Της Σάσας Σταμάτη - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Άνετος, ευδιάθετος και ειλικρινής. Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ένας πολιτικός που αποτελεί μια κατηγορία από μόνος του. Συναντήσαμε τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και πρώην δήμαρχο Αθηναίων στο στέκι του, τον «Κόμη», στα Πατήσια, και σε μια εκ βαθέων,  αποκαλυπτική συνέντευξη μας μίλησε για την πολιτική, τις παρέες του και τις δύο γυναίκες που παραλίγο να τον οδηγήσουν στα σκαλιά της εκκλησίας, ενώ απαντά γιατί δεν έκανε οικογένεια.

Επίσης, προαναγγέλλει την έκδοση ενός βιβλίου που ετοιμάζει, το οποίο και θα συζητηθεί.  

- Πιστεύετε ότι η Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμη να κυβερνήσει;

- Οχι, εάν θέλει να κυβερνήσει καλύτερα απ’ ό,τι κυβέρνησε πριν. Και ο Τσίπρας έλεγε «Είμαι έτοιμος να κυβερνήσω». Το πόσο έτοιμος ήταν το βλέπουμε έναν χρόνο τώρα. Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να προσαρμοστεί στις καινούργιες συνθήκες.  

- Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να γίνει καλός πρωθυπουργός;

- Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς για να πεις είτε το καλό είτε το άσχημο. Τα πρώτα του βήματα δεν ήταν άσχημα. Εγώ θα τον βοηθήσω.  

- Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή της πολιτικής σας καριέρας, που σας έκανε να κλάψετε;

- Εκεί που στενοχωρήθηκα, γιατί πιστεύω ότι «αδικήθηκα», καθώς ήξερα τι είχα κάνει ως υποδομή στον Δήμο της Αθήνας, ήταν όταν έχασα τη δεύτερη εκλογή, το 2010. Χάθηκε για 1%. Πίστευα ότι ορισμένα πράγματα οι Αθηναίοι θα τα εκτιμούσαν, αλλά στις πόλεις τις μεγάλες τα έργα υποδομής δεν φαίνονται. Φαίνονται τα φώτα και τα σιντριβάνια. Δεν έκλαψα εκείνο το βράδυ. Οταν είμαι στενοχωρημένος, ξεσπώ τραγουδώντας. Πάω σπίτι και βάζω Μπέλλου και Μοσχολιού.  

- Το πιο τρελό ρουσφέτι που σας είχαν ζητήσει;

- Έρχονταν γονείς που ήθελαν να παντρέψουν τα παιδιά τους. Άλλοι για να πείσω τα παιδιά τους ότι πρέπει να παντρευτούν και άλλοι για να τους βρω νύφη ή γαμπρό.  

- Ποιους πολιτικούς από άλλα κόμματα θα θέλατε στη Νέα Δημοκρατία;

- Μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση -δεν είναι τώρα βουλευτής- η Χριστίνα Ταχιάου, που ήταν στο «Ποτάμι». Τώρα μου έχει κάνει εξαιρετική εντύπωση ο Γιώργος Μαυρωτάς, ένα παιδί σεμνό, όχι δήθεν. Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μού είναι πολύ συμπαθής ο Κώστας Μπάρκας, από την Πρέβεζα - κάνουμε πολλή παρέα. Μπερδεύονται τα κομπιούτερ της Κουμουνδούρου και της Συγγρού... Σου λέει «τι γίνεται εδώ μ’ αυτούς;» (γέλια). Επίσης, ένας που είναι αδικημένος και δεν μπορείς να φανταστείς τι παιδεία και χιούμορ έχει, αλλά είναι αυτοκαταστροφικός -δεν είναι πια στη Βουλή-, είναι ο Θόδωρος Πάγκαλος.  

- Ψηφίσατε «ναι» στο σύμφωνο συμβίωσης. Ποια είναι η γνώμη σας για την υιοθεσία ή την απόκτηση παιδιού μέσω παρένθετης μητέρας από ομόφυλα ζευγάρια;

- Η φασαρία που έγινε ήταν αντιστρόφως ανάλογη της ουσίας αυτού που ψηφίσαμε. Και αυτό ήταν μια αναμόρφωση του Αστικού Κώδικα, που θα διευκόλυνε τη ζωή δύο γυναικών ή δύο ανδρών που θέλουν να ζήσουν μαζί τη ζωή τους. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί εγώ θα έπρεπε διά της ψήφου μου να στερήσω το δικαίωμα από δυο ανθρώπους να νιώσουν πιο ευτυχισμένοι. Ο Αντώνης Ρόμπος, ο γιατρός, ο οποίος με τον φίλο του υπέγραψαν το πρώτο σύμφωνο συμβίωσης, είναι φίλος μου πολλά χρόνια. Γιατί εγώ σε αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να στερήσω μια χαρά; Εχω φίλο Ελληνα που ζει στις Βρυξέλλες και με τον φίλο του απέκτησαν δίδυμα με παρένθετη μητέρα στην Αμερική. Είναι όλα μια χαρά και περνούν τέλεια. Στην αρχή, όταν με ρώτησε σχετικά, είχα ενδοιασμούς, όχι ηθικοπλαστικού περιεχομένου, αλλά επιστημονικού-ψυχολογικού. Σε αυτό ακόμα δεν έχω δώσει μέσα μου απάντηση ως γιατρός - όχι ως Νικήτας. Βλέποντας λοιπόν αυτόν τον φίλο μου, βλέπω ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Βέβαια, ζουν στις Βρυξέλλες. Εκεί, στις περιπτώσεις αυτές και εφόσον οι γονείς το επιθυμούν, από τον πρώτο χρόνο πάνε στον παιδοψυχολόγο, ο οποίος αρχίζει και μιλάει στα παιδιά, ώστε όταν φτάσουν στα επτά και αναρωτηθούν πού είναι η μαμά, να ξέρουν. Με φοβίζει, γιατί εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοια υποδομή.  

- Μιλήστε μας για το βιβλίο που ετοιμάζετε.

- Δεν γουστάρω τους πολιτικούς που αρχίζουν και βγάζουν βιβλία για τις εντυπώσεις τους από την πολιτική. Εγώ θέλω να βγάλω ένα βιβλίο από τις εμπειρίες μου με τους ανθρώπους που είχαν καρκίνο. Δηλαδή πώς αντιμετωπίζει ένας άνδρας ή μια γυναίκα τη λέξη «καρκίνος». Θα του δώσω την ονομασία «Η Δημοκρατία του Καρκίνου». Απέναντι στη λέξη «καρκίνος» εξαλείφονται όλες οι ανισότητες που μπορεί να υπάρχουν. Είτε είσαι η Μελίνα Μερκούρη, που την είχα ασθενή, είτε μια απλή αγρότισσα από τον Θεσσαλικό Κάμπο, μπροστά στη λέξη «καρκίνος» εξαφανίζονται όλα.    

- Γιατί δεν κάνατε οικογένεια; Δεν θέλατε ή δεν προέκυψε;

- Δεν το κυνήγησα, για να είμαι ειλικρινής. Ηταν και επιλογή. Μέχρι τα 45, ήμουν «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν» στην προσωπική μου ζωή. Στη δουλειά μου πρώτος πήγαινα, τελευταίος έφευγα. Δεν μπορούσα να μπω στη διαδικασία να ρωτώ μια γυναίκα «Γουστάρεις να πάμε εκεί;» ή να έχω και ένα παιδί. Οταν μάθεις να ζεις μόνος σου, μετά, στη συμβίωση, όταν τα βρίσκεις άσχημα, σου φταίει ακόμα και να κοιμηθείς στο κρεβάτι με κάποιον άλλον. Ακόμα και η ανάσα του διπλανού σου.  

- Τι σας χαλαρώνει;

- Αυτό που με ριλαξάρει -και το κάνω δύο φορές την εβδομάδα- είναι να γεμίζω την μπανιέρα μου, να βάζω τα αφρόλουτρά μου και να έχω μαζί τσιγάρο, καφέ και εφημερίδες για μισή ώρα. Αυτή τη μισή ώρα δεν θέλω ούτε μύγα να πετάει.  

- Βρέθηκε κάποια γυναίκα που θα μπορούσατε να την παντρευτείτε;

- Ναι, δύο φορές. Η μία ήταν συνάδελφός μου, στα νεανικά χρόνια, η Εφη. Με τρόμαξε η ώρα που θα έπρεπε να βάλω «χειροπέδες». Η άλλη ήταν όταν ήμουν ευρωβουλευτής. Ηταν ξένη, η Εβελιν, Φλαμανδέζα και νόμιζα ότι οι ξένες είναι πιο ελεύθερες. Τελικά, καμία σαν τις Ελληνίδες. Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει γιατί, ενώ δεν είχα γιορτή και γενέθλια, έπρεπε να καλέσω πέντε φίλους στο σπίτι. Της φαινόταν εξωπραγματικό. Οταν, δε, βάζαμε και ακούγαμε ελληνικά CD, πίστευε ότι έπρεπε να ήμασταν στο Δρομοκαΐτειο.  

- Το πρώτο φιλί πότε το δώσατε;

- Το πρώτο φιλί ουσίας το έδωσα στην Εφη. Οταν ήμασταν ειδικευόμενοι γιατροί. Τότε το φλερτ και το «καμάκι» ήταν μια περιπέτεια. Οταν λοιπόν αυτό κατέληγε έστω και σε ένα φιλί, νόμιζες ότι είχες κατακτήσει το σύμπαν.

- Η πρώτη σεξουαλική επαφή με την Εφη ήταν πάλι;

- Οχι, αυτό είχε προηγηθεί, στα φοιτητικά μου χρόνια. Εντάξει, δεν είμαστε και οι παρθένοι του Ευαγγελίου (γέλια), για όνομα του Θεού.    

- Σκεφτήκατε να υιοθετήσετε παιδί;

Οχι. Ενα παιδί δεν είναι απλή υπόθεση - είναι πολύ σοβαρή ιστορία. Πρέπει να αφιερώσεις χρόνο και αγάπη. Αγάπη μπορούσα να δώσω και την έχω δώσει στα ανίψια μου, αλλά χρόνο δεν είχα.  

- Ο έρωτας στη ζωή σας τι ρόλο παίζει;

- Η αγάπη παίζει, όχι ο έρωτας. Περισσότερο πιστεύω στην αγάπη. Ο έρωτας είναι κάτι περαστικό, σαν το μελτέμι στην πατρίδα μου, την Ανδρο. Φυσάει δυο μέρες και μετά έχει περάσει, έχει φύγει.  

- Τώρα είστε ερωτευμένος;

- Οχι, δεν είμαι.    

- Φοβάστε τη μοναξιά;

- Φοβάμαι την αναπηρία. Τη μοναξιά όχι. Δεν νιώθω μόνος. Την αναπηρία φοβάμαι και εκεί ίσως είναι που σκέφτεσαι: «Γιατί να μην έχω τη δική μου οικογένεια;». Είναι το μόνο ίσως που μου λείπει. Πιάνω τον εαυτό μου κάποιες στιγμές να νιώθω ότι θα ήθελα να έχω τουλάχιστον δύο παιδιά. Συμπληρώνοντας τα εξήντα μου, κατάλαβα ότι θα ήταν καλό να είχα. Το βιώνω με τη μητέρα μου, που, αν δεν μας είχε, τι θα γινόταν αυτή η γυναίκα, που εδώ και 15 χρόνια έχει χάσει το φως της... Είναι 96 χρόνων και την έχουμε στο σπίτι σαν μια κούκλα.  

- Φοβάστε τον θάνατο;

- Οχι, έχω συμφιλιωθεί. Ο πρώτος ασθενής που μου πέθανε στα χέρια ήταν ένα παιδί 17 ετών. Είχε λέμφωμα. Μου κρατούσε τα χέρια και μου έλεγε: «Μη μ’ αφήσεις να πεθάνω». Αυτή η εικόνα δεν έχει φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Επίσης, θυμάμαι όταν ήρθε φοβισμένη η Μελίνα Μερκούρη από την Αγγλία στο Αρεταίειο, όπου ήμουν διευθυντής στο Ογκολογικό Τμήμα, για να της κάνω τις ακτινοβολίες, και της είπα: «Μη φοβάσαι. Εσύ είσαι σαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Και γυρνάει και μου λέει: «Γιατρούλη, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά πολύ συχνά ρεζιλεύεται, και εγώ δεν θέλω να πεθάνω ρεζιλεμένη, θέλω να πεθάνω όρθια».  

- Ταφή ή καύση;

- Εγώ, ως δήμαρχος της Αθήνας, ήμουν αυτός που ξεκίνησε, και τελειώνει τώρα, μετά από έξι χρόνια, τη διαδικασία να υπάρχει και καύση. Δεν θεωρώ ότι κάποιος που επιλέγει να καεί είναι λιγότερο θρήσκος από κάποιον που θέλει τον παραδοσιακό τρόπο. Εγώ, επειδή δεν έχω οικογένεια, πιστεύω ότι, άμα δεν έχεις έναν άνθρωπο να σου βάλει ένα λουλούδι, καλύτερα να σε καίνε, αλλά δεν το έχω σκεφτεί.  

- Οταν μάθατε για τον καρκίνο στο έντερο που είχατε, πώς αντιδράσατε;

- Ηταν Νοέμβριος του 2013. Ολα ήταν καλά, απλώς ξύπνησα μια μέρα και συνειδητοποίησα ότι αυτά που συνιστώ στους φίλους μου, «αν περάσετε τα 50, να πάτε να κάνετε κολονοσκόπηση», δεν τα είχα κάνει εγώ ο ίδιος και ήμουν 65. Πήρα έναν φίλο μου στον «Ευαγγελισμό», τον Μάκη, κλείσαμε ραντεβού και πέτυχα το... καρκινάκι στην αρχή. Την ώρα που γινόταν η εξέταση και επειδή ήταν η ειδικότητά μου, ήξερα ότι ήταν καρκίνος. Οταν χειρουργήθηκα και μέχρι να μου φέρουν μετά από δύο-τρεις ημέρες γραμμένη την ιστολογική, τη βιοψία, για να τη διαβάσω μόνος μου, τα βράδια άθελά μου έκανα flashback όλη μου τη ζωή.  

- Για την οικογένειά σας δεν γνωρίζουμε πράγματα.

- Ο πατέρας μου, ο Μιχάλης, ήταν καπετάνιος στο Εμπορικό Ναυτικό. Πέθανε πριν από τρία χρόνια, σε ηλικία 102 ετών. Είχε 48 χρόνια στη θάλασσα. Λόγω εκείνου, δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα. Η μητέρα μου, η Κατίνα, είχε τελειώσει τη Σχολή Τσοπανέλη, που την είχε κρατήσει ως το πρώτο ψαλίδι. Η αδελφή μου, η Φλωρίτα, πήρε σύνταξη πέρσι. Ηταν λυκειάρχης στην Παλλήνη, φιλόλογος. Εχω δύο ανιψιούς, τον Μιχάλη και τον Σπύρο.  

-  Βλέπετε τηλεόραση; Τι σας αρέσει;

- Υπάρχουν εκπομπές νόστιμες και έξυπνες. Μου αρέσει πολύ αυτή του Φώτη Σεργουλόπουλου και της Μαρίας Μπακοδήμου, το «F+M Live». Θεωρώ ότι πρέπει να ανανεώσουν το project τους - το έχω πει και στον Φώτη, γιατί είναι φίλος μου. Το λέω επειδή έχουν ταλέντο και πρέπει να το εκμεταλλευτούν. Καμιά φορά βλέπω και τη Βίκυ Χατζηβασιλείου.