Βία στα γήπεδα: Δημιουργήσαμε μια κοινωνία-τέρας που αφαιρεί και καταστρέφει ζωές νέων παιδιών!
Όταν βλέπεις 18χρονα και 19χρονα παιδιά να πρωταγωνιστούν σε περιστατικά δολοφονιών είτε ως θύματα, είτε ως θύτες τότε αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις δεν είναι αθλητικό, αλλά βαθιά κοινωνικό.
Ήταν 10 Δεκεμβρίου 2023 όταν ένας 18χρονος νέος ομολόγησε την ενοχή του για τον «φονικό» τραυματισμό ενός άνδρα των αστυνομικών δυνάμεων στα αιματηρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στον περιβάλλοντα χώρο του κλειστού «Μελίνα Μερκούρη» το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στου Ρέντη.
Δύο περιστατικά με διαφορά 22 μηνών που «καθρεφτίζουν» μέσα από τα μάτια δύο σχεδόν ανήλικων παιδιών την πιο σκληρή, την πιο απάνθρωπη όψη του τέρατος της βίας που εκθρέφουμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Έχετε περάσει μια βόλτα από κάποιο σχολείο;
Ο ένας θύτης μια δολοφονικής απόπειρας, ο άλλος θύμα μιας δολοφονίας. Και οι δύο θύματα μιας κοινωνίας που απέτυχε παταγωδώς να τους προστατεύσει.Όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα της βίας στην Ελλάδα περιορίζεται αμιγώς στο χώρο του αθλητισμού, μάλλον δεν έχει επισκεφτεί πρόσφατα κάποιο ελληνικό σχολείο. Δεν έχει κυκλοφορήσει νύχτα στους δρόμους και τις γειτονιές για να αντιληφθεί ότι ο όρος «συμμορία» ζει και βασιλεύει στις νεότερες ηλικίες και κυρίως όπου χτυπά η καρδιά μιας γενιάς παιδιών που βιάζεται να μεγαλώσει, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευάλωτη προς προσηλυτισμό, που αισθάνεται πιο ασφαλής ως μέλος μιας «ισχυρής αγέλης».
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αφήσαμε την κοινωνία μας να διαβρωθεί. Ως πατεράδες, ως γονείς, ως απλά μεγαλύτεροι άνθρωποι που οφείλαμε να λειτουργούμε ως «φάρος ελπίδας» για τους νεότερους και αντ’ αυτού τους οπλίσαμε τα χέρια με το δηλητήριο του μίσους για τον απέναντι ή τον διπλανό τους.
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, στη δική σας καθημερινότητα. Κάντε μια βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δείτε πως συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον στους δρόμους. Παντού μίσος για τον διπλανό ή τον απέναντί μας, όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε πριν λίγες μέρες ο Γιώργος Μπαρτζώκας στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Μπάγερν για την Euroleague.
Ανέκαθεν ο Έλληνας φημιζόταν για την τάση του να επιθυμεί τον… ψόφο της κατσίκας του γείτονα, αλλά διάολε ποτέ δεν είχαμε φτάσει στα σημερινά επίπεδα κοινωνικής κατάπτωσης.
Να πηγαίνεις να σκοτώσεις και να το θεωρείς μαγκιά!
Ξέρετε τι σημαίνει να έχει φτάσει στο σημείο ένα 18χρονο παιδί να πιάνει στα χέρια του μια ναυτική φωτοβολίδα και να ανταποκρίνεται με προθυμία στην προτροπή «πάμε να επιτεθούμε στους αστυνομικούς»;Να θεωρεί μαγκιά τη συγκεκριμένη κίνηση, αγνοώντας ενδεχομένως τους κινδύνους της πράξης του; Γιατί, δυστυχώς, αυτή είναι η πικρή αλήθεια: Έχουμε φτάσει στο σημείο σ’ αυτή τη χώρα να θεωρούμε το μίσος μαγκιά!
Μίσος για τους πολιτικούς, μίσος για τους αστυνομικούς, μίσος για όσους υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα από τη δική μας, μίσος για οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, μίσος για τους δημοσιογράφους, μίσος για όποιον καταθέτει στα social media αντίθετη άποψη από τη δική μας. Μίσος, μίσος, μίσος, μια κοινωνία αφημένη εδώ και χρόνια σε μια ανεξέλεγκτη πορεία αυτοκαταστροφής!
Χυδαία προσπάθεια εκμετάλλευσης ενός δράματος
Ακόμη και τώρα τις στιγμές που ένα παλικάρι χαροπαλεύει στην εντατική ενός νοσοκομείου, υπάρχουν «βιομηχανίες λάσπης και μίσους» στα ΜΜΕ που επιχειρούν να ποτίσουν με ακόμη περισσότερο δηλητήριο τη σκέψη της κοινής γνώμης σε μια χυδαία προσπάθεια εκμετάλλευσης ενός τόσο τραγικού γεγονότος.Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος 19χρονος που θα πέσει νεκρός. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος 18χρονος που θα αποπειραθεί να σκοτώσει. Τι να γράψεις αλήθεια για ανθρώπους που κρίνουν ένα γεγονός από το χρώμα του κασκόλ που φορούσε το θύμα ή ο θύτης μόνο και μόνο για να εισπράξουν στο τέλος του μήνα τα γραμμάτια τους και να επιβραβευθούν για την προπαγάνδα τους;
Μακάρι το πρόβλημα της βίας στην ελληνική κοινωνία να ήταν αμιγώς αθλητικό. Μακάρι η λύση του να βρισκόταν στο λουκέτο των αθλητικών διοργανώσεων ή στη διεξαγωγή των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών.
Όλες αυτές είναι επιλογές που πρόσκαιρα ενδεχομένως θα λειτουργήσουν ευεργετικά για να κατευνάσουν τα πάθη, πλην όμως δεν λύνουν το πρόβλημα. Απλά το στέλνουν κάτω από το χαλάκι!
Δυστυχώς ως κοινωνία εκθρέφουμε ένα τέρας που καταπίνει ζωές νέων παιδιών! Που αφήνει να διαφθαρούν μυαλά και σκέψεις που θα έπρεπε να είναι πλημμυρισμένα από ενθουσιασμό, ελπίδα, όραμα, πάθος, θαυμασμό. Και τελικά βλέπουμε ανθρώπινες ζωές να χάνονται ή να καταστρέφονται και οικογένειες να θρηνούν. Είτε πάνω από ένα τάφο, είτε έξω από το κελί μιας φυλακής! Και είμαστε όλοι μας συνένοχοι γι’ αυτή την πραγματικότητα…
