Της Μαριάννας Πυργιώτη - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Ο ένατος πρόεδρος της Ν.Δ. έχει μπροστά του τουλάχιστον επτά «αγκάθια», που πρέπει άμεσα ή μεσοπρόθεσμα να αντιμετωπίσει σωστά. Διότι μετά τις πρώτες μέρες του εύλογου ενθουσιασμού και τις πρώτες εβδομάδες της σίγουρα θετικής δυναμικής (που σύντομα θα αποτυπωθεί και δημοσκοπικά), θα ακολουθήσει ο λεγόμενος «δεύτερος πολιτικός χρόνος», κατά τον οποίο κρίνονται τα περισσότερα και σημαντικότερα. Ποια είναι αυτά;

1.Τα ποσοστά της εκλογής. Η νίκη του Κ. Μητσοτάκη είναι θριαμβική, με δεδομένο ότι ήταν ανατρεπτική των προγνωστικών, και μάλιστα δύο φορές. Το τελικό ποσοστό, όμως, είναι αφενός «ισόρροπο» σε σχέση με αυτό του Β. Μεϊμαράκη, αφετέρου αθροιστικό από τρεις διαφορετικούς χώρους, καθώς ο ίδιος προσωπικά στον πρώτο γύρο είχε συγκεντρώσει 28%. Θα εκφραστεί το συμπαγές 48% και, αν ναι, από ποιον; Θα αφομοιωθεί ομαλά, άρα δεν θα έχει κοινοβουλευτική ή άλλη έκφανση; Θα περιοριστεί σε μικρότερο μεν, αλλά υπαρκτό πόλο απέναντι στον νέο πρόεδρο; Και πώς θα διαχειριστεί ο ίδιος την όποια εσωκομματική αντιπολίτευση;

2.Η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Το πρόβλημα με την Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ότι σε συντριπτικό ποσοστό τάχθηκε υπέρ του Β. Μεϊμαράκη και του Απ. Τζιτζικώστα, ενώ δεν υπήρχε κάποια σχέση των περισσοτέρων με τον «συνάδελφο» Κ. Μητσοτάκη. Οπως απέδειξε η εμπειρία Σαμαρά, όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να σχηματίσει προσωπικούς δεσμούς, να ζυμωθεί και να λειτουργήσει σχεδόν... ψυχοθεραπευτικά βρίσκεται προ εκπλήξεως, ειδικά σε μια Κ.Ο. μόλις 75 ατόμων. Η παλιά φρουρά, π.χ. Κακλαμάνης, Γιακουμάτος, Τραγάκης κ.ά., θα κινηθεί εμπειρικά και προβλέψιμα. Αντίθετα, πρόσωπα λίαν προβεβλημένα, όπως οι Βορίδης, Βούλτεψη και Ασημακοπούλου, θα καθορίσουν προσωπικές στρατηγικές, ενώ νεότεροι και πολλά υποσχόμενοι, όπως οι Ολ. Κεφαλογιάννη και Β. Κικίλιας, θα χτίσουν το ανάλογο των μελλοντικών προσδοκιών τους προφίλ.

3.Οι αλλαγές προκαλούν εχθρούς. Αυτό είναι αναπόφευκτο και το αντιμετώπισαν όλοι οι προηγούμενοι πρόεδροι. Οι μεγάλες αλλαγές, μάλιστα, δημιουργούν, αν όχι μεγάλους, σίγουρα πολύ περισσότερους «εχθρούς» και στις τάξεις αυτών που φεύγουν και στις τάξεις αυτών που τελικά δεν αξιοποιούνται και μένουν εκτός. Το σοβαρότερο πρόβλημα είναι οι βουλευτές, αλλά ας μην υποτιμά κανείς τα ανώτερα και μεσαία στελέχη, όπως αυτά των ΝΟΔΕ, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των κοινωνικών φορέων κ.λπ. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να υποτιμά πολιτικά τον Θύμιο Λυμπερόπουλο, αλλά κανείς δεν θέλει τους… ιδιοκτήτες ταξί απέναντι! Οπως δεν θέλει απέναντι τον Γιώργο Πατούλη, τον πρόεδρο της ΚΕΔΕ ή τον πρόεδρο του ΕΒΕΑ, Κωνσταντίνο Μίχαλο. Εδώ θα παίξει ρόλο η κληρονομιά Μητσοτάκη, αλλά σοβαρός μηχανισμός δεν υπάρχει. Πρέπει να δημιουργηθεί σχεδόν εξαρχής.

4.Η πορεία προς το Συνέδριο. Μπορεί να ακούγεται παλαιοκομματικό, αλλά όσοι γνωρίζουν από διαδικασίες ξέρουν και τις μικρές ή μεγαλύτερες «παγίδες» ενός Συνεδρίου, όπου πρόσωπα, διεργασίες, ποσοστώσεις και αποτελέσματα μπορεί να αλλάξουν αποφασιστικά τους σχεδιασμούς της ηγεσίας. Την ευθύνη διεξαγωγής θα έχει ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ενώ ο νυν γραμματέας, Ανδρέας Παπαμιμίκος, αλλά και ο νέος αναπληρωτής, Λευτέρης Αυγενάκης, που προαλείφεται προφανώς για τη θέση, θα συνεργαστούν, σε μια δύσκολη από πλευράς σύνθεσης σκακιέρα... Αν δεν υπάρξει άξια λόγου αντίρροπη δύναμη, κανένα πρόβλημα. Αλλά συνήθως υπάρχει – και μάλιστα πάνω από μία.

5.Ενα προβληματικό κόμμα. Συνήθως με την αλλαγή ηγεσίας αλλάζει και ο κομματικός μηχανισμός. Αν υπάρχει... Γιατί, αν δεν υπάρχει, διότι ο προκάτοχος είχε άλλες προτεραιότητες, διότι λεφτά δεν υπάρχουν ούτε για τα... τηλέφωνα, διότι ό,τι γινόταν ήταν από υπερπροσπάθεια μερικών δεκάδων ανθρώπων -απλήρωτων πλέον- κ.λπ., τότε η δουλειά είναι διπλή: Και να αναδιοργανωθεί εκ βάθρων με άλλο οργανόγραμμα και δομές το κόμμα και, παράλληλα, να μη βρεθεί ξαφνικά εν κενώ, χωρίς δηλαδή μηχανισμό. Επίσης, το πιο ζωντανό και μαχητικό κομμάτι, η ΟΝΝΕΔ, με επικεφαλής τον Σάκη Ιωαννίδη, ήταν απέναντι στον κ. Μητσοτάκη και η συνέχεια θα έχει ενδιαφέρον, ενώ πολύ δύσκολες θα είναι οι σχέσεις με τομείς όπως οι ΔΑΚΕ. Οσο για το ΙΔΚΚ, το think tank του κόμματος, η αλλαγή ηγεσίας θα είναι ριζική, αλλά δεν θα προκαλέσει αναταράξεις.

6.Η σχέση με τον «καραμανλικό» χώρο. Πολλοί αφελώς παραλληλίζουν το 2016 με το 2009 σε αυτό το σημείο. Λάθος… Το 2009 ο Κώστας Καραμανλής άνοιξε μεν το παιχνίδι, αποδεχόμενος την αλλαγή τρόπου εκλογής προέδρου από τη βάση (κάτι που είχε θεωρηθεί μεγάλη αβάντα στον Αντώνη Σαμαρά, έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη), αλλά το «καραμανλικό» στρατόπεδο αριθμητικά κυριαρχούσε απόλυτα και κανείς δεν αισθανόταν απειλούμενος. Σήμερα, έξι και πλέον χρόνια αργότερα, η ισορροπία δυνάμεων είναι άλλη και εντός και εκτός Κ.Ο., καθώς το «σαμαρικό»... μπόλιασμα έχει δώσει δυναμικά «κλαδιά». Το μέχρι στιγμής σημειολογικά ισχυρό «άνοιγμα» με τους Γ. Κουμουτσάκο και Ν. Δένδια θυμίζει τις ανάλογες κινήσεις Σαμαρά το 2009. Η συνέχεια, όμως, και, κυρίως, η πολιτική που θα ακολουθεί η Ν.Δ. είναι αυτά που θα μετρήσουν και θα καθορίσουν την τελική σχέση του πρώην και του νυν προέδρου.

Η σχέση με τη λαϊκή Δεξιά

Αυτός είναι ένας πολιτικά άγνωστος χώρος τόσο για τον νέο πρόεδρο όσο και για τους βασικούς συνεργάτες τους. Ούτε ο Κ. Χατζηδάκης, ούτε ο Μ. Βαρβιτσιώτης, ούτε ο Νίκος Γεωργιάδης ή ο Λ. Αυγενάκης, ούτε οι τρεις κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι (Δένδιας, Βρούτσης και Κεραμέως), ούτε ο Γ. Κουμουτσάκος έχουν σχέση με τον χώρο της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς. Υπάρχει αυτός ο χώρος; Ασφαλώς, αλλά η ανάγνωσή του δεν είναι ίδια.

Κοινωνικοοικονομικά, μάλιστα, έχει διευρυνθεί, εξαιτίας της κρίσης, καθώς όλο και περισσότεροι κεντροδεξιοί πολίτες περνούν στην κατηγορία των νεόπτωχων. Εκεί θα βρει κανείς δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιούχους, ανέργους, μικροϊδιοκτήτες και αγρότες. Εκεί, στη λαϊκή Δεξιά, εντάσσονται και οι δεξιοί συνδικαλιστές. Χωρίς πρόσωπα κοινής εμπιστοσύνης και σταδιακό «χτίσιμο» σχέσεων, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα.