Του  Δημήτρη Γιαννακόπουλου 
 
«- Ο Έβερτ είναι αποφασισμένος να γράψει με χρυσά γράμματα το  όνομά  του στην  Ιστορία.   – Ναι, είναι  αποφασισμένος να το γράψει σωστά;».  

Στο εξώφυλλο του βιβλίου του αρθρογράφου  Μανώλη Βασιλάκη που εκδόθηκε παραμονές των εκλογών του 1996 («τα άπαντα του Έβερτ») ,  φιγούραρε η γελοιογραφία   με τον αείμνηστο  πρόεδρο της ΝΔ  που παρέπεμπε ευθέως στο περιεχόμενο,  έναν κατάλογο των  λεκτικών του αστοχιών.

Άλλως, «μαργαριταριών» κατά τον προσφιλή χαρακτηρισμό της εποχής εκείνης.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται  ότι  ο Έβερτ  έχασε  μεγάλο ποσοστό ψήφων λόγω της  περιορισμένης αδυναμίας έκφρασης του η οποία επιτείνονταν   όσο   το νεοπαγές και ορεξάτο  τότε  σύστημα  Σημίτη δημιουργούσε  θόρυβο ακόμη και για το παραμικρό του λάθος.

Είκοσι  χρόνια μετά  ο πρωταγωνιστής   στη μάχη για την αποδόμηση του  Έβερτ  και κατ΄ επέκταση της ΝΔ , βρέθηκε στις αρχές της περασμένης  εβδομάδας να κάθεται δίπλα στον  αρχηγό της  αξιωματικής αντιπολίτευσης  ως επιμελητής έκδοσης   του βιβλίου  « Εκπαίδευση, μια ελεύθερη  επιλογή ή  μια γάτα  που γαβγίζει»  το  οποίο παρουσίασε ο  Κυρ.  Μητσοτάκης με την Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ. Συγγραφέας ,  ο αντιπρόεδρος της  φιλελεύθερης  (σσ κατά πολλούς νεοφιλελεύθερης)   «Δράσης»  Τάσος  Αβραντίνης.  «Πολλές  από τις ιδέες του Τάσου θα ενταχθούν στο κυβερνητικό πρόγραμμα μας»  έλεγε ο κ.  Μητσοτάκης.   «Χαίρομαι  που το είπατε αυτό»  συμπλήρωνε ο Μ. Βασιλάκης.   Το  πολυπληθές κοινό  του δημοτικού αμφιθεάτρου  χειροκροτούσε.  Άλλωστε και ο  Έβερτ , τον Νοέμβριο του 2009,   είχε υποστηρίξει την υποψηφιότητα της Ντόρας Μπακογιάννη έναντι του Αντώνη  Σαμαρά στην  εσωκομματική κούρσα διαδοχής του Κ. Καραμανλή, παρότι γνώριζε  ότι στο επιτελείο της  βρισκόταν  ο   Βασιλάκης. Η διαφορά τότε ήταν  ότι η Ντόρα δεν  …έβγαζε  προς τα έξω τον  αρθρογράφο – εκδότη για να μην προκαλέσει τα αντικαραμανλικά ανακλαστικά.

 Αντιθέτως ο  Κυριάκος το τόλμησε τώρα. Κυρίως γιατί το ακροατήριο ήταν ετερόκλητο πολιτικά ενώ  λίγοι από τους  παριστάμενους  θυμήθηκαν  τη …συμβολή  του Βασιλάκη  στην  ταπεινωτική ήττα του  1996  που έθεσε οριστικά στο περιθώριο την κεντροδεξιά παράταξη για μια 8ετία. Όπως, η Άννα  Διαμαντοπούλου,  ο Σταύρος  Θεοδωράκης,  ο  Στέφανος Μάνος, ο Θόδωρος Σκυλακάκης, ο Γρηγόρης  Βαλλιανάτος , ο  Βασίλης Κοντογιαννόπουλος  ή μερικοί ακόμη από το φιλελεύθερο – εκσυγχρονιστικό μπλοκ που  εκείνη την περίοδο διαδραμάτιζαν  ρόλο στην πολεμική κατά της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας.  Εξάλλου στόχος του προέδρου της   ΝΔ ήταν να  καταγγείλει την  κυβέρνηση  επειδή «ξηλώνει τη  μεταρρύθμιση  της  Διαμαντοπούλου στην εκπαίδευση» κάτι που επαναλάμβανε συνεχώς. 
 
Η διαμάχη με Κοτζιά 
 
Ο Έβερτ είχε επηρεαστεί  πάρα πολύ με τα όσα κάθε εβδομάδα έγραφε ο  Βασιλάκης  μέσα από τις στήλες του περιοδικού ΑΝΤΙ . Πικραινόταν και του συζητούσε μόνον με τους  πολύ στενούς του συνεργάτες,  τον Αύγουστο Βιντζηλαίο , τον   Αντώνη  Βαρθολομαίο, τον Γιώργο  Μέργο, τον Νίκο Μπάλιο.

Ενδεικτικά αναφέρεται  ότι  μία φορά  μιλώντας σε εκδήλωση  λογοτεχνών  και καλλιτεχνών  δεν  τόλμησε να  σηκώσει τα μάτια του  από το κείμενο με αποτέλεσμα να  μην  αποδώσει τιμές  στους  υψηλούς προσκεκλημένους της πρώτης σειράς αφού δεν τους είχε δει. Ουδέποτε κινήθηκε δικαστικά ούτε αξίωσε το α παραμικρό  από τον σημερινό διευθυντή του Athens  Review of Books. Η ιστορία τον δικαίωσε καθώς τόσο ο Σημίτης όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου πέραν της γραμματολογικής τους αδυναμίας είχαν και συντακτική, δηλαδή εκτός κειμένου δεν  μπορούσαν να ολοκληρώσουν  την οποιαδήποτε πρόταση.  Ένας  άλλος  όμως  πολιτικός αξιωματούχος,  ο υπουργός  Εξωτερικών  επέλεξε να ακολουθήσει τη  δικαστική οδό  θιγείς  από τις αναφορές του  Βασιλάκη  περί  «γκαουλάιτερ του  σταλινισμού»  επειδή ο Ν.  Κοτζιάς  είχε κάποτε ταχθεί υπέρ του Έρικ Χόνεκερ στην   Αν.  Γερμανία και του Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία.  Κέρδισε το  Εφετείο το οποίο του επιδίκασε αποζημίωση  18.311 ευρώ και αυτές τις ημέρες  κοινοποίησε  στον  κ.  Βασιλάκη και το  «εκτελεστό απόγραφο» είσπραξης του ποσού.
 
Καραμανλής, Σαμαράς
 
Ο Κ. Καραμανλής, ως  επιτελής του Πολιτικού Σχεδιασμού στις εκλογές του  1996,  προσπαθούσε από τη μία να αναχαιτίσει την κριτική στο πρόσωπο του  Μ.  Έβερτ και από την άλλη να κατευνάσει  τα πνεύματα των εσωκομματικών αντιπάλων του προέδρου της ΝΔ. Το  όνομα του εν λόγω  αρθρογράφου, εκείνη την  εποχή,  το άκουγε τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και μέσα στο κόμμα του  γι΄ αυτό και  ως  πρωθυπουργός   αντιδρούσε έντονα  όταν μάθαινε  πως ο Βασιλάκης ή ο  Γ. Πανταγιάς  (ο γνωστός διευθυντής τύπου του  Κ. Σημίτη) «άνοιγαν δουλειές» με υπουργούς της κυβέρνησης του, κατά προτίμηση γυναίκες. Η φήμη ότι κάποτε ο Βασιλάκης  προσέγγισε το περιβάλλον του Αντ.  Σαμαρά  μέσω Κ.  Σημίτη μάλλον δεν ευσταθεί όχι για  λόγους αρχής  αλλά επειδή  δεν μπορούσε να   «συγχρωτιστεί» με τον στενό συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού  Χρύσανθο  Λαζαρίδη  ο οποίος  μιλούσε απαξιωτικά για  ‘κείνον.  Κι επειδή το παρελθόν προσδιορίζει εν  πολλοίς το άμεσο μέλλον, καθώς  η  «πιάτσα» είναι ιδιαιτέρως μικρή, η  όποια συμπόρευση  Μητσοτάκη  - Σαμαρά  στην  παρούσα φάση  είναι καταδικασμένη   με κάτι τέτοιους συνεργάτες εκατέρωθεν, αμφίβολης ιδεολογικής ταυτότητας και σκοπού.  Όπως  ο  Μητσοτάκης αδυνατεί να απευθυνθεί στη σκληρή δεξιά με την ίδια  … αναφυλαξία αντιμετωπίζει και ο  Σαμαράς τους «όψιμους νεοφιλελεύθερους».