Στον μικρό ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει ο Παύλος Πολάκης - Το χαμένο στοίχημα της νέας ηγεσίας και ο εγκλωβισμός με τον ''αψύ Σφακιανό''
Στις πρόσφατες εκλογές η πλειονότητα των πολιτών αποδοκίµασε τον Πολακισµό, τους τσαµπουκάδες και τις λογικές του τύπου: «Τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς»
Την περίοδο των αντιµνηµονίων άρχισαν να συστήνονται στο ευρύ κοινό διάφορα πολιτικά πρόσωπα, που µέχρι τότε ήταν σχετικά άγνωστα.
Ανάµεσα στα νέα «αστέρια» της πολιτικής συγκαταλεγόταν και ο Παύλος Πολάκης, που µέχρι τότε περιόριζε τη δράση του σε επίπεδο Σφακίων. Το τι ακούγαµε (σχεδόν) καθηµερινά την επίµαχη χρονική περίοδο είναι δύσκολο να το περιγράψει υπό νορµάλ συνθήκες κανείς. Το απόλυτο πολιτικό φρενοκοµείο του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε βρει σύµµαχο στην (πολιτική) τρέλα τους ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καµµένου και κάτι τύπους σαν τον ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλο και τον Κώστα Ζουράρι.
Αυτά που βίωσε ο τόπος ήταν πρωτόγνωρα και κανείς (µα κανείς) δεν θα ήθελε να τα ξαναζήσει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που το σοβαρό κοµµάτι της ελληνικής κοινωνίας γύρισε επιδεικτικά την πλάτη σε αυτό το φρενοκοµείο. Οµως, αν κάτι κέρδισε η ∆ηµοκρατία και κατ’ επέκταση ο τόπος από τη διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι απλώς γνωρίσαµε όλους αυτούς και πλέον ξέρουµε γιατί δεν πρέπει να επαναλάβουµε το λάθος. Στην πολιτική ισχύει το ίδιο που ισχύει και στη ζωή: Για να καταλάβεις τι δεν σου αρέσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το δοκιµάσεις. Εν προκειµένω, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα µας θυµίζει στο διηνεκές γιατί δεν πρέπει ποτέ ξανά µε οδηγό το θυµικό να ρισκάρουµε τις ίδιες τις ζωές µας.
Στις πρόσφατες εκλογές η πλειονότητα των πολιτών αποδοκίµασε τον Πολακισµό, τους τσαµπουκάδες και τις λογικές του τύπου: «Τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Η κοινωνία γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στον αδύναµο και απόλυτα συµβιβασµένο µε τη φρασεολογία Πολάκη, Αλέξη Τσίπρα. Εκεί που έχασε οριστικά το τρένο της προσωπικής του επιβίωσης ο τέως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όταν δυσκολεύθηκε να θέσει εκτός κοµµατικών ψηφοδελτίων τον Παύλο Πολάκη.
Ακόµα και τα µικρά παιδιά κατάλαβαν την πολιτική αδυναµία ενός ηγέτη απέναντι σε ένα φαινόµενο που η ανοχή στον χρόνο το γιγάντωσε και κάποια στιγµή το έκανε τόσο ισχυρό, που ουδείς θα µπορούσε να το καταστείλει. Τότε λοιπόν είχαµε γράψει ότι όσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο γιγαντώνεται ο Πολάκης και ότι κάποια στιγµή θα εξελιχθεί σε κυρίαρχη τάση στην Κουµουνδούρου. Οπως κάθε φορά, έτσι και τότε οι γνωστές αριστερές γραφίδες απέδιδαν την ανάλυσή µας στη δήθεν εµµονή που έχουµε µε ένα πολιτικό πρόσωπο, που µόνο καλό κάνει στην πολιτική κυριαρχία της Ν.∆. και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φυσικά, αυτό που επισηµαίναµε τότε σήµερα είναι η απόλυτη πραγµατικότητα.
Στον µικρό ΣΥΡΙΖΑ του 12%-15% ο Πολάκης φαντάζει ηγέτης. Και είναι λογικό αυτό και δεν χρειάζεται καµία βαθυστόχαστη ανάλυση για να το διαπιστώσει κάποιος. Στην παρούσα φάση, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν µείνει οι σκληροί και έχουν αποχωρήσει οι µετριοπαθείς. Στο club των «σκληρών», ο Χανιώτης πολιτικός (και δεν αναφέροµαι στον Κασσελάκη) µπορεί κάλλιστα να αναδειχθεί µέχρι και αρχηγός. Μάλιστα, όσο πιο κάτω πηγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα µεγαλώνει το πολιτικό ανάστηµα του Πολάκη. Γι’ αυτό και πριν από κάµποσους µήνες προδικάζαµε τα όσα διαδραµατίζονται το τελευταίο διάστηµα στην Αριστερά, έχοντας ως απόλυτο πρωταγωνιστή τον πρώην αν. υπουργό.
Οποιος λοιπόν προσπαθεί να υποτιµήσει τον ρόλο και τη δυναµική της παρουσίας του Πολάκη στον σηµερινό ΣΥΡΙΖΑ απλώς βρίσκεται εκτός πραγµατικότητας. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν θέλει να κοιτάξει κατάµατα τα νέα δεδοµένα, που έχουν καταστήσει ως απόλυτη κυρίαρχη τάση στην Κουµουνδούρου τον Πολακισµό.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 11/11
Ανάµεσα στα νέα «αστέρια» της πολιτικής συγκαταλεγόταν και ο Παύλος Πολάκης, που µέχρι τότε περιόριζε τη δράση του σε επίπεδο Σφακίων. Το τι ακούγαµε (σχεδόν) καθηµερινά την επίµαχη χρονική περίοδο είναι δύσκολο να το περιγράψει υπό νορµάλ συνθήκες κανείς. Το απόλυτο πολιτικό φρενοκοµείο του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε βρει σύµµαχο στην (πολιτική) τρέλα τους ΑΝ.ΕΛ. του Πάνου Καµµένου και κάτι τύπους σαν τον ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλο και τον Κώστα Ζουράρι.
Αυτά που βίωσε ο τόπος ήταν πρωτόγνωρα και κανείς (µα κανείς) δεν θα ήθελε να τα ξαναζήσει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που το σοβαρό κοµµάτι της ελληνικής κοινωνίας γύρισε επιδεικτικά την πλάτη σε αυτό το φρενοκοµείο. Οµως, αν κάτι κέρδισε η ∆ηµοκρατία και κατ’ επέκταση ο τόπος από τη διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι απλώς γνωρίσαµε όλους αυτούς και πλέον ξέρουµε γιατί δεν πρέπει να επαναλάβουµε το λάθος. Στην πολιτική ισχύει το ίδιο που ισχύει και στη ζωή: Για να καταλάβεις τι δεν σου αρέσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το δοκιµάσεις. Εν προκειµένω, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα µας θυµίζει στο διηνεκές γιατί δεν πρέπει ποτέ ξανά µε οδηγό το θυµικό να ρισκάρουµε τις ίδιες τις ζωές µας.
Στις πρόσφατες εκλογές η πλειονότητα των πολιτών αποδοκίµασε τον Πολακισµό, τους τσαµπουκάδες και τις λογικές του τύπου: «Τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Η κοινωνία γύρισε επιδεικτικά την πλάτη στον αδύναµο και απόλυτα συµβιβασµένο µε τη φρασεολογία Πολάκη, Αλέξη Τσίπρα. Εκεί που έχασε οριστικά το τρένο της προσωπικής του επιβίωσης ο τέως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όταν δυσκολεύθηκε να θέσει εκτός κοµµατικών ψηφοδελτίων τον Παύλο Πολάκη.
Ακόµα και τα µικρά παιδιά κατάλαβαν την πολιτική αδυναµία ενός ηγέτη απέναντι σε ένα φαινόµενο που η ανοχή στον χρόνο το γιγάντωσε και κάποια στιγµή το έκανε τόσο ισχυρό, που ουδείς θα µπορούσε να το καταστείλει. Τότε λοιπόν είχαµε γράψει ότι όσο µικραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο γιγαντώνεται ο Πολάκης και ότι κάποια στιγµή θα εξελιχθεί σε κυρίαρχη τάση στην Κουµουνδούρου. Οπως κάθε φορά, έτσι και τότε οι γνωστές αριστερές γραφίδες απέδιδαν την ανάλυσή µας στη δήθεν εµµονή που έχουµε µε ένα πολιτικό πρόσωπο, που µόνο καλό κάνει στην πολιτική κυριαρχία της Ν.∆. και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φυσικά, αυτό που επισηµαίναµε τότε σήµερα είναι η απόλυτη πραγµατικότητα.
Στον µικρό ΣΥΡΙΖΑ του 12%-15% ο Πολάκης φαντάζει ηγέτης. Και είναι λογικό αυτό και δεν χρειάζεται καµία βαθυστόχαστη ανάλυση για να το διαπιστώσει κάποιος. Στην παρούσα φάση, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν µείνει οι σκληροί και έχουν αποχωρήσει οι µετριοπαθείς. Στο club των «σκληρών», ο Χανιώτης πολιτικός (και δεν αναφέροµαι στον Κασσελάκη) µπορεί κάλλιστα να αναδειχθεί µέχρι και αρχηγός. Μάλιστα, όσο πιο κάτω πηγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο θα µεγαλώνει το πολιτικό ανάστηµα του Πολάκη. Γι’ αυτό και πριν από κάµποσους µήνες προδικάζαµε τα όσα διαδραµατίζονται το τελευταίο διάστηµα στην Αριστερά, έχοντας ως απόλυτο πρωταγωνιστή τον πρώην αν. υπουργό.
Οποιος λοιπόν προσπαθεί να υποτιµήσει τον ρόλο και τη δυναµική της παρουσίας του Πολάκη στον σηµερινό ΣΥΡΙΖΑ απλώς βρίσκεται εκτός πραγµατικότητας. Κι αυτό γιατί, πολύ απλά, δεν θέλει να κοιτάξει κατάµατα τα νέα δεδοµένα, που έχουν καταστήσει ως απόλυτη κυρίαρχη τάση στην Κουµουνδούρου τον Πολακισµό.
Δημοσιεύτηκε στο Secret των ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΩΝ στις 11/11
