Να πάρει πίσω τις προτάσεις… συνεργασίας προς τον Βασίλη Λεβέντη επιχειρεί η κυβέρνηση, ωστόσο το Μαξίμου δεν πρόλαβε τις αντιδράσεις, καθώς όχι μόνο βουλευτές και στελέχη του κόμματος ανέβηκαν στα κάγκελα, αλλά και η εφημερίδα που απηχεί τις απόψεις του κυβερνώντος κόμματος, η «ΑΥΓΗ», ασκεί αυστηρή κριτική προς την στάση της κυβέρνησης και το άνοιγμα προς την Ένωση Κεντρώων.

Ενδεικτικό το άρθρο του Θανάση Καρτερού στην τελευταία σελίδα της σημερινής «Αυγής» στο οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ "βάζει χέρι" «σε κείνους τους δικούς μας που εδώ και κάποιο καιρό έχουν αναλωθεί σε ύμνους για τον Λεβέντη». Ωστόσο, βέβαια, δεν κλείνει τελείως την πόρτα αφού όπως γράφει «Εντάξει, αν αποφασίσει κάποια στιγμή να ψηφίσει μαζί με τους βουλευτές του το τάδε ή το δείνα «δύσκολο» νομοσχέδιο, καλώς να το κάνει».

Γράφει χαρακτηριστικά ο αρθρογράφος της «Αυγής»:

Ορίστε. Έβαλε φωτιά, σου λένε σοβαρές εφημερίδες στο πολιτικό σκηνικό ο Βασίλης Λεβέντης. Γιατί δήλωσε ότι σε λίγες εβδομάδες ο Καραμανλής μπορεί να δώσει εντολή στον Καμμένο να φύγει από την κυβέρνηση. Κι εκείνος θα πειθαρχήσει, άρα ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να διαπραγματευεί. Με ποιόν; Με τον ίδιο, φυσικά, και με τον Μεϊμαράκη. Διότι αυτό θέλουν ο λαός και η ναλαία - κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν έχουν θέση το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, γιατί το μόνο που κάνουν είναι να βρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά περίπου στην ουσία τουλάχιστον. Κι εδώ σου έρχεται να πεις: Καλά να πάθετε. Σε ποιούς; Μα σε κείνους τους δικούς μας που εδώ και κάποιο καιρό έχουν αναλωθεί σε ύμνους για τον Λεβέντη. Δημιουργώντας την εντύπωση στον κόσμο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξερογλείφεται να συμπράξει μαζί του. Και, ακόμα χειρότερο, την εντύπωση στον ίδιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η σταθερότητα, αλλά και η χώρα κρέμονται από τη στάση του.

Για να μην πούμε τίποτα άλλο και παρέμβει ο εισαγγελέας.

Έλεος ρε παιδιά. Ο Λεβέντης δεν είναι χθεσινός. Τον βλέπουμε και τον ακούμε δεκαετίες ολόκληρες. Και το γεγονός ότι ένας αριθμός Ελλήνων αποφάσισε να τον ψηφίσει στις τελευταίες εκλογές και να τον στείλει στη Βουλή δεν σημαίνει ότι άλλαξε. Έγινε ας πούμε, μαχητής για τα συμφέροντα των αδικημένων. Ή απέκτησε την πολιτική ισορροπία που είναι απαραίτητη για να μη γκρεμοτσακιστούν κάποια μέρα όσοι βρεθούν πλάι του. Ή είναι σε θέση να μετράει τα λόγια και τις πράξεις του.

Εντάξει, αν αποφασίσει κάποια στιγμή να ψηφίσει μαζί με τους βουλευτές του το τάδε ή το δείνα «δύσκολο» νομοσχέδιο, καλώς να το κάνει. Αλλά όχι και να αφήνουμε να αιωρείται, με μια εντελώς υποκριτική αβροφροσύνη, ότι είναι δυνατόν και να τα βρούμε μαζί του. Διοτί δεν είναι, εκτός πια κι αν ορισμένοι δεν καταλαβαίνουν πού πατούν και πού πηγαίνουν. Κι ότι όποις πατήσει στη σανίδα του Λεβέντη θα βουυλιάξει στο πανελλήνιο χάχανο που είναι χειρότερο και από την πιο εμπαθή καταγγελία.

Να μην τσακωθούμε βέβαια μαζί του. Αλλά όχι και να τον ανυψώνουμε σε Ναπολεόντα της πολιτικής ζωής.

Διότι τότε δικαιολογημένα θα μας θεωρήσει η αμειλικτη κοινή γνώμη Ιωσηφίνες...