Τι κι αν δεν ακριβώς καλοκαιρινή η χθεσινή μέρα, τι κι αν οι φαν του συγκροτήματος ήταν λίγο μουδιασμένη από το στραπάτσο του 2009, όλα τελικά πήγαν καλά.


To συγκρότημα ανέβηκε στο stage την προγραμματισμένη ώρα, το tracklist είχε από όλα, η συναυλία κράτησε αρκετά και το κοινό είχε τα κέφια του.


Για του λόγου το αληθές ζητήσαμε από τρεις φαν του συγκροτήματος, τον Αντώνη Βιλλιώτη, διευθυντή της Feelgood Records, τον δημοσιογράφο Χρήστο Δεμέτη και την συγγραφέα Στέργια Κάββαλου να μας περιγράψουν την εμπειρία τους.

 

«Σταθεροί στο ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό οι DM εμφανίσθηκαν για ακόμη μια φορά στο Terra Vibe, σε μια συναυλία που τις τελευταίες ώρες πριν τη διεξαγωγή της συζητήθηκε πολύ περισσότερο για το αν θα γίνει παρά για το αν θα είναι πετυχημένη ή όχι. Σε αυτό το τελευταίο οι απορίες έχουν λυθεί από τα παλιά- μπορεί η μπάντα να μην είχε τρελά κέφια ή να μην έδωσε τη καλύτερη συναυλία της αλλά κανένας δεν έφυγε δυσαρεστημένος.

Όλοι χάζευαν για πάνω από 2 ώρες τον Dave Gahan στα 55 του να λικνίζεται ακούραστα και να τραγουδάει μοναδικά 22 τραγούδια (αναμέσά τους και το “Heroes” του Bowie) μοιρασμένα σε νέο ρεπερτόριο και all time classics.


To κοινό που πήρε την απόφαση και πήγε στη Μαλακάσα, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις για τον καιρό, πήγε με το σκεπτικό ότι ό,τι και αν γίνει θα περάσει καλά. Και έτσι και έγινε. Αψηφώντας ένα μικρό ψιλόβροχο προς το τέλος, χόρεψε, τραγούδησε, βούτηξε στη λάσπη, δεινοπάθησε πάλι στην αποχώρηση αλλά και ανανέωσε το ραντεβού του με τους Depeche Mode στην επόμενη περιοδεία. Ίσως κάπου εκεί, λίγο πριν τα 60 τους…»

Αντώνης Βιλλιώτης, Feelgood Records Director

 

«Ο βάλτος της Μαλακάσας θύμισε εικόνες από Γκλάστονμπερι και το ελληνικό κοινό, θύμισε... Ελλάδα. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την προσφιλή μας γκρίνια που έκανε αυτή τη φορά την εμφάνιση της για τον καιρό και τη βρόχα που θα έπεφτε στρέιτ θρου πάνω μας. Όταν όμως όλοι έφτασαν στο Terra Vibe και ήχησαν οι πρώτες νότες του Going Backwards την τροπή που έπρεπε.


Οι Depeche βγήκαν ως Άγγλοι κύριοι ακριβώς την ώρα που είχαν ανακοινωθεί και ήταν καλύτεροι συνολικά απ' ό,τι προσωπικά περίμενα.
Τα Wrong, Everything Counts, Stripped, Enjoy the Silence, Never Let Me Down Again παίχτηκαν στη σειρά δημιουργώντας ένα σερί που θα μείνει για καιρό στη δική μου συναυλιακή μνήμη, ενώ ο φόρος τιμής στο Heroes του Bowie ήταν το κερασάκι στην τούρτα.


Σε άλλα νέα ο Γκάχαν, το λαμέ του σακάκι και η λοιπή παρέα του, μας χάρισαν ένα εντυπωσιακό, ντίσκο ψυχεδελικό "Enjoy the Silence" και ένα άρτιο video projection show με μίνι ταινίες στο φόντο, που έδεναν άψογα με τα κομμάτια και τα υπόλοιπα visuals. Κορυφαία στιγμή το Personal Jesus με το singalong που έκλεισε το live. 


Από εκεί και πέρα, η βροχή μας έκανε τη χάρη να δυναμώσει μόνο στο φεύγα από το πάρκο, ενώ παρασπονδία ήταν σίγουρα το γεγονός πως άνοιξαν μόνο δύο ταμεία για μάρκες σε όλη τη Μαλακάσα, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα οι ουρές να μην έχουν τελειωμό.»


Χρήστος Δεμέτης, δημοσιογράφος


«Ό,τι έχεις περάσει, δε μεγεθύνεται από καμία γιγαντοοθόνη. Το σώμα έχει μνήμη. Και η μνήμη των μαυροκόκκινα ντυμένων Depeche Mode επιβλήθηκε στα μάτια των χτεσινών ανυπόμονων που προσπέρασαν άρον άρον την support έκπληξη των Δανών The Raveonettes.


Άκουγα τη συναυλία, προσπαθώντας ν’ αγνοήσω τα τόσα υψωμένα κινητά εκείνων που, άκουγαν άραγε τη συναυλία;, προσπαθώντας να ξεχωρίσω σε κάθε καλά προβαρισμένη κίνηση, την παλιά κούραση και τη νέα χαρά, μιας μπάντας που βαραίνει από τα χρόνια, τις πρωτοπορίες και τα αδιέξοδά της.


Στα 130 γενναιόδωρα λεπτά του λάιβ, πιο πολύ παρατηρούσα αυτό που συνέβαινε. Γιατί μπορεί να μη με συνεπήρε αλλά η γνώση και το άκουσμα των tracks που λειτουργούν ως σταθερές στη μουσική ζωή του πλανήτη και τη δική σου, σου χαρίζει μια ανακουφιστική πεποίθηση ενδελέχειας και συνενοχής με την ευάλωτη side of the moon των καλλιτεχνών που αστράφτουν, βροντούν για να γίνουν τελικά μικρές και απαλές ψιχάλες.


Πάντως στο σακίδιο της Μαλακάσας, εκτός από τα δυο κολορέ αδιάβροχα που τελικά δεν χρησιμοποιήσαμε, τα προσεκτικά κομμένα εισιτήρια που από λάθος μάς οδήγησαν στους V.I.P.A, θα μείνουν και λίγα από τα αστράκια του Dave Gahan τα οποία είχε φροντίσει ν’ απλώσει στα τατουάζ του. Όχι σαν απόδειξη περασμένων μεγαλείων αλλά σαν Depeche Mode (Αποστολή Μόδας).»


Στέργια Κάββαλου, συγγραφέας