Πριν από μία εβδομάδα ο Αλέξης Τσίπρας συμπλήρωσε 13 χρόνια στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που έρχεται να ενισχύσει την άποψη ότι πρόκειται περί ενός ηγέτη που μόνο το νέο και το άφθαρτο δεν μπορεί να ευαγγελίζεται στην πολιτική σκηνή. Απεναντίας, ο αρχηγός της μείζονος αντιπολιτεύσεως, αν κοιτάξει κανείς τα κοινοβουλευτικά έδρανα, ενδεχομένως να ανήκει στην πτέρυγα των «γερασμένων». Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από τα χρόνια, αλλά κυρίως από την πολιτική λογική και τη νοοτροπία που διακατέχει τον κ. Τσίπρα.

Είναι και φαίνεται ένας παλιός πολιτικός, βουτηγμένος στις προκαταλήψεις του και στην πολιτική εμπάθεια. Λειτουργεί με όρους του χθες, αναζητώντας πυξίδα, μα κυρίως προσανατολισμό για το αύριο. Σε έναν κόσμο που αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς και που οι ηγέτες καλούνται να αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρες προκλήσεις, ο κ. Τσίπρας δείχνει εγκλωβισμένος στο παρελθόν και στα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει στον εαυτό του. Σε μια περίοδο που οι πολίτες επιζητούν προτάσεις και θετικό λόγο, εμφανίζεται διχαστικός, δείχνοντας διάθεση να επαναφέρει τον αυριανισμό στον δημόσιο βίο. Το σημαντικότερο όλων; Παρακολουθώντας κανείς τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπει ότι διακατέχεται από ένδεια επιχειρημάτων, ενώ είναι οφθαλμοφανές ότι έχει ξεμείνει και από στρατηγική.

Προσπαθεί να συγκριθεί με τον Μητσοτάκη σε διαχειριστικό επίπεδο (που είναι και το ζητούμενο), αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει να εμπιστεύεται σε συντριπτικό βαθμό την ικανότητα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο πεδίο.

Ακόμα και στην περίπτωση της πρόσφατης κακοκαιρίας, ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να ψελλίσει κάτι εναλλακτικό. Αντί να δούμε προτάσεις, είδαμε έναν βουλευτή του να διαφημίζει on camera πως παρανόμησε σπάζοντας το απαγορευτικό που είχε επιβληθεί από την Πολιτεία στις εθνικές οδούς. Αν παρακολουθήσει κανείς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στις τηλεοράσεις, θα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Καμία εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, μόνο ακτιβισμός, λάσπη και άναρθρες κραυγές.

Διατυπώνουν έναν λόγο που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό το «αντι-», λες και βρίσκονται στην Πλατεία Συντάγματος, όταν έκαναν τον αντιμνημονιακό αγώνα παρέα με τον Καμμένο. Τα ίδια επιχειρούν και τώρα.

Ωστόσο, οι εποχές έχουν αλλάξει. Πλέον ο κόσμος επιζητεί προτάσεις και θετικό αφήγημα, αδιαφορώντας για τις άναρθρες κραυγές. Δεν ακούει τον Πολάκη, όχι γιατί διαφωνεί με την πολιτική του κουλτούρα, αλλά γιατί δεν έχει να του πει απολύτως τίποτα, πέραν του ότι «τη δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς». Και δυστυχώς για τον κ. Τσίπρα, για όλα αυτά ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος, που την επομένη της εκλογικής ήττας δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από τα βαρίδια που κουβαλούσε, αλλά κυρίως δεν σχεδίασε μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Σε μια φάση που οι ηγέτες σε όλο τον κόσμο αναζητούν στρατηγικές για την επόμενη μέρα από την πανδημία, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναζητά σκάνδαλα, νέους Πολάκηδες και νέους εχθρούς, μήπως και προσελκύσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Κάτι αντίστοιχο με αυτά που κάνουν οι χούλιγκαν στις κερκίδες των γηπέδων.