Περί κόµµατος Σαµαρά και άλλων αστείων

Τα όσα λέει και πράττει κατά το τελευταίο χρονικό διάστηµα ο Αντώνης Σαµαράς τροφοδότησαν µια σεναριολογία που τον θέλει να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόµενο δηµιουργίας νέου πολιτικού φορέα. Ενισχυτικά προς την κατεύθυνση αυτή λειτούργησε και η ανώνυµη (αλλά γνωστή στους παροικούντες τη «γαλάζια» Ιερουσαλήµ) αρθρογραφία του επί χρόνια στενού συνεργάτη του Χρύσανθου Λαζαρίδη, ο οποίος παρουσιάζει, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον Μεσσήνιο πολιτικό ως τον εν Ελλάδι εκπρόσωπο του Τραµπ. Φυσικά, υπάρχουν και κάτι άλλοι, σκόρπιοι ανά την επικράτεια, που περιµένουν κάτι σαν τον Μεσσία, να τους αποκαλύψει τα σχέδιά του, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι διανύει το 75ο έτος της επίγειας ζωής του. Το ερώτηµα που τίθεται συχνά-πυκνά είναι: «Τι θα κάνει τελικά ο Σαµαράς;». Επ’ αυτού δεν είναι κανείς σε θέση να απαντήσει επί του παρόντος, αφού το πιθανότερο είναι να µην έχει δώσει απάντηση στο επίµαχο ερώτηµα ούτε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός.

Ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή, για να δούµε τι ακριβώς θέλει και, φυσικά, σε τι ακριβώς στοχεύει ο Σαµαράς. Το βασικό κίνητρο που τον ωθεί να επιχειρεί κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα είναι το θυµικό, το οποίο έχει προκληθεί από την οµολογουµένως γενναία απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να τον θέσει εκτός Ν.∆. Από εκείνη την ώρα ο Μεσσήνιος δείχνει σαν να έχει ορκιστεί να πάρει την πολιτική ρεβάνς από τον πρωθυπουργό. Παράλληλα, θεωρεί ότι διαθέτει όλα τα φόντα προκειµένου να ηγηθεί της πατριωτικής ∆εξιάς, συσπειρώνοντας γύρω από τον εαυτό του το µεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων της ελληνικής ∆εξιάς, που στην παρούσα φάση κινούνται στα µικρότερα κόµµατα του χώρου. Εκτός από το θυµικό, ο Σαµαράς επενδύει και σε ακόµα δύο θέµατα, τα οποία βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα των ψηφοφόρων που διακρίνονται για τα πιο συντηρητικά τους χαρακτηριστικά: τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών και τη δήθεν υποχωρητικότητα που επιδεικνύει η κυβέρνηση στα εθνικά θέµατα. Είχε και ένα τρίτο, που συνδεόταν µε το Μεταναστευτικό, το οποίο µετά τη µετακίνηση Βορίδη στο Μετανάστευσης και Ασύλου έχει πάψει να υφίσταται.

Σχεδόν ταυτόχρονα µε την επιβολή της ατζέντας, ο πρόεδρος Σαµαράς επιδιώκει να συνεννοηθεί και µε την Εκκλησία, θεωρώντας ότι εξακολουθεί να επηρεάζει σε σηµαντικό βαθµό την ψήφο ενός µεγάλου κοµµατιού του εκλογικού σώµατος. Στο πλαίσιο αυτό, άλλωστε, εντάσσεται και η πρόσφατη επίσκεψη στο Αγιον Ορος, µε τον πρώην πρωθυπουργό να επιδιώκει να διεµβολίσει τα κόµµατα που κερδίζουν από τη σχέση που διατηρούν µε τη συγκεκριµένη κοινότητα. Αλλωστε, είναι κοινά παραδεκτό ότι εν πολλοίς η «Νίκη» άντλησε εκλογικές δυνάµεις και, κυρίως, επιρροή σε ολόκληρη την επικράτεια καταφέρνοντας να µεταλαµπαδεύσει τα όσα πιστεύουν οι µοναχοί εντός του Ορους. Φυσικά, ουδείς παραβλέπει ότι ο Σαµαράς έχει χτίσει καριέρα ως ο εν Ελλάδι εκπρόσωπος των Αµερικανών. Το αναφέρω αυτό γιατί είναι τουλάχιστον οξύµωρο να διεκδικεί τη στήριξη του φιλορωσικού Αγίου Ορους ένας εκ των πολιτικών σηµαιοφόρων της ∆ύσης. Επειδή όµως όλο αυτό που επιχειρεί ο πρώην πρωθυπουργός, από τη στιγµή που στηρίζεται στην εµπάθεια έναντι του Μητσοτάκη, προφανώς και δεν έχει κάποιο ιδεολογικό πρόσηµο, νοµίζω ότι είναι λάθος να λαµβάνουµε σοβαρά τα όσα λέει, αλλά κυρίως τα όσα πράττει. Αλλωστε, ένας άνθρωπος που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του γνωρίζει ότι δεν µπορεί να κάνει σε καµία περίπτωση τη διαφορά.

Εν προκειµένω, νοµίζω ότι δεν είναι και στις προθέσεις του, αφού εκείνο που τον ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να κάνει ζηµιά στη Ν.∆. και στον Μητσοτάκη. Εδώ επανέρχεται ένα δεύτερο ερώτηµα, που σχετίζεται µε το πόσοι και, κυρίως, ποιοι θα θελήσουν να συµπορευτούν µε το θυµικό του Σαµαρά. Η λογική λέει «ελάχιστοι». Γι’ αυτό κι ακόµα και οι διαχρονικοί φίλοι του Μεσσήνιου εκτιµούν ότι στο τέλος θα επικρατήσει ο ρεαλισµός στο µυαλό του…

Αξίζει...

Με γρήγορους ρυθµούς τρέχουν τα όσα έχει δροµολογήσει η κυβέρνηση στο πεδίο των εξοπλιστικών, µε το Μαξίµου να βρίσκεται σε απόλυτο συντονισµό τόσο µε την ηγεσία όσο και µε τις υπηρεσίες του υπουργείου Αµυνας.

Ενδιαφέρει...

Εσχάτως διαπιστώνω ένα άγχος προβολής από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, εκτός του ότι µετρά και ξαναµετρά την απήχησή του, πυκνώνει και τις εµφανίσεις του ακόµα και σε ταβέρνες.

Οταν ο Καραµανλής κατάλαβε το λάθος

Ο δεύτερος που οδηγείται αποκλειστικά και µόνο από το θυµικό του έναντι του Μητσοτάκη είναι ο άλλος πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ν.∆., Κώστας Καραµανλής, που προφανώς και δυσκολεύεται να χωνέψει το γεγονός ότι ο σηµερινός ηγέτης της ελληνικής Κεντροδεξιάς σπάει το ένα µετά το άλλο τα ιστορικά ρεκόρ. Το θυµικό ήταν αυτό που οδήγησε τον Καραµανλή να έρθει κοντά µέχρι και στον Σαµαρά. Η συνύπαρξη των δύο πρώην τροφοδότησε µια σεναριολογία, που στο τέλος οδηγούσε στην υπονόµευση της Ν.∆. Την προηγούµενη εβδοµάδα σάς έγραφα για την ενθάρρυνση του Καραµανλή στα σχέδια Σαµαρά. Επειδή η όλη συζήτηση είχε αρχίσει να παίρνει µεγάλες και (συνάµα) επικίνδυνες διαστάσεις, ο πρώην πρωθυπουργός έσπευσε µέσω κύκλων να «αδειάσει» τον Μεσσήνιο, υπό τον φόβο να καταστήσει εαυτόν (που δεν ήταν και δύσκολο) υπονοµευτή του κόµµατος που ίδρυσε ο θείος του, Κωνσταντίνος Καραµανλής. Φυσικά, αυτό δεν σηµαίνει ότι οι… κύκλοι έπεισαν το ευρύ κοινό, το οποίο έχει εµπεδωµένη πλέον την άποψη ότι ο µακροβιότερος αρχηγός της Ν.∆. θέλει να κάνει ζηµιά στον Μητσοτάκη.

Ενδιαφέρει...

Εσχάτως διαπιστώνω ένα άγχος προβολής από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, εκτός του ότι µετρά και ξαναµετρά την απήχησή του, πυκνώνει και τις εµφανίσεις του ακόµα και σε ταβέρνες.

Στη χόβολη

  • Με αφορµή την πρόσφατη εξέλιξη µε τη Μονή Σινά, εκ των πραγµάτων νοµίζω ότι ετέθη θέµα και για τους χειρισµούς που έγιναν από το υπουργείο Παιδείας και συγκεκριµένα από τον σχεδόν «ισόβιο» γενικό γραµµατέα Θρησκευµάτων, Γιώργο Καλαντζή, ο οποίος χειρίστηκε για λογαριασµό της χώρας µας το πρόβληµα. Η εξέλιξη όχι µόνο δεν δικαιώνει τους χειρισµούς του ανδρός, αλλά για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια έχω την αίσθηση ότι τον οδηγεί προς την έξοδο.
  • Και µιας και το ’φερε η κουβέντα, να σας πω ότι η αιγυπτιακή πλευρά δείχνει να µην εµπιστεύεται τους χειρισµούς που έγιναν από το υπουργείο Παιδείας. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που ζήτησαν να µιλάνε από δω και πέρα µε τον Γεραπετρίτη. Εδώ που τα λέµε, και εγώ στη θέση τους το αυτό θα απαιτούσα.
  • Μου λένε ότι ένας από τους ανθρώπους που έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν την επόµενη µέρα της ελληνικής Κεντροδεξιάς, εκτός από τον Ευριπίδη Στυλιανίδη, είναι ο ανιψιός του Ιβάν Σαββίδη, Ανδρέας Παπαµιµίκος. Μιλάµε για τον τύπο που δεν έχει ακόµη αποφασίσει πώς θα χτενίζεται. Αν θα κάνει από δεξιά ή από αριστερά τη χωρίστρα. Αυτός ο άνθρωπος, αυτός, θέλει να παίξει (αν καταλαβαίνω καλά) ρόλο στη µεταΜητσοτάκη εποχή.
  • Παρά την απροθυµία που καταγράφεται, κάτι µου λέει ότι Χατζηδάκης  και Μυλωνάκης έχουν µαζέψει κάµποσα βιογραφικά (πάντα σε αυτά έχει ρόλο και ο Νέζης) ενόψει των αλλαγών που αναµένεται να γίνουν σε επίπεδο γενικών γραµµατέων. Αν κρίνω από τα όσα φτάνουν εσχάτως στ’ αυτιά µου, ενώ στην αρχή το πλάνο προέβλεπε περιορισµένης κλίµακας ανασχηµατισµό, κάτι µου λέει ότι ο πρόεδρος Μητσοτάκης έχει πάρει την απόφαση να βάλει βαθιά το µαχαίρι στο κόκκαλο. Κι εδώ που τα λέµε, δεν έχει κι άδικο.
  • Απέλπιδες προσπάθειες µήπως και καταφέρει να πάρει δάνειο για να πληρώσει τα σπασµένα (γενικώς) της Κουµουνδούρου καταβάλλει το τελευταίο χρονικό διάστηµα ο Σωκράτης Φάµελλος. Με δεδοµένες τις δηµοσκοπικές επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τοκογλύφος δεν δίνει λεφτά, αφού είναι προκαταβολικά χαµένα.
  • Εκδοτικό συγκρότηµα, από αυτά που «χτυπούσαν σαν ψάρι» τον Μητσοτάκη, εσχάτως έχω την αίσθηση ότι έχει αρχίσει να ρίχνει γέφυρες προς το Μαξίµου. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν αναφέροµαι στα µεγάλα συγκροτήµατα, αλλά σε ένα µικροµεσαίο. Αυτά επί του παρόντος…

Δημοσιεύτηκε στο Secret των Παραπολιτικών