Του Μάνου Οικονομίδη, Twitter@EmOikonomidis

Οι Αμερικανοί το περιγράφουν περισσότερο παραστατικά από κάθε άλλον: “Τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν ανέβει στη σκηνή να τραγουδήσει η χοντρή”.

Και, προσπερνώντας τις ρατσιστικές παραμέτρους του αποφθέγματος, στην περίπτωση της ελληνικής κρίσης, όλοι γνωρίζαμε ότι μονάχα έτσι θα μπορούσε να δοθεί “μια κάποια λύση” στο εθνικό δράμα, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα, και να μπει φρένο στη διολίσθηση προς τον γκρεμό της συλλογικής ψυχολογίας μιας κοινωνίας που ποτέ δεν έμαθε να “διαβάζει” ψύχραιμα τις εξελίξεις.

Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη Δευτέρα, που ανακοινώθηκε από τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, αποτελεί την πιο ηχηρή παρέμβαση της Γερμανίδας Καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, στην κατεύθυνση να διατηρηθεί ενιαία και αδιαίρετη η Ευρώπη, αποτρέποντας δηλαδή τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε μια ελληνική κατάρρευση.

Το tweet του Πολωνού πολιτικού, τον οποίο στήριξε η Μέρκελ ως διάδοχο του Φαν Ρόμπεϊ, ήρθε την ώρα που ο Γερούν Ντάισελμπλουμ και οι υπόλοιποι έδιναν την καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου. Προφανώς τους αιφνιδίασε, όπως φαίνεται από τη ρητορική που, ειδικά ο Ολλανδός πολιτικός έχει ασπαστεί μέχρι και σήμερα το πρωί.

Στην πραγματικότητα, το “μεγάλο αφεντικό” της Ευρώπης αποφάσισε να επιταχύνει τον οδικό χάρτη προς την πολιτική λύση. Σε επικοινωνιακό επίπεδο, η εξέλιξη αυτή δικαιώνει τη σχετική στρατηγική επιδίωξη του Αλέξη Τσίπρα, να αποφασίσουν οι ηγέτες, και όχι οι τεχνοκράτες ή το Eurogroup, για τους όρους με τους οποίους θα συνεχιστεί η εθνική διαδρομή της Ελλάδας στην κοινή ευρωπαϊκή οικογένεια. Πρακτικά, είναι επίσης βέβαιο ότι τις συνέπειες αυτού του πολιτικού συμβιβασμού από την πλευρά της Ευρώπης θα τις υποστεί, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον ο Έλληνας Πρωθυπουργός.

Οι εξελίξεις ήρθαν επιπλέον να επιβεβαιώσουν τον ακήρυχτο πόλεμο πολιτικών και τεχνοκρατών στη σημερινή Ευρώπη. Ένα ιδιότυπο “Fight Club”, ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή εκείνους που έχουν τη λαϊκή εντολή να αποφασίζουν για το μέλλον της ηπείρου, και τους τεχνοκράτες της οικονομίας, ακόμη κι αν οι τελευταίοι έχουν τον πολιτικό μανδύα του Υπουργού Οικονομικών.

Το μωσαϊκό που έχει διαμορφωθεί φυσικά, δεν παραπέμπει στην πολιτική Ευρώπη που ονειρεύονταν οι οραματιστές της. Μέχρι νεωτέρας ωστόσο… αυτή την Ευρώπη έχουμε, με αυτή θα πορευτούμε.