηρικτές του. Η πρότασή του αυτή έγινε, τελικά, δεκτή από τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος και τον πρότεινε για τη θέση του πρώτου γραμματέα της Ν.Δ. το 2001. Ο κ. Μεϊμαράκης εξελέγη με 320 ψήφους έναντι 129 του ανθυποψηφίου του, Πέτρου Τατούλη, σε σύνολο 476 ψηφισάντων. Το 2004 εξελέγη στην ίδια θέση, με το συντριπτικό ποσοστό, αυτή τη φορά, του 95,8%.

ΘΕΣΜΙΚΟΣ

Ως γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Μεϊμαράκης ήταν πολύ κοντά στον τότε πρόεδρο, Κώστα Καραμανλή, και κέρδισε γρήγορα την εμπιστοσύνη του. Στις δύσκολες στιγμές του κόμματος, ήταν αυτός που αναλάμβανε διαμεσολαβητικό ρόλο και έμπαινε μπροστά σαν «τείχος» για την προστασία του κ. Καραμανλή. «Από τότε ήταν θεσμικός πρωταγωνιστής σε όλες τις παρασκηνιακές ζυμώσεις και διεργασίες. Εξελίχθηκε σε δεινό “εκλογομάγειρα”, ενώ ανέδειξε μια σειρά από στελέχη στην κομματική ιεραρχία, τα περισσότερα από τα οποία όμως δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο προσόν, πέραν της πιστής υιοθέτησης της κεντρικής γραμμής», αναφέρει πρόσωπο που έζησε από κοντά την περίοδο της κυριαρχίας του γραμματέα Β. Μεϊμαράκη στο εσωτερικό του κόμματος.

Οι κατηγορίες για «ΠΑΣΟΚοποίηση»

Το γεγονός ότι ο κομματικός θεσμός του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής της Ν.Δ. στηρίχθηκε στο παράδειγμα του Κώστα Λαλιώτη και στο πώς είχε δομηθεί και λειτουργούσε την περίοδο 2001-2003 η αντίστοιχη θέση στο ΠΑΣΟΚ έδωσε αφορμή σε αρκετούς από τους άσπονδους φίλους του κ. Μεϊμαράκη να τον κατηγορήσουν ότι βοήθησε στην «ΠΑΣΟΚοποίηση», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά, της νοοτροπίας της κεντροδεξιάς παράταξης. «Οπως λειτούργησε ο θεσμός του γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας στην εποχή του, επέτρεψε τη δημιουργία καμαρίλας, την υψηλή παρέμβαση, ενώ συνέβαλε έτσι ώστε οι συσχετισμοί στα όργανα του κόμματος να βγαίνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες των “βαρόνων” της Ν.Δ.», αναφέρει στέλεχος της Ν.Δ. που γνωρίζει καλά την ιστορία της κεντροδεξιάς παράταξης. Οπως επισημαίνει, σήμερα οι προτεραιότητες για ένα κόμμα εξουσίας έχουν αλλάξει, καθώς το κέντρο βάρους δεν πέφτει πλέον τόσο στα εσωτερικά οργανωτικά ζητήματα και στο παρασκήνιο όσο στο τι προτείνει προς την κοινωνία και τους πολίτες.