Στο γήπεδο της τροµοκρατίας προσπαθεί πλέον να πετάξει την µπάλα ο Αλέξης Τσίπρας, προκειµένου να κρατήσει «ζωντανό» τον Πάνο Καµµένο από την ευθεία εµπλοκή του στο «Noor 1». Ο πρωθυπουργός επιτίθεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη, επιχειρώντας να τον εµφανίσει ότι συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ µε τους τροµοκράτες. Παραλείπει ωστόσο να κοιτάξει… δίπλα του.

Πρώτος ο εταίρος του το 1992 είχε χαρακτηρίσει τη «Νέα Αριστερά» µήτρα του εξτρεµισµού. «Οι τροµοκράτες δρουν πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στον χώρο της Αριστεράς», έγραφε τότε ο φέρελπις Καµµένος στο πολυσέλιδο βιβλίο του: «Τροµοκρατία, Θεωρία και Πράξη» (Εκδόσεις Ελληνική Ευρωεκδοτική), αναφερόµενος µάλιστα ονοµαστικώς σε πρόσωπα, τα οποία είναι είτε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Νίκος Μανιός και η αντιπρόεδρος της Βουλής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, είτε κορυφαία στελέχη του κυβερνώντος κόµµατος, όπως ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, Νίκος Κωνσταντόπουλος, η Λίνα Αλεξίου (πρώην σύζυγος του κ. Κωνσταντόπουλου), η «Μαργαρίτα Γιαρουλή» (το ορθό είναι «Γιαραλή» και είναι σύζυγος του Ν. Μανιού), ο Περικλής Κοροβέσης (πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Φώτης Κουβέλης (επανεντάχθηκε στο κυβερνών κόµµα κατά το τελευταίο συνέδριο).

ΤΑ ΜΕΛΗ. Κατά τον συγγραφέα, ως µήτρα θεωρείται (σελ. 336-337) «η Νέα Ελλαδική Αριστερά», την οποία συγκρότησαν «διάφορες µικρές οµάδες εγχώριων σπουδαστών και διανοούµενων του εξωτερικού» από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Μία εξ αυτών, το «Κίνηµα της 20ής Οκτώβρη», µε ιδρυτικό µέλος τον Ν. Μανιό. Τα κοινά χαρακτηριστικά όλων αυτών των οργανώσεων ήταν, µεταξύ άλλων, «η άποψη πως πρέπει να χρησιµοποιηθούν αµέσως βίαια ένοπλα µέσα» και η «κοινωνική ανατροπή», µε στόχο «την άµεση, όχι απώτερη, επιβολή ενός αυτόνοµου, αντιγραφειοκρατικού σοσιαλιστικού καθεστώτος». Για τον Περικλή Κοροβέση (σελ. 338) αναφέρει: «Συγγραφέας του βιβλίου “Ανθρωποφύλακες”, για την τακτική των αναρχικών. Στη διακήρυξη της “17Ν” (σ.σ.: ∆εν λέει συγκεκριµένα σε ποια) υπάρχουν πολλές φράσεις πανοµοιότυπες µε του βιβλίου του».

Για τη Μ. Γιαραλή: «Σύζυγος Νικολάου Μανιού. Εγραψε απειλητική επιστολή στον Μάλλιο (δολοφονηθείς από τη “17Ν”) τον Μάιο του 1975 σε ελεύθερο στίχο που χρησιµοποιεί ο σύζυγός της». Σε άλλο κεφάλαιο, καµιά 60αριά σελίδες παρακάτω (σελ. 398), τονίζει: «Στις 22 Οκτωβρίου 1971 ανακοινώθηκε ότι κλιµάκιο της Ασφάλειας, µε επικεφαλής τον Μάλλιο, συνέλαβε τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης “20 Οκτώβρη” Ν. Μανιό…».

ΟΙ ΤΡΟΜΟΛΑΤΡΕΣ. Στην 5η ενότητα του βιβλίου χαρακτηρίζει «τροµολάτρες, συµπαθούντες» την νυν πρόεδρο της Επιτροπής Θεσµών και ∆ιαφάνειας της Βουλής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, τη Λίνα Αλεξίου και τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, σηµειώνοντας: «Οι συµπαθούντες προσπαθούν … να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώµη, διότι µιλούν για ένοπλη λαϊκή βία, αλλά δεν είναι καθόλου λαϊκή. Μιλούν για “συντρόφους”, κάνουν διάλογο µαζί τους, µιλούν για “επαναστατικό αγώνα”, ενώ δεν πρόκειται για επαναστατικό, αλλά για δολοφονικό αγώνα».

Το χειρότερο είναι ότι τους ταυτίζει ευθέως µε τους εξτρεµιστές: «Οι τροµολάγνοι (συµπαθούντες) είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια ψυχοσύνθεση µε του τροµοκράτη, αλλά δεν έχουν τη δική του τόλµη. Γι’ αυτό µένουν στο περιθώριο, παίζοντας τον ρόλο ασπίδας των τροµοκρατών και συνδετικών κρίκων, µηχανισµών που µεταφέρουν προς τα έξω τη συνηγορία υπέρ του τροµοκράτη. Αυτός ο ευρύτερος κύκλος των συµπαθούντων παρέχει στους τροµοκράτες πληροφορίες, κάλυψη, προβολή». Παρά το γεγονός ότι η λίστα του περιλαµβάνει πολλά ονόµατα και εξειδικεύει την -κατά την άποψή τουδράση ορισµένων, εντούτοις γενικεύει την κριτική του εναντίον όλων όσους µνηµονεύει. Οι εκτιµήσεις αυτές, πάντως, για το ζεύγος Κωνσταντόπουλου Αλεξίου δεν τον εµπόδισαν «να συνεργαστεί άψογα» µε τη θυγατέρα τους, πρόεδρο της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, κατά την πρώτη κυβερνητική περίοδο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Κόκκινο χαλί τής είχε στρώσει για να την υποδεχθεί στο Πεντάγωνο τον Μάρτιο του 2015.

Η «17Ν», ο ΣΥΝ και η διαφωνία µε τη ∆Η.ΑΝΑ.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ έχει το απόσπασµα του έργου του για τον πολιτικό ρόλο της «17Ν», καθώς «είναι µια οργάνωση πολιτικοποιηµένη, που θέλει να συµµετέχει, να παρεµβαίνει, να επηρεάζει τις εξελίξεις». Ο κ. Καµµένος συµπεραίνει (σελ. 394) πως «η διάθεσή της για πολιτική παρέµβαση εκδηλώθηκε στις εκλογές (1990) µε την υπόδειξη υπέρ του λευκού και την πρόσκληση προς τους Οικολόγους να στηρίξουν µια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Συνασπισµού Οικολόγων». Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, ο σηµερινός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας ένα σύντοµο βιογραφικό του, σηµειώνει πως αποχώρησε από τη ∆ηµοκρατική Ανανέωση του Κωστή Στεφανόπουλου τον Σεπτέµβριο του 1990, διαφωνώντας µε την επιλογή του να υποστηρίξει στις δηµοτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς κοινούς υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Προφανώς επειδή πίστευε ότι τέτοιου είδους συνεργασίες υποστηρίζονται και από τροµοκράτες, εποµένως κάτι τέτοιο τον έβρισκε κάθετα αντίθετο. Επανήλθε, λοιπόν, στη Ν.∆. και τέθηκε επικεφαλής της κρατικοποιηµένης τότε ΕΛΙΝΤΑ ΑΒΕ (ΙΖΟΛΑ, ΕΣΚΙΜΟ κ.τ.λ.), για την οποία υπερηφάνως αναφέρει στην προσωπογραφία του ότι ιδιωτικοποίησε επιτυχώς. Ωστόσο, ελάχιστοι θυµούνται ότι επτά χρόνια αργότερα η ιστορική εταιρεία πτώχευσε οριστικώς.

Υπονοούµενα για Κουβέλη και οι σύντροφοι του συνεδρίου

ΓΙΑ ΤΟΝ Φ. ΚΟΥΒΕΛΗ, µε τον οποίο ο κ. Καµµένος αντάµωσε στα… γουναράδικα του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ τον Οκτώβριο του 2016, υποστηρίζει (σελ. 553) ότι «ο νυν επικεφαλής της ΕΑΡ (σ.σ. πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού) κατεφέρθη µε δριµύτητα εναντίον των ορθών µέτρων του Πέτσου για την τροµοκρατία… Και θα έπρεπε να κληθεί να εξηγήσει γιατί αντιτίθεται στον τεχνικό εξοπλισµό της αστυνοµίας. Ή γιατί καταδικάζει την ίδρυση ειδικής αντιτροµοκρατικής υπηρεσίας… Θα πρέπει να αφήσουµε την τεχνική υπεροχή στους τροµοκράτες και στους εγκληµατίες; Και γιατί είναι κακή η συνεργασία µε τις άλλες χώρες; Είναι κακή η ανταλλαγή πληροφοριών πάνω σε αυτό το θέµα;». Αφορµή για τη δριµεία κριτική εναντίον του Φ. Κουβέλη είχε αποτελέσει η άρνηση του τότε προέδρου της Ανανεωτικής Αριστεράς να υιοθετήσει τα µέτρα που είχε προτείνει το 1989 ο τότε υπουργός ∆ηµόσιας Τάξης και µετέπειτα θύµα της «17Ν», Γιώργος Πέτσος.

ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ. Κι ενώ όταν κυκλοφόρησε το πόνηµα του νεαρού πολιτικού έγινε ανάρπαστο, σήµερα κανείς δεν θα το βρει στις προθήκες έστω κάποιου ξεχασµένου βιβλιοπωλείου. Πλέον των άλλων, ο παλαιός υπουργός της χούντας Γ. Γεωργαλάς έχει καταγγείλει τον… συγκυβερνήτη ότι έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του κάτω από ένα βιβλίο που είχε γράψει άλλος και δεν τον έχει εξοφλήσει. Εν προκειµένω, ο καταγγέλλων. Παρά την απήχηση τότε, η Ν.∆. διαφοροποιήθηκε επισήµως από το περιεχόµενό του, αφού ούτως ή άλλως ο αείµνηστος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διατηρούσε εξαιρετικές σχέσεις µε τους ηγέτες της Αριστεράς και τα ανερχόµενα στελέχη της. Οποιοι τυχεροί πάντως το εντοπίσουν και το διαβάσουν κάνοντας παραλληλισµούς µε την τωρινή στάση του υπουργού Αµυνας θα καταλάβουν γιατί, ενώ το 1992 θεωρούσε τη λέξη «σύντροφος» συνωµοτικό χαρακτηρισµό µεταξύ τροµοκρατών, το 2016 ανεβαίνοντας στο βήµα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ φώναζε περιχαρής: «Συντρόφισσες και σύντροφοι».

Για τους ταραχοποιούς του Πολυτεχνείου

ΔΥΟΜΙΣΙ χρόνια στην εξουσία είναι πολλά για να ξεχάσει τι έγραφε στο βιβλίο του «για το τσάκισµα των ταραξιών» και πως, το µακρινό 1992, τους συνέδεε µε την τροµοκρατία (σελ. 542). «Η Πολιτεία πρέπει να είναι αµείλικτη απέναντι στους ταραχοποιούς, που µε διάφορες ευκαιρίες αναστατώνουν την πρωτεύουσα, καίνε κτίρια, λεηλατούν καταστήµατα και πυρπολούν το Πολυτεχνείο… Με αυτές τις ταραχές που προκαλούν ελάχιστες εκατοντάδες γνωστών στοιχείων παρέχεται η δυνατότητα στους τροµοκράτες να ισχυρίζονται ότι τάχα υπάρχει ανάπτυξη της λαϊκής βίας. Το κράτος, κακώς, επιτρέπει σ’ αυτά τα στοιχεία, αδρανοποιώντας ή δεσµεύοντας τα Σώµατα Ασφαλείας, να επιδίδονται στις γνωστές καταστρεπτικές πράξεις τους. Πρέπει η αντιµετώπισή τους να είναι άµεση, προληπτική, αποτελεσµατική…

Αλλωστε, µια τέτοια αντιµετώπιση των αναρχικών των Εξαρχείων θα δυναµώσει το αίσθηµα ασφαλείας της κοινωνίας». Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ο κ. Καµµένος βλέπει από τον τηλεοπτικό του δέκτη µία και δύο φορές την εβδοµάδα να παραδίδεται η περιοχή πέριξ του Πολυτεχνείου στους… σύγχρονους γνωστούς-αγνώστους, αλλά δεν τολµά να ξανακάνει τις ίδιες προτάσεις… προληπτικής καταστολής. Ούτε καν να εκφράσει τη διαφωνία του µε το κάψιµο της ελληνικής σηµαίας, που αρκετές φορές έχει συµβεί στη διάρκεια της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. Και να σκεφτεί κανείς ότι είχε αφιερώσει το βιβλίο του «στους Ελληνες που δακρύζουν ακόµη βλέποντας την ελληνική σηµαία να υψώνεται»!

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ. Τον Ιανουάριο του 1988, η «17Ν» τοποθετεί βόµβα σε κάδο απορριµµάτων έξω από το σπίτι του Τζορτζ Κάρος, επικεφαλής του κλιµακίου της Υπηρεσίας ∆ίωξης Ναρκωτικών στην Αθήνα. Η οργάνωση µαταιώνει την επίθεση και τηλεφωνεί σε εφηµερίδα, την οποία πληροφορεί για την ακριβή θέση τηλεχειριζόµενου εκρηκτικού µηχανισµού, ζητώντας την απενεργοποίησή του, καθώς θεωρεί ότι θα κινδυνεύσουν κι άλλες ανθρώπινες ζωές. Για τον Π. Καµµένο η εξέλιξη αυτή έφτανε και περίσσευε για να συνδέσει τους τροµοκράτες µε το εµπόριο ναρκωτικών. «Η απόπειρα επίθεσης», διαπιστώνει στη σελ. 427, «συνδέεται οπωσδήποτε µε το θέµα των ναρκωτικών».

Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η οργάνωση προσπάθησε να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώµη όταν έγραφε στην προκήρυξή της ότι ο Κάρος ήταν πράκτορας και της CIA. «Αφού αυτός δεν είχε σχέση µε µυστικές υπηρεσίες και έργο του ήταν η δίωξη ναρκωτικών, γιατί η “17Ν” θέλησε να τον δολοφονήσει;». Κι ο Καµµένος, που καλά-καλά δεν είχε «πατήσει» τα 27 όταν έγραφε το βιβλίο του, πού ήξερε ποιος ήταν ο Κάρος; Τόσο πολύ βαθιά (σ.σ.: Και δη σε τέτοιες υποθέσεις) ήταν χωµένος σε τέτοιες υπηρεσίες;