Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Σωτήρης Ζαριανόπουλος, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφέρει ότι η τελευταία συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών είναι ένα ακόμα μνημόνιο χωρίς χρονικό ορίζοντα τέλους. Σχετικά με τις αναφορές της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, επισημαίνει ότι οι εργαζόμενοι μπροστά στις υποσχέσεις της κυβέρνησης πρέπει “να κρατούν “μικρό καλάθι” ή σωστότερα “κανένα καλάθι”.

Αναφέρει ότι οι αιματηρές θυσίες των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων (περικοπές, φοροληστεία κ.λ.π.) έφεραν μια κάποια – έστω ασθενή και ασταθή – ανάκαμψη των δεικτών της οικονομίας προσθέτοντας πως “αποδεικνύεται ότι προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της διατήρησης της είναι το τσάκισμα του λαού”.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ τονίζει ότι η όποια διαχείριση των προβλημάτων της Ευρωζώνης προκριθεί, σε τίποτα δεν θα έχει να ελαφρύνει τον ελληνικό και τους άλλους λαούς και υπογραμμίζει ότι “η θέση του ΚΚΕ για άρνηση πληρωμής του χρέους, το οποίο δεν δημιούργησε ο λαός, μαζί με αποδέσμευση από την ΕΕ, με αλλαγή της κοινωνικής τάξης που έχει τα κλειδιά της οικονομίας (άρα και της εξουσίας) στα χέρια της, είναι ζήτημα επιβίωσης για το λαό μας και τις μελλοντικές γενιές”.

Επίσης στην συνέντευξή του αναφέρεται στις εξελίξεις στην Ιταλία.

Αναφορικά με το θέμα της ΠΓΔΜ σημειώνει ότι “το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πιέσεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. εντείνονται κάθε μέρα που περνά για να υπάρχει μια «λύση» μέχρι το χρονικό ορόσημο” της Συνόδου του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο, προσθέτοντας ότι “εδώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κρατά τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ξεπλένοντας τον βρώμικο και επικίνδυνο ρόλο τους”.

Επίσης εκτιμά ότι τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία “σε ότι αφορά τους οργανωτές τους, είναι κινήσεις που εμπλέκονται στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού”, υπογραμμίζει την διαφορά εθνικισμού και γνήσιου λαϊκού πατριωτισμού, επισημαίνοντας ότι “ο γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός δένεται άμεσα με την αλληλεγγύη των λαών. Και σημαίνει κινητοποίηση του λαού μαζί με τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα του και για έξοδο της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχέδια”.

Ο κ. Ζαριανόπουλος, τέλος, αναφέρει ότι “το ΚΚΕ τιμά τα 100χρονα της ηρωικής δράσης του, γεμάτες θυσίες για την εργατική τάξη και τον λαό, με ακόμα πιο αποφασιστική εξόρμηση στο λαό, ενισχύοντας τους ακατάλυτους ιστορικούς δεσμούς μαζί του, δίνοντας ώθηση στη πάλη του για τα καθημερινά προβλήματα και δείχνοντας μέσα από αυτή ότι λύση μπορεί να υπάρξει μέσα από τη σύγκρουση και ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, εργατικός έλεγχος, κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, δηλ. εργατική εξουσία”.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Σωτήρη Ζαριανόπουλου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και τον Γιώργο Μηλιώνη:

-Το ΚΚΕ σε σχόλιό του για την ομιλία του πρωθυπουργού στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο ανέφερε ότι “Ο κ. Τσίπρας σε “μια από τα ίδια” ομιλία του επιβεβαίωσε ότι η “μεταμνημονιακή εποχή” για το λαό περιλαμβάνει ό,τι ακριβώς και η μνημονιακή”. Επίσης ο ΓΓ της ΚΕ έκανε λόγο για “μεταμνημονιακό μνημόνιο”. Τελικά, τι εκτιμάτε ότι θα περιλαμβάνει η λήξη του προγράμματος τον Αύγουστο;

Η τελευταία συμφωνία κυβέρνησης – δανειστών, που ανακοινώθηκε λίγες ώρες μετά τους πανηγυρισμούς του κ. Τσίπρα στη Βουλή ότι «βγαίνουμε από τα μνημόνια», είναι ένα ακόμα μνημόνιο χωρίς χρονικό ορίζοντα τέλους.

Δεσμεύσεις ότι δεν πρόκειται να παρθεί τίποτα πίσω από όσα συμφωνήθηκαν με όλα τα μνημόνια για τα εργασιακά, πλειστηριασμούς, φορολογικά, συνταξιοδοτικά, κοινωνικά επιδόματα και άλλα θέματα. Επαναβεβαίωση των μακρόχρονων, «ματωμένων» - από το λαό - πλεονασμάτων για να δοθούν νέες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο. Ενώ τα προνομοθετημένα μέτρα (νέο τσάκισμα των συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου) θα εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα. Επίσης, κάθε νομοθεσία της κυβέρνησης θα προ-εγκρίνεται από τους «θεσμούς» γελοιοποιώντας τις κυβερνητικές εξαγγελίες περί εξόδου από την «εποπτεία».

Αν όλα αυτά δεν είναι ένα ακόμα μνημόνιο διαρκείας, τότε τι είναι ;

Ούτε η εποπτεία, ούτε οι δεσμεύσεις στους δανειστές, έχουν τέλος.

Άλλωστε τα μνημόνια διαρκείας δεν είναι μια Ελληνική πρωτοτυπία. Με ή χωρίς αυτή την ονομασία είναι η γενικευμένη, σταθερή πολιτική της Ε.Ε. για όλα τα κράτη μέλη. Περιέχεται στις ευρωπαϊκές συνθήκες και νόμους. Τα σύμφωνα σταθερότητας, τον συντονισμό των οικονομικών πολιτικών με το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», το «Σύμφωνο του Ευρώ» κ.λ.π. Παρά τις εσωτερικές αντιθέσεις του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των κρατών αποτελούν την κοινή βάση συντονισμένης επίθεσης διαρκείας κατά των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων.

-Στο ίδιο σχόλιο με αφορμή τον κατώτατο μισθό και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, το ΚΚΕ αναφέρει ότι αυτό που σχεδιάζει η κυβέρνηση είναι ένας νέος μηχανισμός αναπαραγωγής και ενίσχυσης της εργασιακής ζούγκλας.

Κατ’ αρχήν, μπροστά σ’ αυτές τις υποσχέσεις, οι εργαζόμενοι πρέπει να συμβουλευτούν τη πείρα τους από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Να κρατούν «μικρό καλάθι» ή σωστότερα «κανένα καλάθι». Πρόκειται για ψευτιές προεκλογικής χρήσης. Οι αναφορές της κυβέρνησης στον κατώτατο μισθό μιλάνε για άμεση σύνδεση του με τη κερδοφορία της οικονομίας. Άλλωστε, η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί και υλοποιεί κίνητρα υπέρ των επενδύσεων με κυρίαρχο τους χαμηλούς μισθούς. Γενική γραμμή κυβέρνησης – Ε.Ε. είναι τα ψίχουλα του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης (200-250 ευρώ) που σαν όριο εξαθλίωσης λειτουργεί σαν μοχλός συμπίεσης προς αυτό, όλων των εισοδημάτων.

Σε ότι αφορά τις συλλογικές συμβάσεις, η κυβέρνηση δεν μιλά για συλλογικές συμβάσεις, αλλά συλλογικές διαπραγματεύσεις. Δηλαδή συζητήσεις που και σήμερα γίνονται μεταξύ εργαζόμενων και εργοδοτών, χωρίς να καταλήγουν σε συμβάσεις με αυξήσεις. Άλλωστε, οι σκέψεις που έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση γι’ αυτές στη πραγματικότητα αποτελούν ένα πλαίσιο με βάση το οποίο θα μπορεί η οποιαδήποτε επιχείρηση να αυτοεξαιρείται από την εφαρμογή μιας σύμβασης επικαλούμενη οικονομικούς λόγους. Γι’ αυτό, μεταξύ των άλλων, κυβέρνηση και Ε.Ε. προτιμούν τις επιχειρησιακές συμβάσεις από τις κλαδικές καθώς οι τελευταίες μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διεκδίκησης και πάλης από ευρύτερες ομάδες εργαζόμενων, να είναι πολύ πιο αποτελεσματικές, να συγκεντρώνουν, να ενώνουν, να ισχυροποιούν και να συνειδητοποιούν ταξικά τις δυνάμεις της εργατικής τάξης.

Τέλος, αν η κυβέρνηση είχε όντως την πρόθεση αποκατάστασης των συλλογικών συμβάσεων και της διαπραγματευτικής δυναμικής των εργαζόμενων, γιατί ψήφισε την ουσιαστική κατάργηση του μοναδικού όπλου των εργαζόμενων, του απεργιακού δικαιώματος; Και μόνο αυτό δείχνει τις αληθινές προθέσεις της.

-Κυβερνητικά στελέχη υποστηρίζουν ότι σημειώνεται ανάκαμψη της οικονομίας και ότι με την λήξη του προγράμματος, θα καταστεί δυνατή η περαιτέρω στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων. Πως αποτιμά το ΚΚΕ την πορεία της οικονομίας, αρκείται στην στήριξη ή την ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων και σε ποιά κατεύθυνση βλέπει το τέλος της “επιδοματικής πολιτικής” και την οριστική βελτίωση της κατάστασης των ανθρώπων αυτών;

Πράγματι, οι αιματηρές θυσίες των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων (περικοπές, φοροληστεία κ.λ.π.) έφεραν μια κάποια – έστω ασθενή και ασταθή – ανάκαμψη των δεικτών της οικονομίας. Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την Ε.Ε. Αποδεικνύοντας ότι προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της διατήρησης της είναι το τσάκισμα του λαού. Κάθε απαίτηση του λαού, έστω για κάποιες ελαφρύνσεις, θα αντιμετωπίζεται με την επίκληση της ΜΗ επιστροφής στα προηγούμενα, στα ελλείμματα (για τα οποία δεν ευθύνεται ο λαός), στο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και επενδύσεων.

Μια μόνο απόδειξη της αναξιοπιστίας της κυβέρνησης είναι ότι παρά τους πανηγυρισμούς της ότι ο ΕΦΚΑ είναι πλέον πλεονασματικός εντούτοις, οι περικοπές των συντάξεων κατά 18% από το 2019 θα γίνουν κανονικά.

Οι κυβερνητικές υποσχέσεις για στήριξη των ασθενέστερων αφορούν αποκλειστικά κάποια επιδοματικά ψίχουλα (π.χ. Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης) μόνο στις περιπτώσεις ακραίας φτώχειας. Κάποιες από εκείνες δηλ. που προστρέχουν στα συσσίτια, κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο κ.λ.π.

Αυτή η λογική διέπει το σύνολο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή πακτωλός κονδυλίων ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου και ελάχιστα ψίχουλα για τις περιπτώσεις ακραίας φτώχειας για να μην υπάρχουν φαινόμενα εκτεταμένης πείνας, όταν πάνω από το 30% των Ευρωπαίων βρίσκονται κάτω από το όριο φτώχειας με πολύ μεγαλύτερα ποσοστά στην Ελλάδα.

Άλλωστε, την απαιτεί το ίδιο το κεφάλαιο (χωρίς βέβαια να πληρώνει γι’ αυτή) για να μείνει ήσυχο από τυχόν ξεσπάσματα πεινασμένων αλλά και να δημιουργεί ένα ελάχιστο δίχτυ δήθεν ασφαλείας προς το οποίο θα συμπιέζει όλα τα εισοδήματα προς αυτό το όριο.

Και όλα αυτά τα κονδύλια βγαλμένα από τις περικοπές και την φορολεηλασία των εργαζόμενων (ακόμα και αυτών με μισθό 200 – 300 ευρώ για τους οποίους καταργείται το αφορολόγητο), των συνταξιούχων του ίδιου επιπέδου εισοδημάτων, των ανέργων που έτυχε να έχουν από τους γονείς τους ένα μικρό σπίτι, των φτωχών αγροτών που ξεριζώνονται, των αυτοαπασχολούμενων που δεν μπορούν να κρατήσουν ανοιχτά τα μαγαζιά τους.

-Το ΚΚΕ πάντοτε συνέδεε τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, με την γενικότερη πορεία της Ευρωζώνης. Από την σκοπιά αυτή και με δεδομένο α) ότι η κυβέρνηση θέτει ψηλά στην ατζέντα της την ρύθμιση του χρέους και β) τους ενδεχόμενους κλυδωνισμούς που διάφοροι αναλυτές εκτιμούν ότι θα υπάρξουν λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Ιταλία, πως θεωρεί το ΚΚΕ ότι θα εξελιχθεί η υπόθεση αυτή;

Είναι σωστό ότι οι οικονομικές (και άλλες) εξελίξεις στην Ελλάδα συναρτώνται από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη αλλά και ευρύτερα. Η Ελλάδα είναι μέρος των πολυπλόκαμων και έντονων αντιθέσεων ανάμεσα σε διεθνή κέντρα. Θα ήταν μέγιστο λάθος να αποκοπούν οι γενικές αυτές εξελίξεις από την σημερινή ελληνική πραγματικότητα.

Για παράδειγμα, η υπόθεση της ρύθμισης του χρέους σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί αγώνα της κυβέρνησης για ελάφρυνση του λαού, παρά μόνο δημιουργία δημοσιονομικών προϋποθέσεων για περαιτέρω ενίσχυση των ελληνικών επιχειρηματικών ομίλων. Από την άλλη, οι διαφορές ΔΝΤ – Ε.Ε. (και κύρια τη Γερμανία) για το χρέος δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαπάλη για το ποιο μέρος του κεφαλαίου θα φορτωθεί περισσότερο τις ζημίες της κρίσης.

Π.χ. η Γερμανία αρνείται επίμονα ελαφρύνσεις τους χρέους θεωρώντας όχι μόνο ότι φορτώνεται ένα μέρος τους, αλλά πολύ περισσότερο δεν θέλει να δημιουργήσει παρόμοιο «δεδικασμένο» επιβάρυνσης της και για άλλες μελλοντικές και πολύ πιο επικίνδυνες περιπτώσεις υψηλού δημόσιου χρέους, όπως π.χ. της Ιταλίας που πραγματικά είναι θηριώδες και απειλεί πολύ πιο σοβαρά (από το ελληνικό) την ευστάθεια της ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά, άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις (με προεξάρχουσα την Γαλλία) αλλά και το ΔΝΤ (βλ. ΗΠΑ) βλέποντας την οικονομική πρωτοκαθεδρία της Γερμανίας και τα πλεονάσματα της πιέζουν στην κοινή ανάληψη βαρών (και από τη Γερμανία).

Η κυβέρνηση λέει : «γρήγορα λύση για το χρέος της Ελλάδας γιατί αν μπούμε στον ίδιο μύλο με την υπόθεση του χρέους της Ιταλίας, θα ζημιωθούμε».

Επιβεβαιώνεται η θέση του ΚΚΕ ότι η Ε.Ε. παράλληλα με τις διαδικασίες εμβάθυνσης της, έχει προβλήματα που απειλούν τη συνοχή και την ίδια την ύπαρξη της. Και αυτά είναι φαινόμενα που επηρεάζουν τη κατάσταση στην Ελλάδα. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με την όξυνση παγκόσμιων αντιθέσεων όπως με τον εμπορικό πόλεμο δασμών από τις ΗΠΑ και τα αντίμετρα των άλλων κρατών και της Ε.Ε.

Πάντως η όποια διαχείριση των προβλημάτων της Ευρωζώνης προκριθεί, σε τίποτα δεν θα έχει να ελαφρύνει τον ελληνικό και τους άλλους λαούς. Αντίθετα, κάθε ρύθμιση χρέους συνοδεύεται από πρόσθετα μακροπρόθεσμα, αντιλαϊκά μέτρα. Άλλωστε, αυτό προβλέπει και το ευρωπαϊκό «Σύμφωνο για το Ευρώ» που καταδικάζει κάθε χώρα σε διαρκή εποπτεία, μέχρι να αποπληρώσει πάνω από 75% του δημόσιου χρέους. Που για την Ελλάδα σημαίνει μέτρα και εποπτεία για πολλές δεκαετίες και γενιές μπροστά.

Η θέση, λοιπόν, του ΚΚΕ για άρνηση πληρωμής του χρέους, το οποίο δεν δημιούργησε ο λαός, μαζί με αποδέσμευση από την ΕΕ, με αλλαγή της κοινωνικής τάξης που έχει τα κλειδιά της οικονομίας (άρα και της εξουσίας) στα χέρια της, είναι ζήτημα επιβίωσης για το λαό μας και τις μελλοντικές γενιές.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να δει ο λαός πίσω από όλες αυτές τις εξελίξεις είναι η «κόκκινη κλωστή» που συνδέει τα προβλήματα στο εσωτερικό με τα διεθνή προβλήματα, που φτάνουν και σε πολέμους, είναι η συνέχιση της πολιτικής της ειρηνικής περιόδου, με άλλα, στρατιωτικά μέσα.

-Πως ερμηνεύετε, ιδιαίτερα, τα όσα διαδραματίστηκαν στην Ιταλία, μετά την παρέμβαση του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, η οποία προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις;

Κατ’ αρχήν και ανεξάρτητα από το ποιες πολιτικές δυνάμεις της Ιταλίας ενισχύθηκαν στις τελευταίες εκλογές, οι ανοιχτές παρεμβάσεις της Ε.Ε. στις πολιτικές εξελίξεις και στη συγκρότηση κυβέρνησης είναι αποκαλυπτικές του τι εννοεί ως δημοκρατία ο καπιταλισμός και το ευρωπαϊκό του δημιούργημα, η Ε.Ε. Ο Γερμανός ευρωβουλευτής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που ζήτησε εισβολή και κατάληψη του Ιταλικού Υπουργείου Οικονομικών από τη Τρόϊκα δεν είναι κανένας «ακραίος», ούτε εξέφρασε μόνο Γερμανικά συμφέροντα. Άλλωστε, ανάλογου περιεχομένου δηλώσεις έκανε και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Γιούνκερ. Εξέφρασαν την ουσία της ευρωενωσιακής πολιτικής που άλλοι εκφράζουν με πιο διπλωματικό και παραπλανητικό τρόπο. Άθλημα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Στις Ιταλικές εκλογές είχαμε ένα είδος επανάληψης των εκλογικών φαινομένων σε άλλες χώρες (δημοψήφισμα Μπρέξιτ, εκλογές Γερμανίας κ.λ.π.): Εγκλωβισμός της λαϊκής αγανάκτησης στα πλαίσια του συστήματος και τμημάτων του κεφαλαίου που εκφράζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους. Οι αντιθέσεις των σημερινών κυβερνητικών δυνάμεων στην Ιταλία με την Ε.Ε. αφορούν τη θέση που θα έχει το ιταλικό κεφάλαιο και οι τράπεζες στην Ευρωζώνη. Η ουσία είναι ότι σε κάθε περίπτωση είτε αυτή η κόντρα εξελιχθεί και ενταθεί, είτε καταλήξει σε συμβιβασμό (όπως στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ) ο ιταλικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι λαοί, θα κληθεί να πληρώσει είτε τον συμβιβασμό, είτε την εξέλιξη της κόντρας, με θυσίες για να ενισχυθεί το κεφάλαιο και όχι ο ίδιος.

Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν πρέπει και πάλι να γίνει «πλυντήριο» για τις ευθύνες των φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών και της δήθεν «αριστεράς» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο αυτές πλευρές, σαν γνήσια τέκνα του συστήματος αλληλοτροφοδοτούνται σε βάρος πάντα του λαού.

Άρα, η αποφασιστική ενίσχυση των κομμουνιστικών δυνάμεων, του κομμουνιστικού πόλου σε όλη την Ευρώπη πρέπει να είναι στην ημερήσια διάταξη των λαϊκών κινημάτων σε όλες τις χώρες. Και στη κατεύθυνση αυτή το ΚΚΕ πρωτοστατεί και με την «εγχώρια» και με τη διεθνή δράση και πρωτοβουλίες του.

-Οι εξελίξεις στο θέμα της ΠΓΔΜ είναι ραγδαίες. Θεωρείτε ότι το θέμα θα έχει κλείσει ως την Σύνοδο του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο;

Φαίνεται ότι η υπόθεση περνά από πολλά κύματα και σκαμπανεβάμστα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πιέσεις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. εντείνονται κάθε μέρα που περνά για να υπάρχει μια «λύση» μέχρι αυτό το χρονικό ορόσημο. Και εδώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κρατά τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ξεπλένοντας τον βρώμικο και επικίνδυνο ρόλο τους.

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, με τη διεύρυνση της στα Δυτικά Βαλκάνια βιάζονται να αντιμετωπίσουν την επιρροή της Ρωσίας στη κρίσιμη αυτή περιοχή.

Και αυτό είναι το κύριο στην υπόθεση της ΠΓΔΜ. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν εξασφαλίζει ειρήνη και σταθερότητα αλλά εντάσεις, αναταράξεις, κινδύνους και για το λαό αυτής της χώρας και τον ελληνικό και όλους τους λαούς της περιοχής. Οι αλυτρωτισμοί, οι διεκδικήσεις, η εκμετάλλευση θρησκευτικών και υποτιθέμενων εθνικών μειονοτήτων είναι εργαλείο στα χέρια του ΝΑΤΟ που πρωτοστατεί στην αλλαγή συνόρων και σφαιρών επιρροής, που γίνονται πάντα με πόλεμο.

Άρα, το πρώτο και κύριο είναι να εμποδιστεί η είσοδος της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. και επειδή η «λύση» του ονοματολογικού γίνεται εσπευσμένα μόνο γι’ αυτό το λόγο, το ΚΚΕ είναι εξ αρχής αντίθετο.

Όσον αφορά το θέμα του ονόματος η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη από ετών: δεν είναι το πρωταρχικό πρόβλημα. Προέχει η απάλειψη των αλυτρωτισμών και της αλλαγής συντάγματος της χώρας. Απάλειψη των περί "μακεδονικής εθνότητας" κ.λ.π. Εξασφάλιση του απαραβίαστου των συνόρων. Ονομασία σύνθετη με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό. Όμως όλα αυτά, ακόμα και αν επρόκειτο να συμφωνηθούν, κάτι που δεν προβλέπεται, όπως προκύπτει από τις διαρροές της κυβέρνησης για τις συνομιλίες, δεν θα είχαν καμιά αξία αν η χώρα αυτή ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Όπως δεν υπήρξε καμιά διασφάλιση της ειρήνης και των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (το αντίθετο μάλιστα) από την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

-Το ΚΚΕ έχει αναφερθεί αρκετές φορές σε επιχείρηση αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Εντάσσετε στην επιχείρηση αυτή και τα νέα συλλαλητήρια που έχουν αναγγελθεί για το θέμα της ΠΓΔΜ στις 6 Ιουνίου;

Η εξελισσόμενη από καιρό αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού είναι μια αναγκαιότητα για το αστικό πολιτικό σύστημα, για να αντιμετωπίσει και να εγκλωβίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός του συστήματος που την παράγει, να μη ξεφύγει σε άλλες επικίνδυνες κατευθύνσεις που θα το αμφισβητούν. Π.χ. έχουμε μια προσπάθεια αναβίωσης – αναβάπτισης του ΠΑΣΟΚ με νέο όνομα. Ανάλογες εξελίξεις έχουμε και στο χώρο της ακροδεξιάς και του φασισμού. Κινήσεις συγκρότησης πολιτικών σχημάτων για εγκλωβισμό της αγανάκτησης υπό δήθεν «πατριωτικό» μανδύα. Κινήσεις που επιδιώκουν να εντάξουν μια «σοβαρή» - αλλά πάντα ναζιστική και γι’ αυτό εγκληματική - Χρυσή Αυγή, στο σύστημα. Είναι κινήσεις απόλυτα ελεγχόμενες από το σύστημα, σωσίβια διάσωσης του, όπως αποδείχθηκαν και άλλες παρόμοιες κινήσεις «διαμαρτυρίας», «αριστερές» (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) ή «πατριωτικές» (βλ. ΑΝΕΛ) που ανέλαβαν και στα εσωτερικά και στα εξωτερικά ζητήματα τη «βρώμικη» δουλειά.

Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, σε ότι αφορά τους οργανωτές τους, είναι κινήσεις που εμπλέκονται σ’ αυτή την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Προβάλλουν τον εθνικισμό (όχι τον γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό) που μπορεί να «ωρύεται» μόνο για το όνομα «Μακεδονία», αλλά δεν λέει κουβέντα για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που προωθούν τις λύσεις αυτές. Δίνουν καταφύγιο σε ναζιστές της Χρυσής Αυγής που επίσης όχι απλά σιωπούν γι’ αυτό το θέμα αλλά υποστηρίζουν με χέρια και πόδια το ΝΑΤΟ, όπως και την εργοδοσία κάθε φορά που το έχει ανάγκη. Αποδεικνύοντας ότι όχι απλώς δεν είναι αντισυστημικοί αλλά είναι καταφύγιο του συστήματος, όταν αυτό αμφισβητείται ή κινδυνεύει.

Σήμερα, ο γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός δένεται άμεσα με την αλληλεγγύη των λαών. Και σημαίνει κινητοποίηση του λαού μαζί με τα καθημερινά μεγάλα προβλήματα του και για έξοδο της χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχέδια. Για να μη πληρώσει ο λαός πέρα από τη φτώχεια και με τη ζωή του για τα συμφέροντα όχι μόνο ξένων αλλά και εγχώριων μονοπωλίων που έχουν συμφέροντα από αυτά για την αναβάθμιση τους.

-Πως αποτιμά το ΚΚΕ την πορεία του εργατικού-λαϊκού κινήματος, μετά και την απεργία της 3ης Μαΐου; Ποιές προτεραιότητες θέτει στην δράση του;

Θα ήταν εκτός πραγματικότητας αν το ΚΚΕ έλεγε ότι είναι ικανοποιημένο από τη πορεία του εργατικού – λαϊκού κινήματος. Η λογική του «μικρότερου κακού» που καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στο μεγαλύτερο κακό, ο φόβος της απόλυσης, η ανασφάλεια, σημαδεύουν τη συνείδηση πολλών εργαζόμενων και το κίνημα.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ή δεν θα γεννηθούν αντιδράσεις σε επιμέρους χώρους, κλάδους, με αφορμή επιμέρους ζητήματα. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαροί προβληματισμοί στο κόσμο για το «που πάμε», «ως που θα φτάσει η κατάσταση», «αν υπάρχει διέξοδος».

Έχει τεράστια αξία αυτό που λέει πολύς κόσμος που δεν συμφωνεί με το ΚΚΕ : «καλά που υπάρχει ακόμα το ΚΚΕ, που υπάρχει το ΠΑΜΕ και ακούγεται μια φωνή, υπάρχει αντίδραση, δεν έχουμε σιωπή νεκροταφείου». Η απεργία των λιμενεργατών στην COSCO είναι ένα τέτοιο δείγμα που πρέπει να συγκεντρώσει την ενεργό αλληλεγγύη όλης της εργατικής τάξης.

Αυτές τις επιμέρους αντιδράσεις, αγωνιστικά σκιρτήματα, επιδιώκει να ενισχύσει και να πολλαπλασιάσει το ΚΚΕ, να τα ενώσει σε ένα ενιαίο ποτάμι ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, κοινωνικής συμμαχίας εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νεολαίας, της μόνης ικανής να βάλει εμπόδιο στην πολιτική του συστήματος, όποιος κι αν είναι στη κυβέρνηση.

Προτεραιότητες, λοιπόν του ΚΚΕ, στο κίνημα είναι η μαζικοποίηση και ουσιαστική λειτουργία των εργατικών σωματείων, το «δεύτερο σπίτι» των εργαζόμενων, η οργάνωση τους απέναντι στην οργάνωση των εργοδοτών και του κράτους τους. Δράση για κάθε πρόβλημα του εργάτη και της οικογένειας του. Από την απόλυση, τον μισθό και τη συλλογική σύμβαση, τις συνθήκες και το ωράριο δουλειάς, μέχρι τη σύνταξη, τα θέματα υγείας, παιδείας, των νέων, την αντιμετώπιση των πλειστηριασμών κ.λ.π.

Απομόνωση του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού σε κάθε σωματείο και χώρο δουλειάς. Ο οποίος πέρα από το ρόλο του σε επιμέρους χώρους και κλάδους, μετά την προδοσία του όλα τα προηγούμενα χρόνια έφτασε στο αποκορύφωμα να μη κηρύξει ούτε μια στάση εργασίας, όταν ψηφιζόταν η ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος από την κυβέρνηση. Και συνεχίζει να κορυφώνει την αντεργατική δράση του, με στρατηγικά χαρακτηριστικά, αφού με το πλαίσιο της απεργίας της 30ης Μάη κήρυξε όχι την εργατική πάλη, αλλά τον συμβιβασμό και συνεργασία των εργαζόμενων με τις οργανώσεις των εργοδοτών, την υποταγή των εργαζόμενων στα συμφέροντα των αντιπάλων τους. Πήραν όμως την απάντηση από το ΠΑΜΕ και τις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις του που γελοιοποίησαν τη γύμνια των συνάξεων της ΓΣΕΕ κ.λ.π, αλλά και αποκάλυψαν το πραγματικό ρόλο κάποιων δήθεν «υπερεπαναστατών», που κήρυτταν την απεργοσπασία.

Στόχοι πάλης που θα συγκρούονται με την εργοδοσία και το κράτος της. Όχι γιατί «έτσι θέλει το ΚΚΕ» αλλά γιατί και η παραμικρή νίκη των εργατών συνεπάγεται σύγκρουση με ολόκληρο το σύστημα και την ψυχή της πολιτικής του.

Και επειδή αυτή η πολιτική του συστήματος έχει ένα «ιερό και όσιο», την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, χρειάζεται να δυναμώσει η αμφισβήτηση αυτής της «μήτρας του κακού».

Γι’ αυτό η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού, στους χώρους δουλειάς πρώτα και κύρια, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές και επιτροπές, στα σχολεία και πανεπιστήμια, σε κάθε είδους εκλογές, είναι όρος όχι μόνο για άμεσες νίκες του κινήματος, αλλά δίνει και μια άλλη προοπτική, που χωρίς αυτή κάθε επιμέρους κατάκτηση των εργαζόμενων θα μπορεί να παίρνεται πίσω, όπως ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Και το ΚΚΕ τιμά τα 100χρονα της ηρωϊκής δράσης του, γεμάτες θυσίες για την εργατική τάξη και τον λαό, με ακόμα πιο αποφασιστική εξόρμηση στο λαό, ενισχύοντας τους ακατάλυτους ιστορικούς δεσμούς μαζί του, δίνοντας ώθηση στη πάλη του για τα καθημερινά προβλήματα και δείχνοντας μέσα από αυτή ότι λύση μπορεί να υπάρξει μέσα από τη σύγκρουση και ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, εργατικός έλεγχος, κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες, δηλ. εργατική εξουσία.