Πώς η Ν.∆. µπορεί να καταφέρει αυτοδυναµία µε 36%

Την εποµένη των εκλογών του 2023, αν όχι την προηγουµένη, είχε αρχίσει να αναπτύσσεται µια συζήτηση στα πολιτικοδηµοσιογραφικά γραφεία σε σχέση µε τα µελλοντικά σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στο πλαίσιο αυτό, γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά και διάφορα για το ενδεχόµενο ανάληψης ευρωπαϊκού ρόλου από την πλευρά του Ελληνα πρωθυπουργού και άλλα παρόµοια. Εγκαίρως και χωρίς να χάσει χρόνο, ο ίδιος έσπευσε να διαψεύσει µια τέτοια προοπτική, ξεκαθαρίζοντας ότι θα ηγηθεί της Ν.∆. (όπως και έγινε) στις εκλογές του 2023, ενώ το αυτό έχει δηλώσει και για τις εκλογές του 2027. Αν κάτι διαφοροποιεί τον Μητσοτάκη σε σχέση µε όλους τους ηγέτες της Μεταπολίτευσης, είναι ότι υπερασπίζεται µέχρι τέλους (αδιαφορώντας για το όποιο κόστος) αυτά που δηλώνει στον δηµόσιο λόγο του. Για παράδειγµα, όταν, το 2019, άλλαξε τον εκλογικό νόµο, είχε δεσµευτεί ότι δεν θα τον ξανάλλαζε, αν δεν τον βόλευαν τα δηµοσκοπικά ευρήµατα. Αυτό, δηλαδή, που έκανε.

Την ίδια ώρα, ξεκαθάρισε ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, όπως και έκανε, παρά τις περί του αντιθέτου εισηγήσεις που δεχόταν κατά τη διάρκεια της προηγούµενης κυβερνητικής θητείας του. Αυτήν ακριβώς τη συνέπεια θέλει να υπερασπιστεί και κατά την τρέχουσα τετραετία, που, κατά κοινή οµολογία, είναι εµφανώς πιο δύσκολη από την προηγούµενη. Και πάλι ο Μητσοτάκης δεν δείχνει διατεθειµένος να παρεκκλίνει της πορείας που έχει χαράξει. Απεναντίας, έχει προσηλωθεί στον αρχικό στόχο, τον οποίο υπερασπίζεται µετά πάθους. Αυτό, λοιπόν, που προέχει είναι το απτό αποτέλεσµα. Από αυτό θα κριθεί η κυβέρνηση και όχι από τις επιδόσεις στα social media και όλα τα υπόλοιπα, που, δυστυχώς, έχουν πάψει να έχουν τον πολλαπλασιαστή που είχαν από το 2019 µέχρι το 2023. 

Ο πρωθυπουργός, που αρέσκεται στο να παρακολουθεί (εκτός των άλλων) και τα δηµοσκοπικά ευρήµατα, θεωρεί ότι, αν η κυβέρνηση επιδείξει την απαιτούµενη πειθαρχία, είναι εφικτή µέχρι και η επίτευξη της αυτοδυναµίας στις επόµενες εκλογές, που κατά πάσα πιθανότητα θα εξελιχθούν σε δύο αναµετρήσεις, µέχρι να συγκροτηθεί κυβέρνηση. Επειδή, λοιπόν, µια τέτοια εξέλιξη µπορεί να φαντάζει και ως πολιτική ουτοπία, θέλω να σας παραθέσω υποθετικά σενάρια, µε νούµερα, για να δούµε πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να συγκροτηθεί αυτοδύναµη κυβέρνηση

Η αυτοδυναµία είναι άµεσα συνδεδεµένη µε το άθροισµα των εκτός Βουλής κοµµάτων. Για παράδειγµα, µε ένα 5% να µένουν εκτός Βουλής, η αυτοδυναµία επιτυγχάνεται µε 38,4%. Ωστόσο, µε δεδοµένο τον πολυκερµατισµό που παρατηρείται τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή πλευρά του πολιτικού σκηνικού, εκτιµάται ότι το άθροισµα των εκτός Κοινοβουλίου σχηµατισµών θα προσεγγίσει το 10%, χωρίς κανείς να µπορεί να αποκλείσει να το ξεπεράσει κατά πολύ. Στο υποθετικό σενάριο που τα εκτός Βουλής κινηθούν στο 11%, η αυτοδυναµία πέφτει στο 36%. Η ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης, επί της ουσίας, έχει µετατρέψει τις επόµενες κάλπες σε αγώνα µε µία οµάδα, που δεν είναι άλλη από τη Ν.∆. 

Αυτό που γνωρίζουµε είναι ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών. Οπως το βράδυ των εκλογών θα ξέρουµε ποιον επιθυµούν οι πολίτες για πρωθυπουργό. Επειδή πρωτίστως επιλέγουν κυβερνήτη και δευτερευόντως κόµµα, είναι αυτονόητο ότι της επόµενης κυβέρνησης θα ηγηθεί ο ηγέτης που θα κόψει πρώτος το νήµα των εκλογών. Ολα τα υπόλοιπα αποπνέουν µια εξωθεσµικότητα, που, όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη Ιστορία, στις δεύτερες εκλογές εξελίσσεται σε πολλαπλασιαστή για το πρώτο κόµµα. Με αυτά και µε όσα βλέπουµε να εξελίσσονται στην Κεντροαριστερά, είναι προφανές ότι ο Μητσοτάκης έχει έναν εχθρό που δεν είναι άλλος από τον κακό εαυτό της κυβέρνησής του. Τώρα, όσο για τον ίδιο και τα επόµενα σχέδιά του, το ραντεβού που έχει δώσει είναι για το 2029. Τότε που θα ξεκινήσει και πάλι η κουβέντα για τις θέσεις στην Κοµισιόν και δεν ξέρω πού αλλού. Οπότε όσοι εντός της Ν.∆. βιάζονται θα πρέπει να κάνουν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, υποµονή για τα επόµενα τέσσερα χρόνια.

Αξίζει...

Ακόµα µία θητεία στη Βουλή (όπως σας έχω γράψει) προτίθεται να διεκδικήσει ο Νικήτας Κακλαµάνης. Μάλιστα, σκοπεύει να καταστήσει κοινωνό της απόφασής του, κατά το προσεχές διάστηµα, και τον Κ. Μητσοτάκη.

Γιατί η Ζωή είπε «όχι» στον Κασσελάκη

Το γεγονός ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου άφησε µία µέρα για να δει την απήχηση που έχει στο εκλογικό σώµα η πρόταση Κασσελάκη για συµπόρευση δείχνει ότι έχει αρχίσει να εξετάζει σοβαρά και τις συµµαχίες µε τα υπόλοιπα κόµµατα της Αριστεράς. Οταν είδε, όµως, το καταιγιστικά αρνητικό κλίµα στα social media, έσπευσε (µιλώντας στο Mega) να κλείσει κάθε σχετική κουβέντα, υπό τον φόβο να εξελιχθεί σε κάτι εξαιρετικά κακό για την ίδια και το κόµµα της. Η αλήθεια, όµως, είναι ότι είναι πολλοί εκείνοι (ακόµα και συστηµικοί παίκτες) που θα καλοέβλεπαν το ενδεχόµενο της συνύπαρξης κοµµάτων που προέκυψαν από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ µε την Πλεύση Ελευθερίας. Ωστόσο, όπως φάνηκε, η προοπτική Κασσελάκη χαλάει το αντισυστηµικό προφίλ που έχει οικοδοµήσει εδώ και χρόνια η Ζωή. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που αποφάσισε να κάνει πίσω ολοταχώς.

Ενδιαφέρει...

Πίσω ολοταχώς έχω την αίσθηση ότι αποφάσισε να κάνει ο υφυπουργός Μάριος Θεµιστοκλέους σε σχέση µε την υποψηφιότητά του στην Ανατολική Αττική. Προφανώς, τον αποθάρρυναν τα ευρήµατα των δηµοσκοπήσεων.

Στη χόβολη

  • Και µιας και αναφέρθηκα στους συστηµικούς παίκτες που θα καλοέβλεπαν την προοπτική της συµπόρευσης δύοτριών αριστερών σχηµατισµών υπό τη Ζωή, νοµίζω ότι έχει αξία το σχόλιο που φιλοξενήθηκε σε καλό οικονοµικό site και αναφερόταν σε µια σχετική επιθυµία του Γιάννη Βαρδινογιάννη ή «Τζίγγερ». Τώρα, αν αυτό ισχύει ή όχι µένει να φανεί στην πράξη.
  • Ενοχλήθηκε ο Σαµαράς, επειδή, µε αφορµή το πόρισµα του Πολυτεχνείου, µπαίνει τέλος και στις προσωπικές θεωρίες συνωµοσίας στις οποίες είχε αρχίσει να επενδύει, µήπως και «ρίξει» τον Μητσοτάκη. Ο ανεξάρτητος βουλευτής Μεσσηνίας, που πίστευε ότι η Ν.∆. θα σπάσει το φράγµα του 20%, τώρα στεναχωριέται βλέποντας ότι έχει συµβεί το ακριβώς αντίθετο.
  • Με την ευκαιρία, να σας πω ότι ο Σαµαράς διατηρεί το µοναδικό προνόµιο του ηγέτη που κατάφερε να καταγράψει εκλογικό ποσοστό κάτω του 20%. Και αυτό δεν αλλάζει µε τίποτα και µε καµία από τις αµπελοφιλοσοφίες που γράφει ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.
  • Πολλά λέγονται και ακόµα περισσότερα συζητιούνται (επί του παρόντος στο παρασκήνιο) για το µεγάλο έργο του ΕΦΚΑ. Και επειδή µιλάµε για πολύ και ζεστό χρήµα, κάτι µου λέει ότι επιβάλλεται να ασχοληθεί µέχρι και η κεντρική κυβέρνηση µε το συγκεκριµένο project, το οποίο συνδέεται µε την είσπραξη των οφειλών.
  • Ξέφυγαν πάλι τα παλληκάρια της PwC µετά και τις εσωτερικές αρχαιρεσίες. Κι όταν γράφω ότι ξέφυγαν, προφανώς και αναφέροµαι στην επιχειρηµατική βουλιµία τους και, κυρίως, σε όσα κυκλοφορούν στην πιάτσα για κάτι έργα που δεν παραδίδονται και κάτι συναφή.
  • Αντιλαµβάνεστε ότι αυτός ο διαγωνισµός µε τα 700.000 ευρώ για τις αποµαγνητοφωνήσεις, που έχει βγάλει στον «αέρα» ο Χαρδαλιάς, δύσκολα θα προχωρήσει, δεδοµένου ότι στην εποχή του Α.Ι. διατίθενται εφαρµογές που προσφέρουν σχεδόν τσάµπα τη σχετική υπηρεσία. Επειδή, λοιπόν, ο περιφερειάρχης πάνω και πέρα απ’ όλα διακρίνεται για τη νοικοκυροσύνη του, αποκλείω το ενδεχόµενο να ξοδέψει 700.000 ευρώ, αντί να δώσει 400 ευρώ και να κάνει τη δουλειά του.
  • Μια περίεργη κινητικότητα έχουν αρχίσει να καταγράφουν τα ραντάρ µου σε σχέση µε τον ∆ήµο και την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Αν και απέναντι στον Αγγελούδη είναι δύσκολο να βρεθεί αξιόµαχη υποψηφιότητα, ήδη κάτι απογοητευµένοι από την πολιτική ζωή άρχισαν να ψάχνονται. Την ίδια ακριβώς ώρα που κάτι άλλοι κάνουν όνειρα για την Περιφέρεια, µετά και την ανακοίνωση της υποψηφιότητας Καράογλου.
Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά