Από τα Χριστούγεννα στον "άγνωστο Χ" των... Xmas της σύγχρονης εορτής
Ο Χριστός, αντικαθίσταται σταδιακά από τον αινιγµατικό «Χ» των σύγχρονων Xmas - Τι συμβολίζει, πότε καθιερώθηκε ο εορτασμός των Χριστουγέννων να τελείται την 25η Δεκεμβρίου
O µεγάλος συγγραφέας της βικτωριανής Αγγλίας Κάρολος Ντίκενς, στη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του (∆εκέµβριος 1843), έδινε το νόηµα της γιορτής των Χριστουγέννων όπως διαµορφώθηκε και ήταν ζωντανή στον δυτικό πολιτισµό. Πρόκειται για την πασίγνωστη ιστορία του άκαρδου και φιλοχρήµατου Σκρουτζ, ο οποίος, µε την επέµβαση του πνεύµατος των Χριστουγέννων, συγκλο νίζεται και από φιλάργυρος µετατρέπεται σε άνθρωπο της συµπόνιας και της γενναιοδωρίας. Αυτό ήταν το µήνυµα της γιορτής των Χριστουγέννων που επιζούσε στην ψυχή των λαών µέχρι την εισβολή της οικονοµοκρατίας και του καταναλωτισµού. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι όσοι διαβλέπουν ακόµα και σε αυτή την αθώα και καρδιακή προσέγγιση των Χριστουγέννων µια ήδη υφιστάµενη παρέκκλιση, η οποία αποτέλεσε το υπόβαθρο για τη σηµερινή, πλήρη εκτροπή.
Πνεύµατα και φαντάσµατα αναλαµβάνουν να διδάξουν στον πλεονέκτη Σκρουτζ το αληθινό χριστουγεννιάτικο νόηµα, το οποίο περιλαµβάνει µεν ανθρωπιά και αγάπη, αλλά αποµακρύνεται από το αυθεντικό πνεύµα των Χριστουγέννων, όπως αυτό επιζεί στη λογοτεχνία της ορθόδοξης Ανατολής, π.χ. στην πένα του Παπαδιαµάντη, του Καρκαβίτσα ή του Κόντογλου...
Ετσι, η παραδοσιακή χαρά των Χριστουγέννων, αυτή που κατά τη Βίβλο µετέδωσε ο άγγελος στους ποιµένες -«ιδού ευαγγελίζοµαι υµίν χαράν µεγάλην»-, επιδιώκεται να αντικατασταθεί από τη χαρά της κατανάλωσης. Η συγκεκριµένη αγάπη που προαναγγέλλουν τα Χριστούγεννα στις µέρες µας υποκαθίσταται από την ουµανιστική φιλανθρωπία. Τα δώρα των Μάγων αντικαθίστανται µε τη µαγεία των δώρων και ένα παγκόσµιο χριστουγεννιάτικο δέντρο καθιερώθηκε να το ανάβουν πλέον οι δήµαρχοι τελετάρχες, όπως συµβαίνει στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις µεγάλες πόλεις του κόσµου.
Στις περιπτώσεις, δε, όπου επιζεί ακόµη η παραδοσιακή φάτνη, αυτή είναι δυσανάλογα µικρή στα πόδια του τεράστιου δηµόσιου στολισµένου ελάτου. Και, κυρίως, το βασικό πρόσωπο των Χριστουγέννων, ο Χριστός, αντικαθίσταται σταδιακά από τον αινιγµατικό «Χ» των σύγχρονων Xmas. Ποιος, όµως, είναι αυτός ο αινιγµατικός Χ και πώς καθιερώθηκε ο όρος «Xmas», αντικαθιστώντας σταδιακά σε όλο τον κόσµο τον όρο «Christmas»;
Αν όλα τα άλλα είχαν παραµείνει κοντά στο αυθεντικό νόηµα, θα µπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι το «Χ» στο Xmas ίσως συµβολίζει τον Χριστό. Με την πληθώρα, όµως, ενδείξεων αλλά και αποδείξεων που υπάρχουν ότι όλο το πνεύµα των Χριστουγέννων έχει αλλοτριωθεί, ο αντικειµενικός παρατηρητής πείθεται ότι µάλλον το «Χ» συµβολίζει πλέον κάποιον άλλον και όχι τον Χριστό στον σύγχρονο εορτασµό των Χριστουγέννων.
Το «Χ» σε αρχαίες παραδόσεις είναι το σύµβολο της αλλαγής και της µεταµόρφωσης. Ορισµένοι σύγχρονοι ερευνητές, µάλιστα, λόγω αυτής του της ιδιότητας, το συσχετίζουν µε το X των ελίκων που σχηµατίζουν το DNA. Σύµφωνα µε τον καθηγητή C.J. Koster, ειδικευµένο στην ανάλυση αρχαίων επιγραφών, το «Χ» αποτελεί έµβληµα του βαβυλωνιακού θεού του Ουρανού. Στη µασονική/ιλουµινατική παράδοση το «Χ» συµβολίζει τον Οσιρι, αλλά και τον 17ο βαθµό του «Ιππότη Ανατολής και ∆ύσης». Ακόµα, είναι το πρώτο γράµµα του αριθµού 666, αν αυτός εκφραστεί µε γράµµατα του ελληνικού αλφαβήτου (χ’ξ’ς’). Είναι φανερό, λοιπόν, ότι,αν κάποιος ήθελε να συµβολίσει µε το «Χ» των Xmas κάποιον άλλον, εκτός του Χριστού, θα είχε πολλές σχετικές επιλογές...
Ο εορτασµός της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας των Χριστουγέννων καθιερώθηκε γύρω στο 335 µ.Χ. στη Ρώµη και µετά το 376 µ.Χ. στην Ανατολή. Στις ανατολικές Εκκλησίες δινόταν πάντα σηµασία στα Θεοφάνεια, µε βάση και την ελληνιστική παράδοση, τα οποία συνεχίζει ακόµα να συνεορτάζει µε τη Γέννηση η αρµενική Ορθοδοξία. Πολλοί πιστεύουν ότι στον καθορισµό της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας των Χριστουγέννων συνετέλεσαν τα γενέθλια του Μίθρα, που ήταν γιορτή σε όλη τη ρωµαϊκή επικράτεια, και η µεγάλη εθνική γιορτή του θεού Ηλιου του «Ακατανίκητου» (Dies Natalis Solis Invicti), που συνέπιπτε µε το χειµερινό ηλιοστάσιο. Την ίδια ηµεροµηνία, οι προχριστιανικές θρησκείες γιόρταζαν τη γέννηση και άλλων µεγάλων ηλιακών θεοτήτων, όπως των Οσιρι, Βάαλ, ∆ιονύσου, Αδωνι, Αττι, του Σκανδιναβού Μπάλντουρ κ.λπ. και ένεκα αυτού είχαν καθιερώσει διάφορες σχετικές εορτές.
Για παράδειγµα, οι αρχαίοι Ελληνες είχαν τα Κρόνια, τα ∆ιονύσια και τα Επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα. Οι Ρωµαίοι γιόρταζαν σε ολόκληρη την αυτοκρατορία τους τα Βρουµάλια (από 24 Νοεµβρίου µέχρι 17 ∆εκεµβρίου) και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια (από 18 έως 24 ∆εκεµβρίου). Την 1η Ιανουαρίου γιόρταζαν τις Καλένδες (από όπου προέρχεται και η λέξη «κά λαντα», που ουσιαστικά είναι µια αναγγελία: «Χριστός γεννάται σήµερον»...). Στις 3 Ιανουαρίου οι Ρωµαίοι γιόρταζαν τα Βότα (δηλαδή οι ευχές/vota) και στις 4 τα Λαρεντάλια, ενώ στις 7 Ιανουαρίου τελείωνε η περίοδος των εορτών αυτών.
Οι Αιγύπτιοι, εκτός από τον Οσιρι και τον Σάραπη, είχαν και την ηλιακή εορτή των Φαραώ Οπέτ, που ήταν µια σύνθετη και ιδιαίτε ρα διαδεδοµένη εορτή της αναγέννησης του ηλίου (Αµµων-Ρα) και την εποχή των Πτολεµαίων ονοµαζόταν «Επιφάνεια». Για τους Κέλτες ο χειµώνας ξεκινούσε την 1η Νοεµβρίου µε την εορτή Samain, όπως και για τους Νορβηγούς µε την εορτή Yule.
Αν και όλα τα παραπάνω δείχνουν τα πολλά κοινά στοιχεία µεταξύ των εθνικών εορτών και της χριστιανικής εορτής, ωστόσο η Εκκλησία έλαβε υπόψη της τις δικές της παραδόσεις για τον καθορισµό της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας γέννησης του Ιησού Χριστού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Αγ. Αυγουστίνος, αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι την ηµέρα αυτή δεν γιορτάζουµε τον ίδιο τον ήλιο, αλλά Εκείνον ο οποίος δηµιούργησε εκ του µηδενός τον ήλιο! Αργότερα (τον 6ο αιώνα µ.Χ.), ο Ιουστινιανός όχι µόνο καθιέρωσε επίσηµα την 25η ∆εκεµβρίου ως ηµέρα εορτής των Χριστουγέννων, αλλά προσδιόρισε αυτή να είναι και αργία, επιπλέον δε εξέδωσε και διάταγµα σύµφωνα µε το οποίο η 25η ∆εκεµβρίου του έτους 754 της ρωµαϊκής εποχής θα εθεωρείτο το έτος 1 µιας νέας περιόδου και ενός νέου τρόπου χρονολόγησης, που θα χρησιµοποιείτο σε όλη την επικράτεια.
Εκτοτε έχουµε χρονολόγηση της προ Χριστού και µετά Χριστόν εποχής, η οποία σήµερα έχει επικρατήσει παγκόσµια και γίνεται αποδεκτή από όλους τους λαούς του κόσµου, ανεξάρτητα αν κάποιοι διατηρούν και τον δικό τους τρόπο χρονολόγησης.
Το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο 9 (α, 26) ορίζει και την ηµέρα σύλληψης του Ιησού Χριστού: αυτή έγινε έξι µήνες µετά τη σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή, δηλαδή στις 25 Μαρτίου.
Συνεπώς, η γέννηση του Χριστού έγινε στις 25 ∆εκεµβρίου, εννέα µήνες µετά τον Ευαγγελισµό της Θεοτόκου Μαρίας. Κύριος υποστηρικτής για την εφαρµογή της νέας εορτής στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης ήταν ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, φαίνεται δε να εορτάσθηκαν εκεί τα Χριστούγεννα για πρώτη φορά το 379 ή 380 µ.Χ. O Μέγας Βασίλειος εισήγαγε την εορτή το 379 µ.Χ. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, το δε 386 µ.Χ. ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστοµος συγγράφει για την εορτή αυτή, η οποία, όπως επισηµαίνει, ήταν γνωστή επί πολλές δεκαετίες στην Αντιόχεια και µε πολλά επιχειρήµατα αναφέρει ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 ∆εκεµβρίου.
Περιεχόµενο εκποµπής του Ανδρέα Μαζαράκη στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FM µε τον συνεργάτη του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, δημοσιεύτηκε στα «Παραπολιτικά» στις 23 Δεκεμβρίου
Πνεύµατα και φαντάσµατα αναλαµβάνουν να διδάξουν στον πλεονέκτη Σκρουτζ το αληθινό χριστουγεννιάτικο νόηµα, το οποίο περιλαµβάνει µεν ανθρωπιά και αγάπη, αλλά αποµακρύνεται από το αυθεντικό πνεύµα των Χριστουγέννων, όπως αυτό επιζεί στη λογοτεχνία της ορθόδοξης Ανατολής, π.χ. στην πένα του Παπαδιαµάντη, του Καρκαβίτσα ή του Κόντογλου...
Ετσι, η παραδοσιακή χαρά των Χριστουγέννων, αυτή που κατά τη Βίβλο µετέδωσε ο άγγελος στους ποιµένες -«ιδού ευαγγελίζοµαι υµίν χαράν µεγάλην»-, επιδιώκεται να αντικατασταθεί από τη χαρά της κατανάλωσης. Η συγκεκριµένη αγάπη που προαναγγέλλουν τα Χριστούγεννα στις µέρες µας υποκαθίσταται από την ουµανιστική φιλανθρωπία. Τα δώρα των Μάγων αντικαθίστανται µε τη µαγεία των δώρων και ένα παγκόσµιο χριστουγεννιάτικο δέντρο καθιερώθηκε να το ανάβουν πλέον οι δήµαρχοι τελετάρχες, όπως συµβαίνει στη Νέα Υόρκη και σε όλες τις µεγάλες πόλεις του κόσµου.
Στις περιπτώσεις, δε, όπου επιζεί ακόµη η παραδοσιακή φάτνη, αυτή είναι δυσανάλογα µικρή στα πόδια του τεράστιου δηµόσιου στολισµένου ελάτου. Και, κυρίως, το βασικό πρόσωπο των Χριστουγέννων, ο Χριστός, αντικαθίσταται σταδιακά από τον αινιγµατικό «Χ» των σύγχρονων Xmas. Ποιος, όµως, είναι αυτός ο αινιγµατικός Χ και πώς καθιερώθηκε ο όρος «Xmas», αντικαθιστώντας σταδιακά σε όλο τον κόσµο τον όρο «Christmas»;
Αν όλα τα άλλα είχαν παραµείνει κοντά στο αυθεντικό νόηµα, θα µπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι το «Χ» στο Xmas ίσως συµβολίζει τον Χριστό. Με την πληθώρα, όµως, ενδείξεων αλλά και αποδείξεων που υπάρχουν ότι όλο το πνεύµα των Χριστουγέννων έχει αλλοτριωθεί, ο αντικειµενικός παρατηρητής πείθεται ότι µάλλον το «Χ» συµβολίζει πλέον κάποιον άλλον και όχι τον Χριστό στον σύγχρονο εορτασµό των Χριστουγέννων.
Το «Χ» σε αρχαίες παραδόσεις είναι το σύµβολο της αλλαγής και της µεταµόρφωσης. Ορισµένοι σύγχρονοι ερευνητές, µάλιστα, λόγω αυτής του της ιδιότητας, το συσχετίζουν µε το X των ελίκων που σχηµατίζουν το DNA. Σύµφωνα µε τον καθηγητή C.J. Koster, ειδικευµένο στην ανάλυση αρχαίων επιγραφών, το «Χ» αποτελεί έµβληµα του βαβυλωνιακού θεού του Ουρανού. Στη µασονική/ιλουµινατική παράδοση το «Χ» συµβολίζει τον Οσιρι, αλλά και τον 17ο βαθµό του «Ιππότη Ανατολής και ∆ύσης». Ακόµα, είναι το πρώτο γράµµα του αριθµού 666, αν αυτός εκφραστεί µε γράµµατα του ελληνικού αλφαβήτου (χ’ξ’ς’). Είναι φανερό, λοιπόν, ότι,αν κάποιος ήθελε να συµβολίσει µε το «Χ» των Xmas κάποιον άλλον, εκτός του Χριστού, θα είχε πολλές σχετικές επιλογές...
Πότε καθιερώθηκε ο εορτασμός των Χριστουγέννων να τελείται την 25η Δεκεμβρίου
Ο εορτασµός της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας των Χριστουγέννων καθιερώθηκε γύρω στο 335 µ.Χ. στη Ρώµη και µετά το 376 µ.Χ. στην Ανατολή. Στις ανατολικές Εκκλησίες δινόταν πάντα σηµασία στα Θεοφάνεια, µε βάση και την ελληνιστική παράδοση, τα οποία συνεχίζει ακόµα να συνεορτάζει µε τη Γέννηση η αρµενική Ορθοδοξία. Πολλοί πιστεύουν ότι στον καθορισµό της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας των Χριστουγέννων συνετέλεσαν τα γενέθλια του Μίθρα, που ήταν γιορτή σε όλη τη ρωµαϊκή επικράτεια, και η µεγάλη εθνική γιορτή του θεού Ηλιου του «Ακατανίκητου» (Dies Natalis Solis Invicti), που συνέπιπτε µε το χειµερινό ηλιοστάσιο. Την ίδια ηµεροµηνία, οι προχριστιανικές θρησκείες γιόρταζαν τη γέννηση και άλλων µεγάλων ηλιακών θεοτήτων, όπως των Οσιρι, Βάαλ, ∆ιονύσου, Αδωνι, Αττι, του Σκανδιναβού Μπάλντουρ κ.λπ. και ένεκα αυτού είχαν καθιερώσει διάφορες σχετικές εορτές.
Για παράδειγµα, οι αρχαίοι Ελληνες είχαν τα Κρόνια, τα ∆ιονύσια και τα Επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα. Οι Ρωµαίοι γιόρταζαν σε ολόκληρη την αυτοκρατορία τους τα Βρουµάλια (από 24 Νοεµβρίου µέχρι 17 ∆εκεµβρίου) και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια (από 18 έως 24 ∆εκεµβρίου). Την 1η Ιανουαρίου γιόρταζαν τις Καλένδες (από όπου προέρχεται και η λέξη «κά λαντα», που ουσιαστικά είναι µια αναγγελία: «Χριστός γεννάται σήµερον»...). Στις 3 Ιανουαρίου οι Ρωµαίοι γιόρταζαν τα Βότα (δηλαδή οι ευχές/vota) και στις 4 τα Λαρεντάλια, ενώ στις 7 Ιανουαρίου τελείωνε η περίοδος των εορτών αυτών.
Οι Αιγύπτιοι, εκτός από τον Οσιρι και τον Σάραπη, είχαν και την ηλιακή εορτή των Φαραώ Οπέτ, που ήταν µια σύνθετη και ιδιαίτε ρα διαδεδοµένη εορτή της αναγέννησης του ηλίου (Αµµων-Ρα) και την εποχή των Πτολεµαίων ονοµαζόταν «Επιφάνεια». Για τους Κέλτες ο χειµώνας ξεκινούσε την 1η Νοεµβρίου µε την εορτή Samain, όπως και για τους Νορβηγούς µε την εορτή Yule.
Αν και όλα τα παραπάνω δείχνουν τα πολλά κοινά στοιχεία µεταξύ των εθνικών εορτών και της χριστιανικής εορτής, ωστόσο η Εκκλησία έλαβε υπόψη της τις δικές της παραδόσεις για τον καθορισµό της 25ης ∆εκεµβρίου ως ηµέρας γέννησης του Ιησού Χριστού. Οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Αγ. Αυγουστίνος, αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι την ηµέρα αυτή δεν γιορτάζουµε τον ίδιο τον ήλιο, αλλά Εκείνον ο οποίος δηµιούργησε εκ του µηδενός τον ήλιο! Αργότερα (τον 6ο αιώνα µ.Χ.), ο Ιουστινιανός όχι µόνο καθιέρωσε επίσηµα την 25η ∆εκεµβρίου ως ηµέρα εορτής των Χριστουγέννων, αλλά προσδιόρισε αυτή να είναι και αργία, επιπλέον δε εξέδωσε και διάταγµα σύµφωνα µε το οποίο η 25η ∆εκεµβρίου του έτους 754 της ρωµαϊκής εποχής θα εθεωρείτο το έτος 1 µιας νέας περιόδου και ενός νέου τρόπου χρονολόγησης, που θα χρησιµοποιείτο σε όλη την επικράτεια.
Εκτοτε έχουµε χρονολόγηση της προ Χριστού και µετά Χριστόν εποχής, η οποία σήµερα έχει επικρατήσει παγκόσµια και γίνεται αποδεκτή από όλους τους λαούς του κόσµου, ανεξάρτητα αν κάποιοι διατηρούν και τον δικό τους τρόπο χρονολόγησης.
Το Κατά Λουκά Ευαγγέλιο 9 (α, 26) ορίζει και την ηµέρα σύλληψης του Ιησού Χριστού: αυτή έγινε έξι µήνες µετά τη σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή, δηλαδή στις 25 Μαρτίου.
Συνεπώς, η γέννηση του Χριστού έγινε στις 25 ∆εκεµβρίου, εννέα µήνες µετά τον Ευαγγελισµό της Θεοτόκου Μαρίας. Κύριος υποστηρικτής για την εφαρµογή της νέας εορτής στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης ήταν ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, φαίνεται δε να εορτάσθηκαν εκεί τα Χριστούγεννα για πρώτη φορά το 379 ή 380 µ.Χ. O Μέγας Βασίλειος εισήγαγε την εορτή το 379 µ.Χ. στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, το δε 386 µ.Χ. ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστοµος συγγράφει για την εορτή αυτή, η οποία, όπως επισηµαίνει, ήταν γνωστή επί πολλές δεκαετίες στην Αντιόχεια και µε πολλά επιχειρήµατα αναφέρει ότι ο Χριστός γεννήθηκε στις 25 ∆εκεµβρίου.
Περιεχόµενο εκποµπής του Ανδρέα Μαζαράκη στον «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» 90,1 FM µε τον συνεργάτη του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη, δημοσιεύτηκε στα «Παραπολιτικά» στις 23 Δεκεμβρίου
