Συγκινητική ήταν η αναφορά του Κυριάκου Μητσοτάκη στον πατέρα του, Κωνσταντίνο, στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργάνωσε η Έδρα Ελληνικών Σπουδών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, το πανεπιστήμιο Stanford και το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

«Φίλοι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν πλέον ότι το θάρρος ήταν ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της πολιτικής του προσωπικότητας. Θυμάμαι από μικρό παιδί τον πατέρα μου να μου λέει πως ο φόβος ήταν γι’ αυτόν άγνωστη λέξη. Ίσως γιατί βρέθηκε όχι μόνον φυλακισμένος στα εικοσιπέντε του, αλλά και καταδικασμένος σε θάνατο, στα χρόνια της Κατοχής στην Κρήτη. Δεν είμαι σίγουρος τι πραγματικά ένιωθε τότε στο βάθος της ψυχής του. Την αυγή σηκωνόταν και ντυνόταν περιμένοντας να έρθουν να τον πάρουν για το εκτελεστικό απόσπασμα. Κάποιες φορές ήταν η σειρά ενός από τους συγκρατούμενούς του. Ακούγοντας τους πυροβολισμούς από το προαύλιο, ήξερε πως είχε τουλάχιστον μια μέρα ζωής ακόμα. Μετά έβγαζε τα ρούχα του κι έπεφτε πάλι στο κρεβάτι για να κοιμηθεί», σημείωσε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Μάλιστα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόνισε ότι «εμπειρίες σαν αυτές κάποιους ανθρώπους τους συνθλίβουν. Κάποιους άλλους όμως τους ατσαλώνουν. Στην περίπτωση του πατέρα μου συνέβη το δεύτερο, καθώς η δύναμη να μη το βάζει ποτέ κάτω και το θάρρος του να αντιμετωπίζει κατάματα τις δυσκολίες της ζωής, τον συνόδεψαν και σε όλη την πολιτική του διαδρομή».

Σε ό, τι αφορά το πολιτικό θάρρος που επιδείκνυε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είπε: «Απαιτούσε θάρρος να υποστηρίζεις στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου την ενωμένη Αντίσταση εναντίον του κατακτητή και τη συναδέλφωση των Ελλήνων. Ήθελε θάρρος, κατά τα ταραγμένα προδικτατορικά χρόνια, να μένεις σταθερός στον κοινοβουλευτισμό και τις απόψεις σου, ενώ αυτές βάλλονταν από παντού. Όπως και να σηκώνεσαι σε μια Βουλή που έβραζε τον Αύγουστο το 1965 και να εξηγείς με ψυχραιμία και νηφαλιότητα τις επιλογές σου. Ήθελε θάρρος να φεύγεις με ένα σκάφος έξι μέτρων, να διασχίσεις το Αιγαίο Δεκαπενταύγουστο, για να ξεκινήσεις έτσι τον αγώνα σου απέναντι στην Χούντα. Ήθελε επίσης θάρρος να λες πάντα την άποψη σου παραμερίζοντας το εφήμερο πολιτικό κόστος. Να είσαι η φωνή της λογικής στα εθνικά θέματα. Να προειδοποιείς για τα επερχόμενα δεινά στην οικονομία και να το κάνεις τα χρόνια της μεγάλης ψευδαίσθησης, τα χρόνια της παράλογης ευφορίας και της μέθης. Και ήθελε μεγάλη ψυχική γενναιότητα, τη στιγμή ενός ανείπωτου πόνου και μιας μεγάλης οικογενειακής τραγωδίας, να σηκωθείς και να μιλήσεις στη Βουλή για την ανάγκη να σταθούν όλοι όρθιοι και ενωμένοι για να διαφυλάξουν τους θεσμούς και το πολίτευμα. Να ζητάς περισσότερη δημοκρατία την ώρα που θρηνούσες τον Παύλο Μπακογιάννη, χτυπημένο από τις σφαίρες της τρομοκρατίας».

Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας αναφέρθηκε και στην οικουμενική κυβέρνηση του 1989, σημειώνοντας: «Η αποθέωση του δημόσιου θάρρους εκδηλώνεται, ωστόσο, εμφατικά σε στιγμές κομματικής υπέρβασης. Και μία τέτοια ιστορική στιγμή υπήρξε ο Ιούνιος του 1989. Τότε, που ο φιλελεύθερος Μητσοτάκης κάλεσε στο ίδιο μετερίζι της Ελλάδας, τους ηγέτες της Αριστεράς Χαρίλαο Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκο, στηρίζοντας από κοινού μία κυβέρνηση συνεργασίας. Πέτυχε, έτσι, στο μέγιστο βαθμό την εθνική συμφιλίωση, που ήταν ένα ζητούμενο 45 ετών. Ναι! Στην Ελλάδα, οι διαχωριστικές γραμμές του μίσους γκρεμίστηκαν νωρίτερα από το τείχος που χώριζε τα δύο αντίπαλα συστήματα του πλανήτη. Και αυτό αποτελεί μία πολύτιμη παρακαταθήκη για το σήμερα, που απαιτεί όσο ποτέ, θάρρος και αλήθεια. Είναι αυτή την παρακαταθήκη που τιμούμε με τη σημερινή εκδήλωση».