Μία σύγχυση επικρατεί σχετικά με το ποιοι είναι αυτοί οι δόλιοι αρχαιολόγοι που αντιστρατεύονται τόσο παθιασμένα την επένδυση των πολυτελών κατοικιών και των καζίνο στο Ελληνικό. Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, η Αρχαιολογική Υπηρεσία και ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων έχουν αρχίσει να μπλέκονται μαζί, με πρόσωπα που ανήκουν στον έναν φορέα να παρουσιάζονται ως μέλη του άλλου στο πλαίσιο ενός συλλογικού «κατηγορώ» που απευθύνουν στην κυβέρνηση και το απέναντι στρατόπεδο οι ένθερμοι φίλοι της επένδυσης.

Ποιοι είναι αυτοί που βρίσκονται σε τόσο μεγάλη σύγχυση; Δεν είναι μόνο η kontranews που κυκλοφόρησε στις 14/9 με το πρωτοσέλιδο περί «δασαρχών και αρχαιολόγων που κυβερνούν τη χώρα και μπλοκάρουν τις επενδύσεις». Είναι και πιο επιφανείς σχολιαστές, πολιτικοί και δημοσιολογούντες που είδαν μία συνωμοσία να εξυφαίνεται στην εξέταση του ΚΑΣ και την προσφυγή στο ΣτΕ από οικολογικές οργανώσεις για την κήρυξη δασικής έκτασης.

Με σημερινές τους δηλώσεις, τόσο ο Χριστόφορος Βερναρδάκης όσο κι ο Γιάννης Μπαλάφας επανέλαβαν ότι πάγια θέση της κυβέρνησης είναι η προώθηση και ολοκλήρωση της επένδυσης. Κανείς δεν έχει λόγο να το αμφισβητήσει αυτό. Ακόμα και η απόφαση του ΚΑΣ δεν μπλοκάρει με κανέναν τρόπο το έργο. Εξαναγκάζει σίγουρα σε αλλαγές, αλλά ένας τεχνικός περιορισμός των χρήσεων στο 1/20 της παραχωρούμενης έκτασης σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ουσιαστικό ανάχωμα στην εκτέλεση του έργου.

Πολλοί θεωρούν ότι η εμμονή με το γράμμα του νόμου όσον αφορά τους αρχαιολογικούς χώρους και τα δάση υποκρύπτει μία εχθρότητα απέναντι στο έργο καθεαυτό. Και εδώ το ερώτημα είναι βασικό: γιατί όχι; Γιατί όσοι μένουν κοντά να μην εχθρεύονται ένα έργο το οποίο φαίνεται να απειλεί από την ίδια τη δομή του την τοπική οικονομία; Γιατί οι πιο απομακρυσμένοι να μην επιθυμούν να υπονομεύσουν ένα έργο σε μία έκταση που παραχωρήθηκε σε τιμή την οποία πολλοί αντιλαμβάνονται ως εξευτελιστική, που απαιτεί τεράστια έργα υποδομών και που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει σχεδιαστεί ώστε να απευθύνεται σε εισοδήματα τα οποία έχει μόνο μία ισχνή μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας σήμερα;

Πέρα από την αποξένωση από το καζίνο, τις πολυτελείς κατοικίες, τους ουρανοξύστες και τη μαρίνα για τα γιωτ, αιωρείται και το γενικότερο πρόβλημα με τη λογική της «ανάγκης για επενδύσεις». Τα πολυθρύλητα έσοδα από την πώληση του Ελληνικού δεν πάνε στα δημόσια ταμεία ώστε να ωφελήσουν κατά κάποιο τρόπο την κοινωνία. Στέλνονται κατευθείαν στη μαύρη τρύπα του χρέους.

Έστω λοιπόν ότι υπάρχουν κάποιοι που για τους παραπάνω λόγους εχθρεύονται έργα όπως αυτό του Ελληνικού. Ασχέτως του αν έχουν δίκιο ή όχι, απ' τη στιγμή που η απέχθειά τους για όλον τον μηχανισμό των «επενδύσεων» είναι κατ' ελάχιστον εύλογη, πώς δικαιολογείται η απεικόνισή τους ως κάποιο είδος γιγαντωμένου παρακράτους που απειλεί να καταπιεί την υγιή επιχειρηματικότητα;