Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Πόνος ανέκφραστος με λέξεις κι αβυσσαλέος ως τα χειρότερα σκοτάδια της ψυχής. Ενα παιδί ταξιδεύει προς τους αγγέλους. Μακριά απ’ τη ζεστασιά της μάνας του, τα χάδια του πατέρα του. Ο χρόνος σταματά, οι ουρανοί λυγίζουν. «Μας έφυγε μέσα από τα χέρια… Από το πουθενά… Πώς… Πώς να το δεχτώ;» λέει ο Νίκος Νικολόπουλος. Μια βδομάδα τώρα στέκονται με την Τασία στο πλευρό της Νικούλας. Οταν είδε το φως της ζωής, τον Μάρτη του 2000, έδειξε έναν άλλον δρόμο στους γονείς και τα αδέλφια της, εκείνον που μπορούνε να διαβούν μόνον όσοι αντέχουν να καταλάβουν αυτά τα παιδιά.

Επασχε από αυτισμό

Δεκαέξι χρόνια μετά ο Νίκος κάνει να μαζέψει ό,τι έμεινε απ’ τα μέσα του κι αφηγείται στα «Παραπολιτικά» τις τελευταίες στιγμές στο σπίτι τους στην Πάτρα: «Το προηγούμενο Σάββατο καθίσαμε στο τραπέζι να φάμε όλοι μαζί, όπως κάθε Σάββατο μεσημέρι. Παρατήρησα ότι η Νίκη έπινε πολύ νερό. Πέντε ποτήρια και μετά σηκώθηκε να πιει κι από τη βρύση. Συμβαίνει συνήθως αυτά τα παιδάκια να επιμένουν μέχρι κορεσμού σε κάτι που τους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, είτε φαγητό, είτε υγρό, είτε ένα αντικείμενο, ή μέχρι εξάντλησης σε κάποια κίνηση του σώματός τους.

Σε αυτές τις περιπτώσεις παρεμβαίνεις δυναμικά για να τα συνεφέρεις μέχρι να συνεχίσουν κανονικά στο επόμενο στάδιο. Λίγο αργότερα έπεσε να κοιμηθεί. Ηταν ήσυχη. Δεν πέρασε μία ώρα και σηκώθηκε να κάνει εμετό. Νομίζαμε ότι την ενόχλησε το φαγητό αλλά άρχισε να βγάζει αφρούς από τη μύτη. Εκανε σπασμούς. Κάλεσα αμέσως το ΕΚΑΒ. Ηρθαν γρήγορα. Τη βάλαμε στο καροτσάκι και της κρατούσα το κεφάλι.

“Δεν προλαβαίνουμε για το νοσοκομείο του Ρίου, γρήγορα στον «Αγιο Ανδρέα» που είναι δίπλα”, μου λέει ο τραυματιοφορέας. “Τι είπες, ρε άνθρωπε;” του φωνάζω. Κατεβάζουν τη Νίκη τρέχοντας. Στα πέντε λεπτά μαζεύτηκαν γιατροί από όλους τους ορόφους. Το παιδί ψυχορραγούσε. Επεσαν πάνω του. Είχε υποστεί εγκεφαλικό και πνευμονική εμβολή. Το βλέπω μπροστά μου τώρα…».

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Κομπιάζει. «Σχεδόν ταυτόχρονα παθαίνει καρδιακή ανακοπή. Από ’κείνη την ώρα είναι κλινικά νεκρή. Διακομίζεται τελικώς στο Ρίο… Ο Θεός είναι μεγάλος κι η Νίκη μας έχει ανάγκη από τις προσευχές όλων μας». Κλαίει με λυγμούς. «Δεν αρρώστησε ποτέ. Ούτε καν πυρετό δεν ανέβαζε. Τέσσερα έχω, αυτό δεν το πήγα ποτέ στο Καραμανδάνειο (σ.σ. το παιδιατρικό νοσοκομείο της Πάτρας). Παρά το πρόβλημά της έκανε κολύμβηση από μικρή κι ήταν πολύ καλή. Υγιέστατη, μας έλεγαν γιατροί, προπονητές και δάσκαλοι. Γιατί;…» στενάζει.

Οι καρδιολόγοι επισημαίνουν ότι οι συγγενείς καρδιοπάθειες, οι βλάβες αγγείων και οι συνέπειες για ένα παιδί με τέτοιου είδους πάθηση είναι ακαριαίες και επώδυνες. Απροειδοποίητα. Στο σπίτι του Νίκου και της Τασίας έχουν μάθει εδώ και χρόνια να ζουν με δύναμη και θέληση. Σε παλαιότερη συνέντευξή τους είχαν πει: «Η καθημερινότητά μας είναι πολύ δύσκολη. Το καταλαβαίνετε. Και όσο αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν και αναπτύσσονται γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Παρ’ όλα αυτά, από την αρχή είχαμε αποφασίσει κάποια πράγματα και τα τηρούμε.

Πρώτα από όλα, αποφασίσαμε να αποδεχτούμε αυτό που μας συνέβη και να ζήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα με αυτό. Το “δυστύχημα” συνέβη μέσα στο σπίτι μας, αλλά τη δυστυχία δεν την αφήνουμε να εισβάλει.

Δεύτερον, τίποτα δεν γίνεται εις βάρος των υπολοίπων παιδιών μας. Ολα το μερίδιό τους, κανείς λιγότερο - κανείς περισσότερο.

Τρίτον, στο μέτρο του εφικτού διευκολύνουμε τη ζωή και των έξι μέσα στο σπίτι.

Τέταρτον, προσφέρουμε σε αυτό το παιδί ό,τι υπάρχει και ψάχνουμε συνεχώς για ιατρικά νεότερα που μπορεί να δώσουν ελπίδα αλλά, κυρίως, αποτελέσματα. Ο Θεός είναι μεγάλος.

Πέμπτον, περιμένουμε τα καλύτερα αλλά και τα χειρότερα.

Και τέλος, και το σημαντικότερο, προσπαθούμε να είμαστε και σε αυτό όλοι μαζί».

«Μη με ρωτάς για την απόφασή μας να δώσουμε τα όργανα της Νικούλας μας. Είναι, όπως έγραψε και η Τασία, η συνέχεια του δρόμου που ξεκινήσαμε από την πρώτη μέρα της ζωής της. Aλλοι άνθρωποι θα ζήσουν ευτυχισμένοι χάρη σ’ αυτήν. Τα παιδιά είναι όλων μας. Κι ο δικός μας ο άγγελος είναι άγγελος για όλα τα παιδιά», αναφέρει ο Νίκος.

Εδωσε το αυτοκίνητο για το Εργαστήρι Αγωγής

Από τους παλαιότερους κοινοβουλευτικούς (σ.σ. εκλέγεται διαρκώς από το 1990 πλην της περιόδου 2007-2009), ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής πηγαινοέρχεται στην Αθήνα με το ΚΤΕΛ, έχοντας διαθέσει το αυτοκίνητό του για τις μετακινήσεις της Νίκης και άλλων παιδιών που φοιτούν στο Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Αγωγής «Παναγία Ελεούσα» στο Μεσολόγγι. «Δεν κουβεντιάζω για τα αυτονόητα…», απαντά και το κλείνει εκεί.

Το Εργαστήρι παρέχει υπηρεσίες σε άτομα εκπαιδεύσιμα και ασκήσιμα με νοητική υστέρηση και συνοδές αναπηρίες (κινητικές, αισθητηρίων οργάνων, λόγου, ελαφρές ψυχικές διαταραχές, αυτισμό, σύνδρομο Down). Κάθε πρωί την παίρνει το σχολικό λεωφορείο αλλά πολλές φορές έχει χρειαστεί να πάνε οι γονείς της εκεί ή στο Αγρίνιο όπου λειτουργεί παράρτημα. Την Κυριακή των Βαΐων επισκέφθηκε το σχολείο της Νίκης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, επ’ ευκαιρία της παρουσίας του στην ιερά πόλη για τον εορτασμό της 190ής επετείου από την Εξοδο των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Μίλησε με τους μαθητές και μαζί της. Δάκρυσε διαβάζοντας έναν στίχο του Σολωμού στην είσοδο του Εργαστηρίου: «Η δύναμή σου πέλαγος κι η θέλησή μου βράχος».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά