Μια φορά κι έναν καιρό το σύνθημα “εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ” αποτελούσε την περηφάνια της πιο πετυχημένης ελληνικής ομάδας στην ιστορία των κυπέλλων Ευρώπης. Ποιος μπορούσε να συγκριθεί με τον Παναθηναϊκό του μοναδικού «γαλανόλευκου» ευρωπαϊκού τελικού και των δύο θρυλικών προκρίσεων στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Champions League;
Ποιος μπορούσε παρά να υποκλιθεί στο ευρωπαϊκό μεγαλείο του “τριφυλλιού” σε ιστορικούς θριάμβους όπως εκείνοι επί της Γιουβέντους, της Άρσεναλ, της Μπαρτσελόνα;

Πότε είδαμε τελευταία φορά τον Παναθηναϊκό να ξεπερνά τη φάση των ομίλων στην Ευρώπη

Όλα τα παραπάνω, όμως, μοιάζουν μακρινά! Ένα παιδί που μπαίνει φέτος στον 14ο χρόνο της ηλικίας του δεν έχει δει ποτέ τον Παναθηναϊκό να παίζει με… κοντομάνικα στην Ευρώπη. Δεν έχει δει ποτέ την αγαπημένη του ομάδα να ξεπερνάει τη σκόπελο των ομίλων μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης και να ζει τη «μαγεία» των νοκ άουτ και την προσδοκία μιας ιστορικής πορείας εκτός συνόρων. Όπως τον παλιό καλό καιρό!

Η τελευταία φορά που είδαμε το «τριφύλλι» να ανθίζει μετά τη φάση ομίλων ήταν την Άνοιξη του 2010! Όταν μετά την επική πρόκριση επί της Ρόμα στους “32” του Europa League, ακολουθούσε ο απρόσμενος αποκλεισμός από τη Σταντάρ Λιέγης. Ήταν 18 Μαρτίου 2010, όταν ζήσαμε ξανά τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται σε τόσο προχωρημένο στάδιο οποιουδήποτε θεσμού της ΟΥΕΦΑ.

Το "μαύρο κουτί" της φετινής πεταμένης ευκαιρίας του Παναθηναϊκού στο Europa League

Το «μαύρο κουτί» της διάβρωσης της ευρωπαϊκής κληρονομιάς του Παναθηναϊκού έχει πολλούς ενόχους. Αρκετοί δεν βρίσκονταν καν σήμερα στο οργανόγραμμα της ομάδας.
Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, όμως, το βάρος της φετινής αποτυχίας του “τριφυλλιού” στο Europa League βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές του.
Οι «πράσινοι» απέτυχαν να αξιοποιήσουν τις ιδανικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν στον όμιλο μετά τη νικηφόρα πρεμιέρα στον όμιλο με τη Βιγιαρεάλ στο “φλεγόμενο” OAKA.

Μετά από εκείνη τη νίκη όλα τα δεδομένα έμοιαζαν ευνοϊκά για την ελληνική ομάδα. Με εξαίρεση τη Ρεν, οι δύο έτεροι ανταγωνιστές του Παναθηναϊκού για την πρόκριση βρίσκονταν στριμωγμένοι στα σχοινιά από το ξεκίνημα της σεζόν.

Η Βιγιαρεάλ αντιμετώπιζε τεράστια αγωνιστικά προβλήματα, “βούλιαζε” στο ισπανικό πρωτάθλημα και αναγκάστηκε να αλλάξει προπονητή. Η Μακάμπι Χάιφα βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη του πολέμου και κλήθηκε να μεταναστεύσει σε άλλες χώρες για να δίνει τα εντός έδρας παιχνίδια της.  Τι έκανε ο Παναθηναϊκός για να εκμεταλλευτεί τις συγκεκριμένες συνθήκες; Απολύτως τίποτα! Εμφανίστηκε σε όλα του τα παιχνίδια πολύ κατώτερος του αναμενομένου.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς υπέπεσε στα φετινά ευρωπαϊκά παιχνίδια σε όσα λάθη μαζεμένα δεν είχε υποπέσει στα χρόνια της συνολικής παρουσίας του στον «πράσινο» πάγκο.
Η νοοτροπία με την οποία έμπαιναν στους αγώνες οι παίκτες του Παναθηναϊκού ήταν αυτοκαταστροφική με αποκορύφωμα τους δύο «τελικούς» απέναντι σε Βιγιαρεάλ και Μακάμπι όπου οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο με… ένα ημίχρονο καθυστέρηση. Η ζημιά όμως είχε ήδη γίνει!

Υπάρχει, βέβαια, και άλλη μια σημαντική παράμετρος που συνέβαλε στην ελεύθερη πτώση του Παναθηναϊκού όσο εξελισσόταν ο όμιλος: Η απόδοση του Αλμπέρτο Μπρινιόλι. Ο απόλυτος πρωταγωνιστής των καλοκαιρινών προκριματικών έπαψε να εμπνέει σιγουριά με αποκορύφωμα το γκολ που δέχτηκε στη Γαλλία.

 

Από εκείνο το γκολ, φάνηκε σαν να κλονίζεται η εμπιστοσύνη του Γιοβάνοβιτς στο πρόσωπό του, ή αν προτιμάτε να… υπερεκτιμήθηκε η εμπιστοσύνη στις ικανότητες του Γιούρι Λοντίγκιν. Γιατί η μη παρουσία του Μπρινιόλι στο “μοιραίο” (όπως εξελίχθηκε παιχνίδι με τη Μακάμπι το βράδυ της Πέμπτης στο “Απόστολος Νικολαΐδης”) αποδείχτηκε καθοριστική για το ευρωπαϊκό μέλλον του Παναθηναϊκού στο Conference League.

 

Άλλη μια χρονιά… ευρωπαϊκής ξηρασίας για το “τριφύλλι”, άλλη μια ευκαιρία επιστροφής που κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων!