Εχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που ο συγγραφέας Τζορτζ Στάινερ, στη συνάντηση του περιοδικού «Nexus», που είχε γίνει στο Αµστερνταµ, προέβλεψε τον θάνατο της Ευρώπης. Ο Γαλλοαµερικανός φιλόσοφος αναρωτιόταν αν έχει έρθει το τέλος της Ευρώπης, διαπιστώνοντας την ολοκληρωτική παρακµή της παιδείας και του ανθρωπισµού, που χαρακτήριζαν κάποτε την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Η καταστροφή των αξιών, εξαιτίας της σηµερινής ισοπέδωσης και του µηδενισµού που έχει επιφέρει ο άκρατος καζινο-καπιταλισµός, θυµίζει τον µηδενισµό του Ολοκαυτώµατος. Αλλά τότε, µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, η ευρεία επιδίωξη για µια τάξη βασισµένη στον ρόλο του νόµου ώθησε ορισµένους Ευρωπαίους να φανταστούν µια Ενωµένη Ευρώπη. Το 1948, στη Χάγη, το «Κογκρέσο της Ευρώπης» παρείχε µια «µήτρα» για περαιτέρω εξελίξεις, που ο επερχόµενος Ψυχρός Πόλεµος σύντοµα θα αποδυνάµωνε.

Επί δεκαετίες, όταν τα «ευρωπαϊκά» και τα «ατλαντικά» συµφέροντα συγκρούονταν, πολλά ευρωπαϊκά κράτη έτειναν να υποστηρίξουν τα δεύτερα. Η Ουάσινγκτον ακύρωνε κάθε ευρωπαϊκή προσπάθεια διεκδίκησης στρατηγικής ή στρατιωτικής αυτονοµίας, όποτε αντιλαµβανόταν οποιονδήποτε πραγµατικό κίνδυνο για τις διατλαντικές σχέσεις. Λίγους µήνες µετά την εκλογή του, το 2017, ο Γάλλος πρόεδρος, Εµανουέλ Μακρόν, δήλωσε στη Σορβόννη ότι «µόνο η Ευρώπη µπορεί να εγγυηθεί την πραγµατική κυριαρχία, δηλαδή την ικανότητά µας να υπάρχουµε στον σηµερινό κόσµο. Πρέπει και χρειάζεται να οικοδοµηθεί µια ευρωπαϊκή κυριαρχία». Εναν χρόνο αργότερα, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ΖανΚλοντ Γιούνκερ, σηµείωσε ότι «η γεωπολιτική κατάσταση σηµαίνει την ώρα της Ευρώπης», προτρέποντας την ήπειρο να πάρει «το πεπρωµένο της στα χέρια της» και «να παίξει ρόλο, ως Ενωση, στη διαµόρφωση των παγκόσµιων υποθέσεων».

Σήµερα, δύο χρόνια από την ώρα που η Ουκρανία έγινε το εξιλαστήριο θύµα του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, η Ευρώπη έχει χάσει κάθε υπόνοια κυριαρχίας. Ολες οι παραπάνω ψευδαισθήσεις κατέρρευσαν και η Ευρωένωση, ως το πιο ευάλωτο µέρος της «συλλογικής ∆ύσης», έχει εγκλωβιστεί σε µια παρωχηµένη, θνησιγενή ανάγνωση της Ιστορίας, την ώρα που αλλάζει ολόκληρη η ταυτότητα του πλανήτη. Η εµµονή της Ε.Ε. σε µια ακραία ρωσοφοβική προσέγγιση της σύγκρουσης στην Ουκρανία την έχει µεταβάλει σε µια τεράστια βάση των Ηνωµένων Πολιτειών Αµερικής, βυθίζοντάς τη στη µεγαλύτερη παρακµή. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, µαριονέτα του ΝΑΤΟ, έχει εκταµιεύσει µέχρι σήµερα 6,1 δισεκατοµµύρια ευρώ για τη χρηµατοδότηση στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, εκ των οποίων 3,1 δισεκατοµµύρια ευρώ για πολεµικά όπλα, 380 εκατοµµύρια ευρώ για µη θανατηφόρες προµήθειες και 2 δισεκατοµµύρια ευρώ για την παροχή πυροµαχικών στην Ουκρανία.

Παρ’ όλη την πρεµούρα των «πρόθυµων» σηµερινών ευρωπαϊκών ηγεσιών να υπηρετήσουν τον απερχόµενο πλανητάρχη, οι αγγλοσαξονικές ελίτ και τα ευρωατλαντικά κέντρα αποφάσεων -που βλέπουν πάντα τη «γηραιά ήπειρο» ως προτεκτοράτο τουςδεν έχουν κανέναν ενδοιασµό να εξαθλιώσουν ή ακόµα και να καταστρέψουν για τρίτη φορά την Ευρώπη. Η κατάντια της ευρωπαϊκής διπλωµατίας οφείλεται στο γεγονός ότι δεν καταλαβαίνει πως η τύχη της Ευρώπης δεν εξαρτάται από το τι θα γίνει στην Ουκρανία, αλλά από τη δική της αντίληψη για την πραγµατικότητα του σηµερινού κόσµου. Οσα όπλα και όσα λεφτά και να ρίξουν, το καθεστώς του Κιέβου δεν είναι σε θέση όχι να νικήσει, αλλά ούτε να πάει σε διαπραγµάτευση. Και, τελικά, ούτε να επιβιώσει.

Τα µεταπολεµικά ουκρανικά «σύνορα» καθορίστηκαν από τον Χίτλερ µε τη βία των όπλων, στη συνέχεια επικυρώθηκαν µε τη βία από τον Στάλιν και αργότερα τροποποιήθηκαν από τον Χρουστσόφ - εκ των οποίων κανείς δεν ήταν Ρώσος. Γι’ αυτή την αµφισβητούµενη κληρονοµιά, η Ευρώπη σήµερα οδηγεί στο σφαγείο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, έχει διακόψει τις σχέσεις της µε τη Ρωσία και είναι έτοιµη να καταστρέψει την οικονοµία της σε ένα χαµένο στοίχηµα. Οιστορικός του µέλλοντος θα έχει πολλά να γράψει για το ευρωπαϊκό κατεστηµένο, που επέλεξε να αρνηθεί το πλεονέκτηµα της φθηνής ρωσικής ενέργειας, προκειµένου να προµηθεύεται πανάκριβα αµερικανικά καύσιµα. Η Ευρώπη, αντί να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να αποτρέψει µια καταστροφή στην Ουκρανία, διπλασιάζει την προσπάθειά της να «τιµωρήσει» τη Ρωσία, προσθέτοντας περισσότερες κυρώσεις, και ετοιµάζεται να πάρει τα ήδη κατασχεµένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία και να τα παραδώσει στο Κίεβο, δείχνοντας να αγνοεί ή ακόµα και να µη νοιάζεται για το πώς θα αντιµετωπιστούν οι ενέργειές της από τη Μόσχα.

Οµως, αντικειµενικά, δεν υπάρχουν πολλά που µπορεί πραγµατικά να κάνει η Ευρώπη για να σώσει την Ουκρανία από την ήττα. Γίνεται πολύς λόγος για την έλλειψη πυροµαχικών της Ουκρανίας, η οποία είναι πραγµατική, αλλά ελάχιστα λέγεται ότι δεν υπάρχουν άλλα πυροµαχικά για να µεταφερθούν εκεί. Το πραγµατικό πρόβληµα της Ουκρανίας είναι το ανθρώπινο δυναµικό. Εχουν ξεµείνει από ανθρώπους πρόθυµους να υπηρετήσουν και το ηθικό του ουκρανικού στρατού έχει αρχίσει να καταρρέει. Αυτές οι αυξανόµενες εκδηλώσεις κατάρρευσης είναι βέβαιο ότι θα επιφέρουν πολιτική αλλαγή στο Κίεβο. Το πιθανό τέλος της σύγκρουσης στην Ουκρανία θα έρθει όταν ο ουκρανικός στρατός αποφασίσει ότι δεν µπορεί να συνεχίσει να πολεµά. Τότε ο στρατός θα αρνηθεί τις εντολές του Κιέβου ή θα επιδιώξει να αλλάξει την ηγεσία της κυβέρνησης.

Ολα συντείνουν στο ότι το ΝΑΤΟ δεν µπορεί να σώσει την Ουκρανία από την ήττα και οι ηγέτες της Ευρώπης φοβούνται τι θα συµβεί στη συνέχεια, όταν αυτή η ηµέρα φτάσει αναπόφευκτα. «Οι ηγέτες της Ευρώπης γνωρίζουν πού οδηγούνται όλα αυτά που συµβαίνουν στην Ουκρανία, αλλά δεν θέλουν να είναι ειλικρινείς ούτε µε τον λαό τους ούτε µε τους ίδιους τους εαυτούς τους», έγραψε ο πρώην αναπληρωτής υφυπουργός Αµυνας των ΗΠΑ Στίβεν Μπράιν («Asia Τimes», 22 Μαρτίου 2024), ο οποίος υπηρέτησε ως στέλεχος της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας για ένα διάστηµα. Ενισχυµένος από τον θρίαµβό του στις πρόσφατες ρωσικές κάλπες, ο Βλαντιµίρ Πούτιν στοχεύει στη συνεργασία µε τα δυτικά πολιτικά στοιχεία που εκφράζουν την αντίδραση στις δυτικές ελίτ, για να αποσυντονίσει τη υποστήριξη της ∆ύσης προς την Ουκρανία. Στο µενού της ρωσικής ιδεολογικής διείσδυσης στο δυτικό κοινό, το κύριο πιάτο είναι οι υπερασπιστές των παραδοσιακών αξιών και της εθνικής κυριαρχίας.

Η Μόσχα προβάλλει τη θέση ότι βρίσκεται στο πλευρό των πρώην αποικιοκρατούµενων και όσων αγωνίζονται ενάντια στη Νέα Παγκόσµια Τάξη, που προωθούν οι Αµερικανοί. Η τρέχουσα δυτική αµφιταλάντευση σχετικά µε την περαιτέρω στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία ενισχύεται από τα ορατά αδιέξοδα, αλλά και από τη διαφαινόµενη επάνοδο του Ντόναλντ Τραµπ στην προεδρία των ΗΠΑ, ο οποίος το έχει κάνει σαφές: «Ούτε σέντσι για το Κίεβο». Οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της αµερικανικής πολιτικής, οι οποίοι είναι υπόλογοι απέναντι στους ψηφοφόρους τους, έχουν κάνει πίσω και δίνουν τη σκυτάλη του Ουκρανικού στους υποδουλωµένους Ευρωπαίους. Οι τελευταίοι δεν µπορούν να δεχθούν την ήττα της Ουκρανίας, διότι, όπως λένε οι Γάλλοι, θα είναι το τέλος της Ενωµένης Ευρώπης. Εχουν παγιδευτεί από µόνοι τους και, αν επιµείνουν σε µια επικίνδυνη κλιµάκωση, τότε θα δηµιουργηθεί µια κατάσταση που δεν θα µπορούν να διαχειριστούν.