Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ΝΔ είναι το στελεχικό της δυναμικό. Στην πλειονότητά του απαρτίζεται από πρόσωπα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και πολιτική συγκρότηση. Ανάλογα με το κλίμα της κάθε εποχής, τα στελέχη της συντηρητικής παράταξης αναζητούν τη φλέβα που θα τους αιμοδοτεί με ψηφοφόρους. Τη μία παριστάνοντας τους λαϊκιστές-κοινωνιστές, την άλλη υποδυόμενοι τους μεταρρυθμιστές. Αποκορύφωμα η μετάλλαξη που υπέστησαν ακολουθώντας τη διαδρομή από το Ζάππειο ως τη γερμανική καγκελαρία. Οσο εύκολα δηλαδή ήταν αντιμνημονιακοί την περίοδο 2010-2011, άλλο τόσο εύκολα μετατράπηκαν σε μνημονιακούς με την κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου και πολύ περισσότερο με την κυβέρνηση που συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 2012. Με την απαραίτητη διευκρίνιση πως έγιναν μνημονιακοί χωρίς να πιστεύουν όσα προβλέπονταν στο μνημόνιο. Κάτι δηλαδή σαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με βουλευτές της ΝΔ αντιλαμβάνεσαι ότι κατά βάθος έχουν έναν θαυμασμό για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την (όποια) αριστερή ιδεολογία του πρωθυπουργού, αλλά με τους χειρισμούς που κάνει. Σαν να τον συμπονούν που είναι αναγκασμένος, χωρίς τη θέλησή του, να κάνει ιδιωτικοποιήσεις ή να προωθεί κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται από τα μνημόνια.

Πάνε πολλά χρόνια, πιθανότητα από την περίοδο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που έγινε στο κόμμα ουσιαστικός ιδεολογικός διάλογος. Που συζητήθηκαν οι θέσεις για την οικονομία, τον ρόλο του κράτους, τις ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. Ακόμα και σήμερα, πολλοί μιλούν για τις αρχές του καραμανλισμού, οι οποίες έχουν αντίστοιχη αξία με τις αρχές της 3ης του Σεπτέμβρη.

Καλώς ή κακώς, πολιτική δεν γίνεται με όρους που αφορούν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Καλή η νοσταλγία, καλύτερη όμως η προσαρμογή στο σήμερα. Ακριβώς επειδή ανήκει στο «μακρινό χθες», η κυρία Παπακώστα μετά τη διαγραφή της επικαλέστηκε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ακριβώς επειδή δεν έχει κάτι να επιδείξει στην πολιτική της διαδρομή, γύρισε 40 χρόνια πίσω. Το πρόβλημα ωστόσο της ΝΔ δεν λύνεται με την (αυτονόητη) διαγραφή Παπακώστα. Με την έννοια ότι τουλάχιστον η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα διακατέχεται από λογικές και αντιλήψεις σαν αυτές της κυρίας Παπακώστα. Είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο ένα μεγάλο τμήμα του στελεχικού δυναμικού του κόμματος αντιδρά στα ανοίγματα που κάνει ο κ. Μητσοτάκης σε πρόσωπα με σαφή μεταρρυθμιστική συγκρότηση και ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Από την επιμονή του σε αυτή την κατεύθυνση θα κριθεί στο τέλος η επιτυχία της προσπάθειάς του.