Η πετρελαιοκηλίδα απλωνόταν από την Πειραϊκή μέχρι τη Βούλα… Το θέμα είναι ότι η task force επιδόθηκε πρωτίστως σε μια προσπάθεια αναστήλωσης του επενδυτικού προφίλ του πρωθυπουργού - καθώς δεν έλεγε να κοπάσει ο θόρυβος από την κίνηση της Eldorado Gold να παγώσει την επένδυση, την ώρα που υπήρχε κίνδυνος να τιναχτεί στον αέρα η επένδυση του Ελληνικού από τα παρατράγουδα στο υπουργείο Πολιτισμού.

Φαίνεται πως από την υπερπροσπάθεια αυτή, τους ξέφυγε το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής στον Σαρωνικό. Ετσι, την ώρα που η κυβέρνηση αναλωνόταν για την αποκατάσταση της φιλοεπενδυτικής της εικόνας, έχανε τη μάχη του Σαρωνικού και δεχόταν ένα ισχυρό πλήγμα στη διαχείριση ενός σοβαρότατου προβλήματος οικολογικής ευαισθησίας…

Εδώ η όποια «task force» προσπάθεια -αν υπήρξε- απέτυχε παταγωδώς. Και εάν το Λιμενικό ελέγχεται για τους χειρισμούς και τις κινήσεις του -κυρίως για την έγκαιρη εκτίμηση της σοβαρότητας του προβλήματος-, το πολιτικό πρόβλημα αναδεικνύεται εξίσου σοβαρό. Και δεν γίνεται λόγος μόνο για τις ευθύνες του αρμόδιου υπουργού Ναυτιλίας - ο ίδιος άλλωστε φρόντισε να κάνει χειρότερα τα πράγματα με τους ακροβατισμούς περί παραίτησής του. Στο μεγάλο πλάνο, αυτό που προβληματίζει είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να διαχειρίζεται μείζονες κρίσεις.

Η (κακή) αρχή έγινε με την αντιμετώπιση της μεγάλης πυρκαγιάς στην Αττική. Και τότε οι αρχικές εκτιμήσεις ήταν καθησυχαστικές, μέχρι που η φωτιά πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και τότε, καθυστερημένα, εμφανίστηκε ο πρωθυπουργός να εποπτεύσει… Τώρα ήρθε η συμφορά με τον Σαρωνικό για να εμφανιστούν παρόμοια συμπτώματα. Πρόκειται για δύο ορόσημα-δείγματα γραφής της κυβερνητικής (αν)επάρκειας στην αντιμετώπιση κρίσεων. Κι αυτό, σε συνθήκες «κανονικότητας». Αυτό όμως έχει ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση πρόσθετου αρνητικού φορτίου για την κυβέρνηση.

Μέχρι τον περασμένο Αύγουστο βιώναμε τις συνέπειες της διαχείρισης της διαπραγμάτευσης για το μνημόνιο.

Υπήρχε λοιπόν η δικαιολογία των δυσκολιών και των εμποδίων που προσκόμιζαν οι δανειστές. Ομως με τις φωτιές και τη μόλυνση του Σαρωνικού δεν φταίει κανένας Σόιμπλε. Στη συνείδηση της κοινής γνώμης, η «μαύρη θάλασσα» χρεώνεται ολοκληρωτικά στην κυβέρνηση.