Η χώρα μπήκε ήδη σε προεκλογικό ρυθμό και σε αυτόν τον ρυθμό είναι λογικό να «χορέψει» η ελληνική κοινωνία - και, βεβαίως, και η ελληνική οικονομία. Διότι το βράδυ της 21ης Μαΐου, απλώς θα υπολογιστεί η διάσταση της αβεβαιότητας για τον σχηματισμό κυβέρνησης, στον πρώτο γύρο, βέβαια. Αλλά στον δεύτερο και πολύ πιθανόν και τον τρίτο γύρο, οι σημερινές εκτιμήσεις είναι πολύ διαφορετικές! Η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας με τον νέο εκλογικό νόμο θεωρείται δεδομένη. Αυτές όμως οι μάχες της κάλπης θα δοθούν σε μια δύσκολη χρονική περίοδο για τη χώρα μας. Και θα είναι καθοριστικές, περισσότερο από κάθε άλλη φορά για το παρόν και τη μελλοντική πορεία της. Γι’ αυτό και οι τάσεις του εκλογικού σώματος άρχισαν ήδη να αποκρυπτογραφούνται. Και από τη γενική εικόνα φαίνεται καθαρά ότι δεν υπάρχει στην ελληνική κοινωνία μεγάλη αβεβαιότητα για ενδεχόμενο αυξημένου πολιτικού ρίσκου. Διότι, θεωρείται βέβαιο πως το εκλογικό σώμα θα επιβεβαιώσει ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η μόνη αξιόπιστη και φερέγγυα λύση.

Γι’ αυτό και οι επενδυτές Έλληνες και ξένοι ξεψαχνίζοντας τις δημοσκοπικές μετρήσεις και τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων προσπαθώντας να λύσουν τον γρίφο του σχηματισμού αυτοδύναμης κυβερνήσεως επενδύουν σε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Πρωταρχική ανάγκη επομένως είναι η επιβεβαίωση στην κάλπη της κοινωνικής και πολιτικής υπευθυνότητας της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, παραμερίζοντας ενστάσεις και αντιρρήσεις για όσα ακατόρθωτα δεν έγιναν, επειδή το οικονομικό χάος που παρέλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν ανυπολόγιστο.

Και γιατί ο συνδυασμός της παγκόσμιας πανδημίας, του ακήρυκτου παγκόσμιου -αλλά παγκόσμιου στην πραγματικότητα- πολέμου στην Ουκρανία, μαζί με το κοινωνικό χαρακτηριστικό να συμπεριφερόμαστε συνήθως με ρυθμούς καθοριζόμενους από το αντί και το γιατί, όξυνε τα όποια προβλήματα! Παρ’ όλα αυτά, κερδίσαμε όλες τις μάχες και διεκδικούμε και κάποιες ευρωπαϊκές πρωτιές! Παρά το οικονομικό ναυάγιο σε εκείνη την έρημη ακτή, που πριν από τέσσερα χρόνια ο κύρικαι η παρέα του χωρίς λόγο είχαν ξεβράσει στη χώρα μας. Γι’ αυτό και φίλοι, σύμμαχοι και συνεταίροι, που μας θεωρούσαν επαίτες δευτεροκλασάτους, δεν ήταν λίγες οι φορές που μας είχαν πει ανερυθρίαστα να τους αδειάσουμε τη γωνιά.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα όλα ξεχνιούνται. Το «κράξιμο» για πολιτικά ατοπήματα σπάνια λειτουργεί παιδευτικά. Διότι επιμένουμε να αγνοούμε ότι πολιτική ωριμότητα σημαίνει κατανόηση του σφυγμού της κοινωνίας. Και κανείς δεν περιμένει τα 220.000 παιδιά, που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά, να μας διδάξουν πολιτική ευθύνη!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή» στις 6/4/23