Άγριος αποδεικνύεται για την κυβέρνηση ο «Άγιος Φεβρουάριος» του Δήμου Μούτση. Όσες φορές ο πρωθυπουργός ή ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών (Βαρουφάκης, Τσακαλώτος) ...φτάσανε Φεβρουάριο χωρίς να έχουν κλείσει την αξιολόγηση , οι πολίτες υπέστησαν τα πάνδεινα με νέα μνημόνια, μέτρα και επιπλέον φόρους.

Πρώτος και καλύτερος … έσυρε τον χορό ο Γ. Βαρουφάκης στις αρχές του 2015 όταν έδιωξε από το γραφείο του τον πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ και πήγε στο πρώτο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών με τα χέρια στις τσέπες και τους γιακάδες σηκωμένους καταθέτοντας προφορικώς ιδέες αντί για πρόγραμμα.

Οι εταίροι δεν … μάσησαν μετονομάζοντας την τρόικα σε … θεσμούς στο συμβούλιο της 20ης Φεβρουαρίου 2015 από όπου ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση αρχικώς για το στέγνωμα της αγοράς με την επιβολή των capital controls και λίγο αργότερα την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, τον Ιούλιο του 2015.

Μετά τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, ο διάδοχος του Γ. Βαρουφάκη, Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης έκρουαν διαρκώς τον κώδωνα του κινδύνου για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016.

«Πρέπει να τελειώσουμε γρήγορα μέχρι τα τέλη του Φεβρουαρίου για να ανοίξει μετά η συζήτηση για το χρέος διότι αν πάμε το Μάιο και τον Ιούνιο καήκαμε» έλεγαν Τσακαλώτος και Σταθάκης τέτοιες μέρες πέρυσι. Ο χρόνος κυλούσε κι αποτελέσματα δεν υπήρξαν. Διάφορα απρογραμμάτιστα Eurogroup πραγματοποιούνταν σχεδόν κάθε μήνα αλλά οι υπογραφές παρέμεναν ζητούμενο. Οπότε, στα τέλη Ιουνίου 2016 αφού η κυβέρνηση συμφώνησε στη δημιουργία του «κόφτη» και την αναπροσαρμογή της φορολογίας έλαβε τα 7,3 από τα συνολικά 10 δις ευρώ της πρώτης δόσης του 3ου Μνημονίου. Ποσό που κατευθύνθηκε αμέσως στην αποπληρωμή οφειλόμενων Μνημονιακών δόσεων.

Σήμερα , ο πρωθυπουργός βρίσκεται ξανά στο ίδιο σημείο. Στις αρχές Δεκεμβρίου έλεγε ότι «μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει κλείσει η αξιολόγηση» και τώρα ο κ. Τσακαλώτος χαρακτηρίζει ορόσημο τη συνεδρίαση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου θεωρώντας χαμένη την επικείμενη σύγκλιση του οργάνου στις 26 Ιανουαρίου. Βεβαίως οι συνθήκες αλλάζουν κάθε χρόνο.

Το 2015 και το 2016 ο κ. Τσίπρας είχε στο πλευρό του τους κ. Ολάντ και Ρέντσι, οι οποίοι σήμερα έχουν τεθεί στο ιστορικό περιθώριο. Η Ολλανδία έχει εκλογές τον Μάρτιο, η Γαλλία τον Απρίλιο, η Γερμανία τον Σεπτέμβριο, η Μ. Βρετανία αποχώρησε από την Ε.Ε, οι Αμερικάνοι εξέλεξαν τον Ντόναλντ Τραμπ ενώ με την εκλογή Ταγιάνι στην προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου χάθηκε και το τελευταίο προπύργιο των σοσιαλιστών στον «πυρήνα» των αποφάσεων. Μπορεί λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση να προκρίνει την πολιτική λύση, όπως τα δύο προηγούμενα χρόνια, αλλά πλέον οι συνομιλητές της έχουν άλλες δουλειές, τις δικές τους εκλογές. Άσε που και το 2015 και το 2016 καμία πολιτικής απόχρωσης λύση δεν δόθηκε απέξω.

Η Ελλάδα δανείστηκε με αυστηρά δημοσιονομικά κριτήρια τα οποία καμία επόμενη κυβέρνηση δεν μπορεί να ανατρέψει. Ούτε ο κ. Τσίπρας «βγήκε από τα Μνημόνια» όπως υπόσχονταν , ούτε ο κ. Σαμαράς κατάφερε να εφαρμόσει τα 18 ισοδύναμα που είχε ανακοινώσει παραμονές των εκλογών του 2012, ούτε ο κ. Παπαδήμος να πείσει τους δανειστές και τον εκπρόσωπο των τραπεζών Τσαρλς Νταλάρα να προχωρήσουν σε «κούρεμα» Χρέους χωρίς δεύτερο Μνημόνιο. Πώς το έλεγε ο Όργουελ;

«Η Ιστορία στους νικημένους μπορεί να λέει: «Κρίμα» . Όμως δεν αλλάζει ούτε συγχωρεί».